Koperen pannen en blikken trommels

Salvador Dali, 1974

De keuken van ons huis aan de R'laan te Z. kwam me voor de geest.
Ik woonde daar van m'n eende tot m'n elfde jaar.
Opeens zag ik die keuken weer voor me.
Nee, ik wás in de keuken, met de koperen pannen en de stapels borden op de planken en de blikken koektrommels hoog in de kast (waar ik niet bij kan omdat ik klein ben).
De huishoudster is er niet. Mijn moeder kookt.
Wat is ze jong.
Ik kom net van buiten, ik heb m'n rolschaatsen nog onder, met de ijzerbeslagen wieltjes.
"Heb je lekker gerolschaatst?" vraagt mijn moeder.
Ja, dat heb ik. M'n voeten tintelen er nog van.
En dan – poef! – ben ik weer terug in het hier en nu.
Het komt door de telefoongesprekken die ik dagelijks met m'n moeder voer vanwege de coronacrisis. Die brengen ons dichter bij elkaar dan de toegestane anderhalve meter. 
We zijn in overtreding.