Over de surveillance-maatschappij

Stalin en Hitler konden alleen maar dromen van Google en Facebook. 

 

 

 

 

 

 

 

Op de foto: Facebook avant la lettre: geheime camera achter een jasknoop (Stasi-museum, Berlijn)

De bloemen hebben geen verweer

Om elf uur 's avonds komen de naaktslakken tevoorschijn van onder de stenen.
Ze glibberen de planten in.
Ze slurpen de bloemen op.
Ik denk niet dat naaktslakken een gebit hebben. Ik denk dat ze een soort slijm uitscheiden dat de bloemen week maakt, waardoor ze (de bloemen) naar binnen geslurpt kunnen worden. De bloemen hebben geen verweer.

M. zegt dat ik schoteltjes bier moet neerzetten. Ze zegt: "Naaktslakken zijn dol op bier. Als ze moeten kiezen tussen bloemen en bier, dan kiezen ze bier."

Op zich hebben ze daar gelijk in.

Je zegt dat heel charmant

Michel Eyquem de Montaigne

Sinds 1977 lees ik af en toe in de Essais van Montaigne¹ en in Gargantua et Pantagruel van Rabelais².

François René de Chateau-briand³ had ook een zwak voor die twee, zo blijkt uit z'n memoires. Hij haalde ze er om de haverklap bij. Rabelais dit, Montaigne dat.

Zoals in deze passage over kerkklokken in Rome:

"Rabelais is het niet eens met Montaigne, die vrijwel geen klokken in Rome heeft horen luiden, in elk geval veel minder dan in het eerste het beste Franse dorpje. Rabelais hoort juist heel veel gebeier in Rome."

Of in deze passage over de ouderdom:

"Och, mijn goede Montaigne, je zegt dat heel charmant, maar heus, op onze leeftijd rest ons nog maar één ding: onszelf terzijde te schuiven."

¹ 1483-1553 
² 1533-1592
³ 1768-1848

Ik zat ingeklemd tussen liefde en vernietiging

Utrechtsestraat

Ik fietste in de Utrechtse-straat, dat is de mooiste straat van Amsterdam, het is er altijd druk. 

Ter hoogte van een restaurant dat Made With Love heet werd ik tegen de stoeprand gedrukt door een rode vrachtauto van de firma Brantjes Data-vernieting. 

Op de vrachtauto stond in grote blauwe letters geschreven: 100% Vertrouwd Vernietigen.
Behalve die keer dat ik in een Amsterdams stadsdeelkantoor achtervolgd werd door het woord schoonheid heb ik – op het vlak van de semiotiek – nooit iets merkwaardigers meegemaakt dan ingeklemd te zitten tussen de zinnetjes Made With Love en 100% Vertrouwd Vernietigen.

Sommige mensen weten van geen ophouden

Boorkop van een pneumatische boor

Een buurman is aan het boren. Om de vijf minuten boort hij een paar seconden in het beton. Hij boort al uren lang. Het maakt een grote herrie.
Hij doet het met een gewone huis-, tuin- en keukenboor – dat kan ik horen – terwijl hij het met een pneumatische boor zou moeten doen.
Sommige mensen weten van geen ophouden.
Wat een noodlottige combinatie vormen toch onwetendheid en volharding!
Ik zou hem graag mijn pneumatische boor ter beschikking stellen, maar die heb ik eerder aan een andere buurman uitgeleend en die heeft hem kapot gemaakt.
Er zou een Idiotensicherung moeten komen op boormachines, waardoor ze zichzelf automatisch uitschakelen bij gebruik door onwetenden. Een belangrijke reden waarom ik P. graag mag, is dat hij weet om te gaan met de weerbarstige materie.

Hoe heet hij ook weer

Binnenkort in Pakhuis de Zwijger: een cursus Namedropping voor mensen die slecht zijn met namen.
Het cursusboek is geschreven door niemand minder dan, eh, kom, hoe heet hij ook weer.
Een naam met een a.
De cursus wordt u aangeboden door Eeuwige Bouillon.

De ogen van de man zijn gegroeid uit de borsten van de vrouw

Mijn theorie is dat de ogen van de man evolutionair gegroeid zijn uit de borsten van de vrouw.
Twee ogen, twee borsten, snap je, dat heeft de natuur zo geregeld.
Tepel, tepelhof en borst; pupil, iris en oogwit.
In de bijbel staat dat de vrouw is geschapen uit de rib van de man. Dat is kolder.
Wel is waar dat Dionysos is geboren uit het dijbeen van Zeus. De Grieken waren een stuk helderder van geest dan de monotheïsten.

Ik lag op een tafel

Franz Schubert de componist

Ik ben één keer geopereerd. Dit was vijfendertig jaar geleden. Het was een kleine operatie, poliklinisch.
Er was een operatietafel, daar lag ik op.
Er was een chirurg met zeer behaarde armen.
Er waren assistentes in groene kleren.
Ik droeg een operatiegewaad met een gat op de plek waar ik geopereerd werd.
Ik was plaatselijk verdoofd, dus ik maakte alles mee.
Het snijden voelde ik niet, maar de handen en de op mij uitgeoefende krachten wel. Een assistente wreef steeds over mijn been (het was een aantrekkelijke assistente).

Er werd me niet gevraagd om Schuberts lied Gute Nacht te zingen tijdens de operatie. Maar als ze het gevraagd hadden dan had ik het gekund, want ik kende de tekst uit m'n hoofd doordat mijn vader het lied vaak draaide.

"Fremd bin ich eingezogen / Fremd zieh' ich wieder aus..."

Hij vond het mooi. En doordat hij het mooi vond, vond ik het ook mooi.
Het was het eerste lied uit de liederencyclus Winterreise van Franz Schubert. Het laatste lied, Der Leiermann, vond hij ook mooi. 

"Drüben hiterm Dorfe / Steht ein Leiermann..."
Zie hier beelden waarbij de patiënt wél gevraagd wordt om Gute Nacht van Schubert te zingen tijdens de operatie.

We hebben geen toekomst meer

De landschapsarchitect Adriaan Geuze betreurt het dat Nederland een land van managers en juristen is geworden.
Hij zegt: "Wij hebben geen toekomst meer, wij hebben alleen nog maar procedures."
Mooi gezegd, Adriaan!

Op de foto: brug in het Oostelijk Havengebied, ontworpen door Adriaan Geuze

Hoe was het?

De Utrechtsestraat in 1986

Ik stond op straat met S. 

We rookten een sigaret. 
Bij S. in huis mogen sinds kort niet meer roken van S.
Terwijl we daar stonden kwamen de buren van S. thuis.
Ze waren vijf weken op vakantie geweest. 
S. vroeg: "Hoe was het?" 
De buurvrouw zei: "Ik heb mijn spirituele vader ontmoet."

Onze klokken moeten voortaan linksom draaien

De minister van Buitenlandse Zaken: 

"Zeg, waarom draaien de klokken in dit land allemaal rechtsom?"

De president: 
"Ik weet het niet. Nooit een seconde bij stilgestaan."

De minister van Buitenlandse Zaken: 
"Onze klokken moeten voortaan linksom draaien."

En zo komt het dat de klok op het Boliviaanse Paleis van de Wetgeving in La Paz sinds mei 2014 linksom draait, zoals op de foto te zien is.

Over schoenen

Robert Redford in de film All is lost

Een zeilboot komt midden op de Stille Oceaan in botsing met een container vol schoenen.

De container is van een groot containerschip gevallen.
Uit een gat in de container drijven de schoenen de oceaan in.
De schoenen herinneren aan het land.

 

Ondertussen op het terras

Cosmos atrosanguineus

De clematis had twee diepblauwe bloemen gemaakt. Die zijn allebei opgegeten door de naaktslak.

De blaadjes van de moe-rashertshooi zijn recursief geordend.
"Recursie is het optreden van een opeenvolging van constructies waarvan elk afzonderlijk is gebaseerd op een of meer soortgelijke voorgaande constructies."¹
En dat voor zo'n klein waterplantje!

De cosmos atrosanguineus maakt lange, dunne, haast onzichtbare stengels. Aan het einde van die stengels ontvouwen zich donkerpaarse, bijna zwarte bloemen die eruitzien als "gaatjes in de werkelijkheid". 
Net alsof er kleine zwarte gaten op ons terras zweven.
Net het heelal. 

¹ Uit: Wikipedia

Over nietsdoen

Leeuw op kinetisch nulpunt

Nietsdoen is erop gericht om jezelf niet te verspillen (te verkwanselen).
Om je hele wezen bijeen te houden.
Om niet uit elkaar te vallen.
Om controle te houden over al je onderdelen.
De tijd gaat sneller als je iets doet, dat weet iedereen. Je morst tijd, knoeit tijd.
Is het al weer zo laat?
Je moet nietsdoen niet verwarren met met lui-zijn of uitgeput-zijn. De uitgeputten zijn vaak juist de actiefsten.
Nietsdoeners zijn de krachtigsten, de vitaalsten! Ze behouden kracht en vorm op een kinetisch nulpunt.
Maar wat zit ik hier toch telkens willekeurig welke gedachte te noteren die in mijn hoofd opkomt?
O ja, de stadsklok waarover ik eerder schreef is gelukkig weer terug.

Uit de serie Bijdrage aan een psychologie op basis van onze perceptie van tijd
Uit de serie De tijd

Over de tijd

M. (14): "Mijn snelste levensjaar was van mijn vijfde tot mijn zesde."

Welk personage is belangwekkender dan hij?

Napoleon Bonaparte (1769-1821)

1.
François René de Chateaubriand schrijft in zijn mémoires over Napoleons Russische veldtocht: "Op 6 november 1812 zakt de temperatuur tot achttien graden onder nul; alles verdwijnt onder één immense witte laag. De soldaten zonder schoenen voelen hun voeten afsterven; hun musket brandt in hun paars aangelopen, verstijfde vingers en valt ter aarde; hun haar staat recht overeind van de ijzel, hun baarden bevriezen door hun ijzige adem; hun lompen worden één grote ijsmantel. Ze vallen, sneeuwen in; kleine heuveltjes worden het en evenzovele graftombes. Bij het krieken van de dag, waarbij de zon zich niet laat zien, is het geroffel van een beijzelde trom te horen of de klank van een schorre trompet; niets klinkt droefgeestiger dan zo'n lugubere reveille die krijgers te wapen roept die nimmer meer kunnen worden gewekt."

2.
Chateaubriand had een afkeer van Napoleon. Toch schreef hij bij de dood van Napoleon: "Met Napoleon is het verleden afgesloten. Hij heeft de oorlog tot zoiets immens gemaakt dat de mensheid zich er voorgoed van zal afkeren. Wat zou ik niet allemaal kunnen zeggen, ooggetuige die ik ben van de ondergang van zo'n twee, drie werelden? Is met Napoleon niet alles ten einde? Welk personage is belangwekkender dan hij? Van wie of wat kan nog sprake zijn, na een dergelijk man? Ik schaam me bij de gedachte dat ik nu moet gaan neuzelen over een hele massa miniatuurmensen waar-toe ik zelf ook behoor, allemaal vage nachtwezens in een decor waaruit de stralende zon is verdwenen."

Er zat vrijwel niemand op de tribune

Vandaag zond de televisie een waterpolowedstrijd uit.
Omdat ik niks te doen had keek ik ernaar.
Er zat vrijwel niemand op de tribune.
Het was in de stad Kazan.

Af en toe hoorde je een kreet vanaf de tribune:

"Holland!"

De Russische stad Kazan ligt duizend kilometer ten zuidoosten van Moskou.

"Holland!" riep nog maar eens een eenzame stem, terwijl de zwemmers in het blauwe zwembad traag – als in slow motion – om de bal streden.

Laat ze maar toeteren

Ik zag het programma Zomergasten.
Ik dacht de hele tijd: "O, schiet nou toch eens op!"
Aan de gast lag het niet.
Aan de interviewer ook niet.
Het is de formule.
Op televisie mag je 130 kilometer per uur en Zomergasten gaat 30 kilometer per uur. Het gefoeter en getoeter erachter kun je gewoon horen.
"Laat ze maar toeteren."

"Pavlova," zei ze

Marshmallow

Eerst verhitte M. (42) onze heteluchtoven tot 130 graden. Daarna brak ze acht eieren. Het eiwit verzamelde ze in een grote kom en klopte ze met de mixer totdat het een beetje stijf was geworden. Toen gooide ze er een half pak witte suiker bij en dit mengsel klopte ze acht minuten lang, totdat de suikerkorrels helemaal waren opgelost. Ze nam een slokje wijn, want het was tenslotte een feestdag, Z. (11) was jarig. Inmiddels was de oven op temperatuur gekomen. M. bekleedde een grote bakplaat met bakpapier en legde het mengsel van suiker en eiwit erop in de vorm van twee grote cirkels. Ze deed het zorgvuldig, want ze is een zorgvuldig persoon. Ze maakte met de lepel gaatjes en geultjes in de bovenkant van de twee cirkelvormige mengsels, zette ze in de oven, draaide de kookwekker op de vereiste stand, nam nog een slokje wijn en zette toen een kleine pan op laag vuur waarin ze glucosestroop en kristalsuiker mengde met koud water. Al roerend ontstond er een heldere siroop, waarin alle suiker was opgelost. Tegelijk liet M. tien blaadjes gelatine weken in een andere pan met water. Het moest allemaal heel precies, dus ze wilde liever niet dat ik tegen haar praatte, wat ik niet gemakkelijk vond. Ze had speciaal voor de gelegenheid een suikerthermometer gekocht. Terwijl de twee pannetjes stonden te pruttelen op het vuur brak M. snel nog twee eieren en klopte het eiwit van deze eieren met de mixer totdat het een beetje stijf was geworden, precies zoals ze al eerder gedaan had met de acht eieren. Toen de siroop op een temperatuur van exact 122 graden was gekomen, schonk ze die heel voorzichtig bij het geklopte eiwit en daarna deed ze er de inmiddels opgeloste gelatine en ook nog het merg uit twee vanillestokjes bij. Dit mengsel klopte ze maar liefst zeven minuten lang met de mixer. Het volume van het mengsel nam in die zeven minuten aanzienlijk toe, maar het bleef vloeibaar, precies zoals de bedoeling was. M. had het warm, want de temperatuur in de keuken liep op en bovendien stak alles vreselijk nauw, zoals ik al zei. Ze voegde aan het in volume toegenomen maar nog steeds vloeibare mengsel een roze kleurstof toe, klopte het mengsel nog een paar minuten tot het egaal roze was, goot het in een bakblik, streek het oppervlak liefdevol glad en liet het langzaam afkoelen.

"Marshmallow," zei ze.

Intussen waren die twee cirkelvormige mengsels van eiwit en suiker uit de oven ook klaar.

"Meringues."

En toen deed M. het volgende: ze smeerde de afgekoelde maar nog niet gestolde roze marshmallow met een grote spatel in de gaten en geulen van de twee cirkelvormige meringues uit de oven! Vervolgens deed ze aardbeien in een kom, zo'n 750 gram, voegde er citroensap, suiker en balsamicoazijn aan toe, mengde dit door elkaar en liet het mengsel een poosje staan om te weken. En terwijl dat mengsel daar zo stond te weken, in die kom, op het aanrecht, en de gasten binnen druppelden, splitste M. een vanillestokje, schraapte het merg eruit en klopte het samen met wat suiker, slagroom en Griekse yoghurt tot een werkelijk overheerlijke zogenoemde "chantillyroom". Ik weet dat het overheerlijk was, want ik mocht er een likje van nemen. "Wil je nog een glas wijn?" vroeg ik, want ik had inmiddels wel in de gaten dat er iets bijzonders stond te gebeuren in de keuken, al had M. het zo niet aangekondigd. Ze zei ja. Ik schonk nog wat wijn in, terwijl zij een groot deel van de chantillyroom en de geweekte aardbeien op een van de twee meringue-marshmallowcirkels uitstreek. Daar legde ze de tweede meringue-marshmallowcirkel bovenop en daar weer bovenop schepte ze de rest van de chantillyroom, de rest van de aardbeien en een paar muntblaadjes. Een taart van 25 centimeter hoog.

"Pavlova," zei ze.

We konden er niet meer in

Het was M. (42) die de deur van ons huis achter zich had dichtgeslagen terwijl de sleutels nog binnen lagen (op tafel).
Niet ik.

We stonden buiten en we konden er niet meer in.

"Wie laat de sleutels dan ook binnen liggen?" zei M.

"Wie slaat de deur dan ook achter zich dicht terwijl de sleutels nog binnen liggen?" zei ik.

Het is niet eenvoudig om zeven meter omhoog te klimmen langs regenpijpen, balkons en klimop, maar het is me gelukt. Volgens M. was ik net Tom Cruise in de openingsscène van Mission Impossible 2.