Ik heb muren leren waarderen in mijn jeugd

P. heeft een nieuw huis gekocht. Hij heeft mij gevraagd om twee muren te bouwen. Een muur bouwen is leuk werk, vooral als er ook een deur in moet, wat meestal het geval is. Ik doe het graag, maar niet heel vaak. Ik heb muren leren waarderen in m'n jeugd. Mijn waardering voor deuren kwam pas later.

Hoe gaat het?

Er was een documentaire op tv over twee muzikanten. 
De ene was oud en lag in bed en zong en blies op een trompet. 
De andere was blind en begeleidde hem op de piano.

Af en toe stak een vrouw haar hoofd om de deur en ze vroeg aan degene die in bed lag:

"Hoe gaat het?"
"Pijn," antwoordde hij.

"Waar?"

"Overal."

En dan zong hij weer verder (en blies op de trompet).

IJburg is erop vooruitgegaan

Tien jaar geleden heb ik acht maanden in IJburg gewoond. Het was toen een slaapstad. Nu ben ik er weer even terug.
IJburg is erop vooruitgegaan.
Ik dronk een goeie caffè latte op de IJburglaan. 
De IJburglaan is een soort Las Vegas Strip maar dan zonder casino's. Nou ja, misschien is elk huis in IJburg wel een casino. Misschien is elk huis waar ook ter wereld wel een casino.

You are here, so am I

Harry Warren

Als ik iemand mocht interviewen, dan zou ik graag Stanislas Wawrinka de tennisser interviewen. Vroeger heb ik allerlei mensen geïnterviewd voor een krant. Ik kreeg een bandrecordertje mee van de krant en dan nam ik het hele gesprek op. Thuis werkte ik het uit. Het was monnikenwerk. Stanislas Wawrinka heeft zondag het Parijse tennistoernooi Roland Garros gewonnen. In de finale versloeg hij de nummer 1 van de wereld, Novak Djokovic. De nummer 1 zei na afloop dat Wawrinka moedig had gespeeld. Dat klopt. Verschillende kranten uit binnen- en buitenland gebruikten het woord "magistraal" om Wawrinka's overwinning te typeren. Hij speelde in een pyjamabroek.

Eerder schreef ik al over Stanislas Wawrinka. Wat een mooie naam. Het begint krijgshaftig, met het geharnaste Stanislas en dan gaat het over in het feestgedruis van Wawrinka.

Ik zou hem vragen: "Stanislas, je hebt een paar jaar geleden een zin op je arm laten tatoeëren. De zin komt uit het boek Worstward Ho van Samuel Beckett. De zin luidt: 'Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.' Stanislas, volgens velen komen je huidige successen door je nieuwe coach, maar denk je niet dat die magische zin de oorzaak is? Ik vraag dit omdat ik de magische kracht van zinnen meen te kennen. Mijn zinnen staan weliswaar niet in mijn huid gegrift, maar wel in mijn geheugen. Bijvoorbeeld de mooie zin: You are here, so am I uit het lied I Only Have Eyes For You van de Italiaanse immigrant Harry Warren en de Russisch-joodse immigrant Al Dubin. Harry Warren was het elfde kind uit een gezin van twaalf kinderen!
Die twee schreven ook het beroemde lied The Boulevard of Broken Dreams. Stanislas, neem me niet kwalijk dat ik al meteen aan het begin van dit interview zo afdwaal, maar ken je die liedjes toevallig? En wat is denk je het verschil tussen een zin die in de huid gegrift staat en een zin die in het geheugen gegrift staat?"

Ja, zo ongeveer zou ik beginnen.

Over kazen, wijn, fazanten en rode kolen

Rode kool

Stanislas Wawrinka de tennisser heeft opnieuw de finale van een groot toernooi bereikt, namelijk op Roland Garros.
Ik hou ervan uren lang naar tennis te kijken. 

Pok... pok... pok... 

Ik doe dit niet vaak, want ik heb het druk. Maar als ik het niet druk had, zou ik het vaker doen.
Ik ben geen liefhebber van de uitdrukking: "Ik heb het druk". Dus vermijd ik de uitdrukking waar ik kan.
Verder is er niets in de wereld waarnaar ik uren achter elkaar kan kijken. Naar de Toren van Pisa kan ik vijf of tien minuten kijken. Naar de David van Michelangelo twee minuten. Ik noem deze twee voorbeelden omdat ik net in Italië ben geweest.
In het Stedelijk Museum begin ik naar de uitgang te zoeken zodra ik binnen ben. In het Rijksmuseum verblijf ik wel ietsje langer. Dat komt doordat ik mij heel moeilijk kan losrukken van de zeventiende-eeuwse stillevens met kazen, wijn, fazanten en rode kolen.
Onderweg van Italië naar Nederland, in de trein, heb ik uren achtereen in het boek De Churchillfactor van Boris Johnson gekeken. Maar dat is geen kijken, dat is lezen.

We kregen ruzie

M. (42) wilde perse over de land- en bergweggetjes van Toscane.
M. (14), Z. (11) en ik (57) wilden liever over de snelweg.

We gingen over de land- en bergweggetjes.

We kregen ruzie in de gehuurde Fiat 500.
Als je een auto ziet rijden met een gezin erin, is de kans groot dat daarbinnen ruzie is.
Toen we bijna in Arezzo waren sloeg de bliksem in de auto. Hij schudde heen en weer. Vanaf dat moment was het stil in de Fiat 500.

Het volgende station is het Walhalla

Bologna

Donderdag 28 mei om 13.00 uur vertrok ik met de trein uit Florence naar Bologna Centrale. Vandaar ging het om 15.52 uur richting München Hauptbahnhof, een mooie tocht door de Povlakte en de Alpen. Om 22.50 uur kwam ik aan in München, waar ik overstapte op de City Night Line naar Amsterdam. Ik sliep de hele nacht niet. 
Om 05.33 uur stopte de trein langdurig om van locomotief te wisselen. Ik rookte op het perron een sigaret. De treinmachinist rookte er eentje met me mee en zei:
"Ich glaube nicht ins Paradis, ich glaube ins Walhalla."
Waarop ik zei:
"Alles, woran Sie glauben müssen, ist der nächste Bahnhof."

Vrijdagochtend 29 mei om 08.56 uur stond ik op Amsterdam Centraal Station. Wat is het Noord-Europese licht toch schel aan de ogen! 

Nadat ik dus vanuit Toscane was teruggekeerd in het vaderland (een reis van twintig uur) nam ik een snelle douche en ging meteen aan het werk. Er moest veel gebeuren. Meerdere mensen hadden tijdens mijn afwezigheid een zenuwinzinking gekregen.

Om 20.00 uur die avond verloor ik het gevecht tegen de slaap. Om 24.00 uur werd ik wakker.

"Het feest!" riep ik tegen M. (42)

M. (57) was jarig en gaf die avond een feest. Ik was uitgenodigd en kon niet weg blijven. Ik had mijn kosmopolitische reiskleren nog aan en fietste pijlsnel naar zijn huis. Het feest was goddank nog bezig. E. was er ook.

E. is schilderijenrestaurator. Rond 03.30 uur die nacht vertelde zij het volgende verhaal. Ze heeft een smakelijke stem, die moet je erbij denken. Ze had van een galeriehouder opdracht gekregen een bloemstilleven van niemand minder dan Brueghel te restaureren (ik ben vergeten te vragen welke Brueghel, de helse of de fluwelen). In de afgelopen eeuwen hadden verschillende restaurators voor de versteviging steeds weer nieuw doek achter het schilderij geplakt. Die lagen doek moesten allemaal verwijderd worden en vervangen door een nieuw doek. Na maanden van meticuleus krabben had E. alle lagen verwijderd. Het enige wat er nog op haar tafel lag was Bruegels verf. Alleen nog de eeuwenoude verf, zonder doek!