Welkom, nieuw jaar

Michail Gorbatsjov 

"Welkom, nieuw jaar!"
Dit zei Michail Serge-jevitsj Gorbatsjov op de laatste dag van een aflopend jaar tegen een komend nieuw jaar terwijl hij zijn glas hief.¹
Wat een mooie woorden.
Zoiets heb ik nog nooit gehoord.
Zoiets zeggen alleen grote mannen tegen het nieuwe jaar.

¹ Ik zag dit in een documentaire, ik weet niet meer in welk jaar het was.

De natuur herovert ons

Gorbatsjov in de jaren vijftig

Er zijn tekenen dat de dagen van het monotheïsme geteld zijn.
Er zijn nog altijd vier miljard eenkennigen, maar eenmaal op de terugtocht kan het snel gaan.¹
Europa ontkerstent en ontdekt haar polytheïstische, pantheïstische en zerotheïstische oorsprong.
Het monotheïstische Amerika is een mislukte staat die in hoog tempo op alle niveaus criminaliseert.² 
Het Midden-Oosten zinkt weg in een moeras van transcen-dentale eenkennigheid, humorloosheid, hebzucht en onverzoenlijkheid.
Het Midden-Oosten zal het knopje selfdestruct wel snel vinden.
Het kapitalisme – een nakomeling van het monotheïsme, vervreemd van de natuur – is zich aan het opblazen.
Wat het monotheïsme en het kapitalisme nu nodig hebben is een grootmeester van de terugtocht.
Zo iemand als Michail Gorbatsjov.
Dit is allemaal goed nieuws voor systeem aarde.
Langzaam maar zeker – tijgersluipgang – herovert de natuur de mens op het niets. Met het virus als verkenner.

¹ Voor meer informatie verwijs ik naar de door mij ontdekte niet-eenparige ondergangsversnelling
² Het is niet ondenkbaar dat Donald Trump een dictatuur vestigt als Joe Biden de komende verkiezingen wint; het leger wordt al in staat van paraatheid gebracht, zogenaamd tegen het vandalisme van de Black Lives Matter-beweging

Enkele wereldleiders en ik

Berken

Sinds ik niet meer drink – alleen nog op vrijdagavond en zaterdagavond – sta ik geweldig vroeg op.
Sinds lang ben ik niet meer zo vroeg opgestaan.
Ik ben veel ongeduldiger dan vroeger. Dat wil zeggen: mijn lichaam is ongeduldig.
Mijn geest probeert de teugels aan te trekken, maar hup, daar galoppeert het paardmens al onder de douche vandaan en stormt de uitgestrekte grasvelden van de dag in.
De vroege ochtend is mooi. De zon komt op boven onze straat en degenen die in de straat zijn – hardlopers, honden, wandelaars – hebben lange schaduwen. Tot nu toe kende ik de lange schaduwen alleen van de ondergaande zon, niet van de opkomende zon.
Ik ben naar buiten gegaan in mijn jas van Gorbatsjov.
Heb ik je wel eens verteld hoe ik aan de jas van Gorbatsjov gekomen ben? Wel, ik heb 'm van Gorbatsjov gekregen. Ik draag hem al meer dan twintig jaar, hij is tot op de draad versleten maar ik kan er geen afscheid van nemen.
Weet je nog wie Gorbatsjov was? Of moet ik je geheugen even opfrissen? Ach wat, bekijk het ook maar. Als je dat nu al niet meer weet, dan mag ik doodvallen of je hebt een geheugen als een zeef.

Weet je het nu weer? Dat is dan mooi, want hier komt het verhaal van m'n twee Russische kennissen W. en A. Dat wil zeggen, W. vertelde het verhaal, en A. zat er de hele tijd om te grinniken, zo geslaagd vond hij het. Het had niet veel gescheeld of hij was van de stoel gevallen van het lachen, want hij had al een stevig slokje op, en niet van de thee, dat verzeker ik je. God mag weten wat voor een brouwsel daar in de samovar stond te pruttelen, thee was het in elk geval niet.
"Gorbatsjov mag dan volgens jou een groot en onvergetelijk staatsman zijn geweest, groter dan Napoleon, Caesar en Churchill bij elkaar opgeteld," zei W. tegen mij, "maar wij mogen nooit vergeten dat hij op een kwade dag de drank verbood."
"Inderdaad, dat mogen we nooit vergeten," viel A. hem bij, "hoe onmetelijk groot hij misschien ook als staatsman is geweest."
"Hoe groot ook," zei W.
En nadat het voor alle aanwezigen duidelijk was geworden dat die twee het in alle opzichten roerend met elkaar eens waren, vervolgde W. zijn verhaal aldus:
"'Het kwam zomaar op een mooie ochtend in zijn hoofd op, en de volgende dag was er al geen druppel alcohol meer te vinden in de supermarkten. Maar denk je dat wij Russen het erbij lieten zitten? Vergeet het maar. En hier is wat we erop vonden. Schrijf het maar op, want 't is een waardevol recept voor een voortreffelijk alcoholisch drankje en misschien komt het nog eens van pas, je weet het maar nooit. Hier is het recept: je gaat naar de supermarkt-zonder-drank en je koopt daar een fles appelsap van drie liter. Die neem je voorzichtig mee naar huis. Thuisgekomen boor je een klein gaatje in het deksel van die fles, precies zo groot dat er een rijstkorrel door kan. Dan neem je een handvol rijst en druk je liefdevol de korreltjes erdoor, een voor een. Vervolgens ga je terug naar de supermarkt en koop je een rubberen handschoen. Die vind je makkelijk bij de schoonmaakmiddelen. De handschoen klem je stevig om het deksel met het gaatje erin, en dan zet je de hele constructie in een donkere, warme en rustige hoek van je huis. Verder hoef je niks te doen, behalve eens per week die fles met die rubberen handschoen van een afstandje bekijken. De rijst begint te gisten, er ontstaat alcohol, en daarbij komt er een gas naar buiten waardoor de rubberen handschoen opgeblazen wordt."
Het was op dit punt, dat A. bijna van de stoel viel van het lachen want hij wist al wat er komen ging.
"Langzaam komt de handschoen overeind," vervolgde W., "en als hij rechtop staat en begint te zwaaien, heel melancholiek, als een Russische leider op het balkon van het Kremlin, dan is het drankje klaar en kan het feest beginnen. Wij noemen dit drankje: Groetjes van Gorbatsjov."
"Lang leve het Rode Leger, leve de Russische Revolutie!" riep daarop A. En hij begon het volgende gedicht te declameren, dat hij zelf geschreven had:

Witte berken
en Kremlin's muur.
Scheve ogen
en de Chinese muur.
En in Berlijn stond de Berlijnse muur.

En nadat hij dat ontroerende gedicht had voorgedragen ging A. ervandoor op de Russische manier, dat wil zeggen, hij kneep ertussenuit.
Dit alles gebeurde op de avond van de 24ste augustus van het jaar 1996 te Amsterdam, in het grote herenhuis van M., de gastheer.*
Nu ik 't toch over wereldleiders heb: een keer heb ik samen met Boris Johnson een treinreis naar Midden-Italië gemaakt, een mooie tocht van bijna vierentwintig uur. Winston Churchill was er ook bij. En bij professor Nietzsche heb ik een keer achter op de fiets gezeten.
Toen Z. (15) Boris Johnson voor 't eerst zag, riep ze uit: "O, wat een schatje."
 
* Dit verhaal publiceerde ik eerder (in de vorige eeuw) in de Volkskrant.

Over plotselinge smaakveranderingen

Mijn mooie leren jasje van een goed merk

Ik heb tien jaar hetzelfde mooie leren jasje gedragen.
Het was een jasje van een goed merk.
Ik voelde me er goed in.
Vorige week maandag had ik genoeg van het jasje.
Toen heb ik mijn grijze wereldleidersjas uit de kast gehaald.
Inderdaad, die heb ik gekregen van een wereldleider.

Wat wonderlijk zijn toch plotselinge smaakveranderingen!

Waar is dat ijzeren geheugen gebleven?

Potjomkintrappen in Odessa

1.
Je bent een Rus. Een goed deel van al het land op aarde is van jou. Je hebt zo veel land, dat je geen geld meer nodig hebt. In het ene deel van je rijk is het winter, in het andere zomer. Je kunt de halve aardbol bereizen zonder je paspoort mee te nemen.
De pleinen in je grote steden zijn zo reusachtig dat het betreden ervan een kosmische ervaring is. De grootste schrijver die ooit geleefd heeft is er eentje van jou. Ik bedoel Nikolaj Gogol (maar Poesjkin en de anderen moeten we ook niet vergeten).
Je hebt de tsaren overleefd en Lenin en Stalin. Behalve Gorbatsjov waren tot nu toe al je leiders usurpators. En bijna al je mannen zijn alcoholist. Het zijn dan ook niet de minste dranken die er gestookt worden.
Groetjes van Gorbatsjov.
Ontvlambaar Maagdenhart.
Ontroostbaar Weeuwtje.
Bitter Wezenleed.
Tranen van een Komsomolmeisje. 
Je rivieren zijn zo allemachtig groot en breed, je winters zo koud, je seizoenswisselingen zo indrukwekkend en melancholiek.
En Konstantin Paustovski is een landgenoot.
En ook Shostakovitsj de dappere nagelbijter is een landgenoot.
En een van je duizenden steden heet Odessa. Ach!

2.
Recept voor Tranen van een Komsomolmeisje:
Lavendel (15 gr)
Verbana (15 gr)
Berkelhaarwater (30 gr)
Nagellak (2 gr)
Mondspoelmiddel (150 gr)
Limonade (150 gr)
Een takje kamperfoelie om mee te roeren. 

3.
De schrijver Venedikt Jerofejev schrijft over Tranen van een Komsomolmeisje:
"Iemand die gewoon maar wodka drinkt, behoudt én z'n gezonde verstand én z'n ijzeren geheugen, of het omgekeerde gebeurt, hij raakt in één keer allebei kwijt. Maar met Tranen van een Komsomolmeisje krijg je gewoon iets idioots: als je daar honderd gram van zuipt, van die tranen, hou je een geheugen als een ijzeren pot, maar je gezonde verstand is foetsie. Drink je nog eens honderd gram, dan sta je van jezelf te kijken: waar komt al dat gezonde verstand zo ineens vandaan? En waar is dat ijzeren geheugen gebleven?"

Over helden

Vier "schijngestalten" van de maan
door Galileo Galilei

M. (10) vroeg:
"Wie zijn jouw helden?"
Ik antwoordde:
"Christoffel Columbus."
"En wie nog meer?"
"Galileo Galilei."
"En wie nog meer?"
"Gregor Mendel."
"En?"
"Charles Darwin."
"En?"
"Alan Turing."
"En?"
"Michail Gorbatsjov, hij is de held van de terugtocht. O, en professor Nietzsche natuurlijk."
M.: "Geen vrouwen?"