Dat zullen we nog wel eens zien

Een tijdje geleden sprak ik langdurig met iemand op een feestje.
Ik had hem nog nooit eerder gezien, hij was nieuw voor mij. 
Veel mensen, vertelde hij, hadden vroeger tegen hem gezegd wanneer hij zijn grootse plannen ontvouwde: "Dat gaat je nooit lukken".
En daarop had hij steevast gedacht: "Nou, dat zullen we nog wel eens zien!"
Zo was zijn karakter, zei hij.
Als mensen tegen hem zeiden dat iets hem niet ging lukken, dan werd hij extra gemotiveerd.
Ja, dat averechtse effect was de belangrijkste oorzaak van zijn successen.
Ik vond het een interessant gesprek en ik dacht: misschien is de hele menselijke geschiedenis wel een averechts effect.

Tevreden aanschouwde hij zijn wonder

In het park stond een jongleur. Hij hield acht ballen in de lucht.
Plotseling liep de jongleur weg. Hij liet de ballen in de lucht aan hun lot over.
De ballen vielen niet op de grond.
Ze bleven gewoon rondjes draaien in de lucht, als een mini-zonnestelsel.
De jongleur zat in de schaduw onder een boom. Hij dronk een fles water leeg en daarna rookte hij een sigaret. Tevreden aanschouwde hij zijn wonder.
"Mooi hè," zei hij.

Jou moet ik hebben

Gouden hoed

Het is zo warm dat het stil is. 
Een poes ligt in de schaduw op straat als een hond.
Zij ligt languit met haar poten gestrekt naar voren. 
Zij kijkt naar de gevleugelde mieren die naast haar uit de grond omhoog golven.
Met haar poot duwt zij er voorzichtig tegenaan. 
De mieren gaan hun bruidsvlucht vliegen.
De hoogst vliegenden zijn de gelukkigen, ongeveer als in het gedicht van Thomas Parke d' Invilliers¹:
Draag dan de gouden hoed, als dat haar zal vermurwen.
Als je hoog kunt springen, spring dan ook hoog
voor haar. Tot ze roept: 'Geliefde, goudgehoede
hoogspringende geliefde,
Jou moet ik hebben!'
Na afloop knagen de mieren zelf hun vleugels af; ze sterven soms al in de lucht.  

¹ Pseudoniem van F. Scott Fitzgerald. Het oorspronkelijke gedicht gaat zo: Then wear the golden hat, if that will move her; / If you can bounce high, bounce for her too, / Till she cry "Lover, gold-hatted, high-bouncing lover, / I must have you!"

Het gelijkheidsteken (=) bestaat nog maar een paar honderd jaar

Het gelijkheidsteken (=)

Het gelijkheidsteken werd uitgevonden door Robert Recorde.
Hij was een wiskundige en een geneeskundige.
Hij was de lijfarts van de Engelse koning Edward de Zesde en koningin Mary Tudor.
Hij koos voor twee streepjes omdat "geen twee dingen meer gelijk zijn dan twee evenwijdige lijnen van dezelfde lengte."* 
Hij bedacht het teken in het jaar 1557. Dat is kort geleden. Ik dacht dat het teken zo oud was als de wereld.
Hij overleed in de gevangenis.
Hij zat daarin wegens schulden.
Het begon met gelijkheid en horizontale streepjes (=) en het eindigde met schulden en verticale streepjes (tralies). 

* "Noe 2 thynges can be moare equalle than a pair of paralleles of one lengthe"

Binnenkort aan het einde van de stad in het midden van de stad: het theater van de Inzichten, de Uitzichten en de Vergezichten

                                        Kaartjes verkrijgbaar via Le Club Annulation

Over vorm, beweging, materie en tijd

1.
Toen ik voor het eerst een tennisbaan zag, dacht ik: "Maar dat ben ik!" 
Zoals sommigen in één keer piano kunnen spelen of wiskunde begrijpen, zo kon ik in één keer tennissen. 
O, het geluksgevoel wanneer ik door het roestige hoge hek het zachte oranje gravel betrad met de witte canvas lijnen. De dimensies van de tennisbaan waren mijn dimensies. Zo gemakkelijk als ik m'n pink of m'n grote teen kon vinden wanneer iemand me vroeg om die te bewegen, of m'n neus wanneer me werd gevraagd om die aan te raken, zo gemakkelijk kon ik – als ik in vorm was – de bal naar willekeurig welk punt op de tennisbaan sturen. Als de tennisleraar aan de overkant van het net een flesje Orangina neerzette, dan wist ik het feilloos omver te kegelen met de bal. Het kostte me geen enkele moeite. Het was eerlijk gezegd – in die toestand – moeilijker om het flesje niet te raken.

2.
"Vorm is altijd het resultaat van een scherp uitvorsend proces van de materie. Het is de reactie van de materie op een ruimtelijke dwang die haar van alle kanten in het nauw brengt en haar dwingt zich uit te drukken tot aan de exacte grens van haar eigen, originele reactievermogen. Zo ook de roos! Elke bloem groeit in een gevangenis. Esthetisch gezien betekent vrijheid: vormeloosheid."¹

3.
In 1984 ging de finale van Wimbledon tussen John McEnroe en Jimmy Conners. Jimmy Connors was een hardhitter. Hij sloeg de ballen harder dan welke speler ook.
Het was een snikhete dag en John McEnroe was in vorm. Het leek alsof de ballen in slow motion op hem af kwamen, zei hij.²

¹ Uit: Salvador Dali, The Secret Life of Salvador Dali (1942), uitgeverij Vision Press Limited, paperback edition 1976, p.2
² Dit stukje publiceerde ik eerder op 2 juni 2013

Het monogram is een doodle

Tijdens een lang telefoongesprek tekende ik uit verveling een monogram van de beginletter van mijn voornaam en de beginletter van mijn achternaam. Hier zie je het (het is een doodle):

Happy people are dangerous people

De mooiste Wimbledonzin van dit jaar was: 
"Happy people are dangerous people."
Dit ging over de tennisster Serena Williams. 
De één na mooiste zin was:
"Bravo to the young Canadian!"
Dit ging over de tennisser Felix Auger-Aliassime
Aldus de jury, bestaande uit M. (46).

Mijn rustige en sterke hart

Twee weken geleden liet ik een elektrocardiogram maken omdat ik iets voelde.
Mijn vader stierf aan een hartaanval toen hij drieënzestig was (ik ben nu eenenzestig).
Er was niets verontrustends te zien, zei de dokter. Geen tekenen van zwakte of beschadiging. 
Hij zei: "Het hart klopt rustig. Het is sterk."
Door de manier waarop hij dit zei was ik ontroerd.
Ik schaamde me dat ik sigaretten rook, dat ik m'n rustige en sterke hart zo op de proef stel.