Dit ongelofelijke en mooie gebeurde gisteren

Halverwege de tennis-wedstrijd verscheen er een roofvogel boven het grote stadion.
Hij begon daar rondjes te cirkelen.
Toen de wedstrijd bijna beslist was dook hij naar beneden.
Hij greep de tennisbal uit de lucht (toen die onder-weg was van Jannik Sinner naar Grigor Dimitrov) en vloog er mee weg, het stadion uit.
Dit ongelofelijke en mooie gebeurde gisteren in de finale van het tennistoernooi van Miami in de Amerikaanse staat Florida.
Een half uur later kwam die tennisbal aan een parachuutje weer naar beneden.
Nee hoor, dat laatste heb ik verzonnen.

The best match of the tournament so far

De schaduw van Alex de Minaur

"Great temperament."
"My word, what a tennisplayer he is."
"O, that's just beautiful."
"A real test of character for Jack Draper."
"Made it! A real scorcher!"
"De Minaur has certainly set his foot on the gas."
"He's in the groove."
"Mesmerizing tennis!"
"The best match of the tournament so far."
"Icecool, de Minaur."
"Draper is doing his best, but de Minaur is just not missing!"
"The balls keep coming back with zip."
"Just relentless."
"Draper is still fighting."
"There's plenty of hunger left in Draper."
"De Minaur is keeping the scoreboard ticking."
"He's very nearly there."
"Great performance from Alex de Minaur!"*

* Korte samenvatting van de tenniswedstrijd Alex de Minaur versus Jack Draper in citaten van twee BBC-commentatoren (Wimbledon 2022).

Matteo Berrettini zorgt voor vurigheid in de stadions

"Sono un atleto, non un modelo."

Doordat ik zoveel naar Wimbledon kijk, droomde ik vannacht dat ik groen was.
De Italiaanse speler Matteo Berrettini moest gisteren Wimbledon verlaten.
Hij heeft corona.
Het is jammer dat hij niet meer meedoet. Hij zorgt voor vurigheid in de stadions.
Wanneer hij speelt roepen de meisjes en vrouwen vanaf de tribunes:
"Matteo will you marry me?"
Dan antwoordt il bellissimo Matteo heel koel:
"I'll think about it."

"Carlitos!," riep het publiek

De skyline van London is net een slecht gebit

Op de eerste dag van het tennistoernooi van Wim-bledon speelde de ster Carlos Alcaraz uit El Palmar.
El Palmar is een dorp in de provincie Murcia in het zuidoosten van Spanje.
Vroeger was het dorp El Palmar alleen bekend vanwege een psychiatrisch ziekenhuis.
Maar nu hebben ze die jongen.
In het publiek telde ik één zomerhoed. Hij zat op het hoofd van een dame.
Vanwege een blessure aan zijn zeer gespierde tennisarm had Carlos Alcaraz niet geoefend op gras.
Hij moest er even in komen.
Af en toe liet de BBC de skyline van Londen zien.
"Carlitos!" riep het publiek.
"Carlitos! Carlitos!"

Mijn zomervakantie is groen met wit en paars

Wimbledonbloemen (witte en paarse
hortensia's)

Mijn zomervakantie duurt altijd precies veertien dagen.
Mijn zomervakantie doet pok pok pok.
Mijn zomervakantie is groen met wit en paars en wordt zachtjes becommentarieerd door vriendelijke stemmen die zeggen (wanneer het waait):
"It's the kind of  wind that makes you feel alive."

Zigeuners en hockey, hockey en zigeuners

Botic kijkt om in Madrid

Gisteren zag ik Botic van de Zandschulp spelen, de tennisser. Hij speelde tegen de Spanjaard Pablo Careño Busta en hij won. Het was in Madrid.
Niet eerder zag ik een Nederlandse tennisser zo goed spelen als Botic van de Zandschulp. Zijn naam is niet makkelijk uit te spreken.
Hij speelt in kleding waar een wiel op staat. Op zijn petje, op zijn T-shirt en op zijn broek staat het wiel. Ik denk tenminste dat het een wiel is. Of is het een bloem?
Wiel of bloem?
Bloem of wiel?
Het is het logo van het hockeykledingmerk The Indian Maharadja. Waarom speelt de tennisser in hockeykleding?¹
Ik heb meteen een T-shirt en een broek van The Indian Maharadja besteld. Degenen met wie ik tennis zullen jaloers zijn. Wat geeft het dat het hockeykleding is!
Dat wiel of die bloem staat trouwens ook op de vlag van India en op de vlag van de zigeuners.
Zigeuners en hockey.
Hockey en zigeuners.

¹ Stanislas Wawrinka speelde z'n beste wedstrijden in z'n pyjama.

A star is born (a Spanish king call)

Carlos Alcaraz

De tennisser Carlos Alcaraz is achttien jaar. Hij komt uit het Spaanse dorp El Palmar in de provincie Murcia. Zijn grootvader drukte hem op het hart altijd te tennissen met:
zijn cabeza,
zijn corazon en
zijn cojones.
Met zijn hoofd, zijn hart en zijn ballen.
Toen Carlos Alcaraz dit jaar het grote toernooi van de Amerikaanse stad Miami won riep een commentator:
"A star is born!"
Het was lang geleden dat ik die mooie zin had gehoord.
De Spaanse koning Felipe belde de ster nog dezelfde dag om hem te feliciteren. Toen de koning had opgehangen vroegen Amerikaanse journalisten aan Carlos Alcaraz:
"Carlos, what's it like to be called by a king?"
Hij antwoordde:
"It's amazing. It's something you never thought you were going to receive, a Spanish king call."

Over de tennisbal

Diameter: tussen 65,4 en 68,6 mm.
Massa: tussen 56,0 en 59,4 gram.
Materiaal: rubber, vilt.
Druk in gasgevulde ballen: 2 bar.
Stuiterhoogte vanaf een hoogte van 2,54 meter: tussen 138 en 151 cm.

W. vind het heel aannemelijk (over tennis)

Vladimir Nabokov de schrijver op vlinderjacht

De tennissport is mogelijk uit het vlinders vangen voortgekomen.
Het vlindernet werd bespanning, de vlinder werd bal.
Het is zeer zeldzaam, wie weet eenmalig, dat zich uit een wetenschap – in dit geval de lepidopterologie – een sport ontwikkelt.
Het is een hypothese, ik moet het nog onderzoeken.
Maar W. vindt het alvast heel aannemelijk!

Wat heeft hij een mooie benen!

Tennis in 1933 (Fred Perry)

In 1914 schreef  Erik Satie uit Honfleur een zeer kort muziekstuk dat hij noemde: Sport et Divertissements / Le Tennis.
Ik ga Le Tennis oefenen op de piano. En ik ga P. vragen om de woorden erbij te zeggen. Dit zijn de woorden:
"Zullen we spelen?
Ja!
Hij serveert goed.
Wat heeft hij een mooie benen!
En wat een mooie neus.
Een slice-service.
Game!"

De componist was een liefhebber van de tennissport

Hieronder zie je het muziekstuk Match, dat geschreven werd in 1964. Het heeft de vorm van een tenniswedstrijd. In het midden zie je de umpire. De twee cellisten zijn de tennissers.
De componist, Mauricio Kagel, was een liefhebber van de tennissport. Twee jaar nadat hij het stuk schreef werd het voor het eerst uitgevoerd – waarom ook niet? – en het is niet om aan te horen. Maar het is in de vorm van een tenniswedstrijd en alsjeblieft:

De vlinders verraadden zijn aanwezigheid

Er fladderde een witte vlinder om de tennisser Novak Djokovic heen in de finale.
De vlinder fladderde dichtbij het gezicht van de kampioen en raakte het af en toe even aan.
De kampioen ging geduldig met het diertje om.
Hij verjoeg het niet.
Hij wachtte rustig tot het wegvloog.
Ik moest denken aan Mauricio Babilonia, die overal waar hij ging werd begeleid door vlinders. 
"Mauricio Babilonia was er altijd en je hoefde hem niet te zien om dat te weten, want de vlinders verraadden zijn aanwezigheid."¹
Morgenochtend speelt de kampioen in de finale tegen de raadselachtige Daniil Medvedev.

¹ Uit: Honderd jaar eenzaamheid van Gabríel Garcia Márquez

Plotseling begon het te regenen

Specht

We waren vanmiddag aan het tennissen aan de rand een bos.
Bosje, kan ik beter zeggen (er zat een specht in).
Plotseling begon het te regenen en te onweren.
Na een paar donderslagen trok het onweer west-waarts, vóór de uit het oosten naderende winter uit.
Een chaotische exodus van grote en kleine vogels kwam op gang.

We verloren in de finale

Ik zag de tennisser Novak Djokovic spelen op Roland Garros. Ik vond hem ontroerend met zijn wijd open ogen, zijn blozende wangen, de uiterste precisie en helderheid van zijn spel en zijn geduld met het publiek, dat hij toeschouwer voor toeschouwer, hart voor hart moet veroveren als een guerrillero.
Wat een groot kampioen is hij.
Wat een mooi woord is kampioen.
Bijna waren U. en ik zondag ook tenniskampioenen geworden, maar we verloren in de finale van een broer en zus die maar niet van opgeven wisten!
Op de foto: psychedelische wegbelijning op weg naar de tennisclub (de belijning van de tennisbanen was normaal).

Tellen verleent elektriciteit aan het getelde

Het is goed om te tellen.
Eén, twee, drie, vier, etcetera.
Toen ik een poosje tennisleraar was, kreeg ik eens een groepje kinderen op les.
Zij konden er niks van.
Geen bal kwam terug over het net. Totdat ik begon te tellen (hoe vaak de bal over het net kwam).
Opeens ontstonden er slagenwisselingen.
Er ontstond eerzucht, ijver, animo.
En daaruit weer gevoel voor de bal en techniek en ook plezier.
Er werd getennist.
Ja, en dat was alleen maar omdat we waren begonnen te tellen.
Zo is dus de magie van het tellen.
Tellen is niet alleen ordenend. Het is ook scheppend.
Tellen verleent elektriciteit aan het getelde.
Door te tellen slaat de bliksem in het getelde.
En er ontstaat leven.

Twee mensen die in het gras lagen

Vandaag ging ik tennissen met U. 
Tussen ons in was een stuk gesteente,
basalt of graniet, miljoenen jaren oud.
De tennisbal ging heen en weer over de steen
en stuiterde telkens op de steen.
Na afloop gingen we in het gras liggen. 
Boven ons de hoge populieren, zie filmpje. 
Onder ons het gras. 
Wij waren twee mensen die in het gras lagen.

Over hiërarchie en compliment

Een waardevol compliment op professioneel gebied is een compliment dat door een onbetwiste meerdere aan een onbetwiste mindere wordt gegeven.
Wanneer de tennisser Roger Federer een compliment geeft aan de jonge tennisser Félix Ausser-Aliassime, dan is dat voor Félix Ausser-Aliassime waardevol.
Andersom zou een tikje potsierlijk zijn, om een uitdrukking te gebruiken die een lange en magere figuur die ik ken vaak gebruikt. 
"Je bent zelf potsierlijk," zei iemand eens tegen hem. 
Een waardevol compliment bevestigt dus en passant en op vriendelijke wijze de hiërarchie.
Anders dan in de sport bestaat er in de kunsten geen onbetwiste hiërarchie. Daar is alles een kwestie van smaak en zelfinschatting (vooral van zelfoverschatting en zelfonderschatting). 
Mijn eerste hypothese is dat complimenten (op professioneel gebied) alleen waardevol kunnen zijn in hiërarchisch geordende werelden. Mijn tweede hypothese is dat complimenten buiten die werelden schendingen van de wellevendheid of zelfs beledigingen zijn.

Hij heeft zichzelf in de hand

Nadal verliest van Thiem

Ik zag de kwartfinale van Australian Open tussen de tennissers Dominic Thiem en Rafael Nadal.
De eerste keer dat ik Dominic Thiem zag spelen was in 2015. 
Dit jaar is hij een man geworden. Dat is te zien aan zijn lichaam en aan zijn blik.
Hij is ernstiger, sneller, krachtiger, geduldiger geworden. Als hij juicht is daarin geen kinderlijkheid meer, als hij boos is op zichzelf ook niet. Hij heeft zichzelf in de hand.
Er is geen overmoed meer in zijn spel en ook geen angst meer.
Hij speelt op de exacte grens van zijn sportieve uitdrukkingsvermogen. Morgenochtend speelt hij in de halve finale tegen Alexander Zverev. Die wedstrijd zal hij winnen. Zverev heeft nog het slungelige lichaam en de waaiende geest van een jongen (hij is een erg goeie speler).
In de finale zal Thiem dan tegenover Novak Djokovic staan. Die wedstrijd zal in de kranten worden aangekondigd als "de botsing der generaties". Als Thiem wint zal er in de kranten staan: "Wisseling van de wacht".

Wat een grappige jongen

Daniil Medvedev

Ik zag de jonge Russische tennisser Daniil Medvedev (23) in de finale van de US Open.
Wat een grappige jongen zeg met zijn wapperende ledematen en zijn ijzeren wil.
Hij deed me denken aan Gustavo Kuerten, de Braziliaanse tennisser met het wiebelende hoofd.
Maar anders dan Gustavo Kuerten heeft Medvedev iets onberekenbaars in zijn karakter, dat zie je aan zijn grijns.
Medvedev is 1 meter 96 lang. Een hele lengte voor een tennisser. Hij is geen groot stilist, geen fanaticus van de sport en geen tennismachine. Maar hij is ook geen Russische fatalist!
Hij is een wapperende en wiebelende rommelaar en frommelaar.
Je vraagt je soms af hoe hij de bal over het net krijgt (het is zijn ijzeren wil die de bal over het net krijgt). Ook lijkt hij op Edgar Allan Poe. En ook op Baudelaire. 

Over vorm, beweging, materie en tijd

Zo ook de roos

1.
Toen ik voor het eerst een tennisbaan zag, dacht ik: "Maar dat ben ik!" 
Zoals sommigen in één keer piano kunnen spelen of wiskunde begrijpen, zo kon ik in één keer tennissen. 
O, het geluksgevoel wanneer ik door het roestige hoge hek het zachte oranje gravel betrad met de witte canvas lijnen.
De dimensies van de tennisbaan waren mijn dimensies.
Zo gemakkelijk als ik m'n pink of m'n grote teen kon vinden wanneer iemand me vroeg om die te bewegen, of m'n neus wanneer me werd gevraagd om die aan te raken, zo gemakkelijk kon ik – als ik in vorm was – de bal naar willekeurig welk punt op de tennisbaan sturen.
Als de tennisleraar aan de overkant van het net een flesje Orangina neerzette, dan wist ik het feilloos omver te kegelen met de bal. Het kostte me geen enkele moeite. Het was eerlijk gezegd – in die toestand – moeilijker om het flesje niet te raken.

2.
"Vorm is altijd het resultaat van een scherp uitvorsend proces van de materie. Het is de reactie van de materie op een ruimtelijke dwang die haar van alle kanten in het nauw brengt en haar dwingt zich uit te drukken tot aan de exacte grens van haar eigen, originele reactievermogen. Zo ook de roos! Elke bloem groeit in een gevangenis. Esthetisch gezien betekent vrijheid: vormeloosheid."¹

3.
In 1984 ging de finale van Wimbledon tussen John McEnroe en Jimmy Conners.
Jimmy Connors was een hardhitter. Hij sloeg de ballen harder dan welke speler ook.
Het was een snikhete dag en John McEnroe was in vorm.
Het leek alsof de ballen in slow motion op hem af kwamen (in-vorm-zijn vertraagt de tijd en zet soms de tijd stil).

¹ Uit: Salvador Dali, The Secret Life of Salvador Dali (1942), uitgeverij Vision Press Limited, paperback edition 1976, p.2