Bezienswaardigheid onderweg van Zeeburg naar IJburg (een koe)

"De eenzame grazer"

Een van de niet-rokers zag wel wat in het cryonisme

Wij waren uit eten bij een restaurant genaamd Wilde Zwijnen.
Wij waren drie rokers en twee niet-rokers.
De niet-rokers waren bang voor de dood.
Tussen de gerechten door gingen de rokers buiten roken (zij waren ook bang voor de dood), terwijl de niet-rokers binnen bleven.
Een van de niet-rokers zag wel wat in het cryonisme.

Over reclame

Straatklok in Barcelona

Vroeger kende ik iemand die dacht dat stations-klokken en klokken op pleinen en aan gebouwen reclame voor de tijd waren.

Over de Krimoorlog

Eén van de allereerste oorlogsfoto's
(Krimoorlog, foto Roger Fenton)

De Krimoorlog (1854-1855) was een creatieve oorlog.
De Krimoorlog vond de sigaret en de oorlogs-fotografie uit. En ook de oorlogsverslaggeving en Florence Nightingale.
De Romeinen kenden de sigaret niet. Toch bestaat er een Latijns woord voor sigaret: tabaci fistula.

Die kerel staat daar wel heel stil

Er stond een kerel te plassen in de sloot bij het voetbalveld.

Ik wendde m'n blik af – iemand moet rustig kunnen plassen, vind ik – maar ik dacht, terwijl ik er voorbij fietste: die kerel staat daar wel heel stil. Dus keek ik nog een keer om. En verdomd, hij stond er nog net zo. Die kerel is of de onbeweeglijkheid zelve, dacht ik, of ik moet eens naderbij sluipen, kijken wat er aan de hand is. Dat laatste deed ik. Het was een standbeeld! Hij plaste tegen de wind in.
Homo sapiens non urinat in ventum.
Dat geldt ook voor standbeelden.

Het is een goed standbeeld. Beter dan al die grootheden te paard. Ik had helaas geen tijd om te kijken of er ook bij stond wie het was. Thorbecke, Multatuli, Willem van Oranje? Ik kom erop terug.

En ogen grote liefdeskruimels

I LIKE MY BODY

i like my body when it is with your
body. It is so quite new a thing.|
Muscles better and nerves more.
i like your body. i like what it does,
i like its hows. i like to feel the spine
of your body and its bones, and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, i like kissing this and that of you,
i like, slowly stroking the shocking fuzz
of your electric fur, and what-is-it comes
over parting flesh... And eyes big love-crumbs,

and possibly i like the thrill 

of under me you so quite new  

e.e. cummings

Wat voor kutweer is het vandaag?

M. (11): "Wat voor kutweer is het vandaag?"

 

Bron: M.'s ochtendhumeur

Het leven van een schrijver is een hel

Roald Dahl in het bos

Vanmorgen kwam M. (11) aan m'n bed staan. Ze las het volgende voor uit een boek van Roald Dahl: "Het leven van een schrijver is een hel. De schrijver moet zichzelf dwingen tot werken. Hij moet zijn eigen uren bepalen en als hij helemaal niet aan zijn werktafel gaat zitten, is er niemand die hem op zijn kop geeft. Als hij romans schrijft leeft hij in een wereld van angst. Elke nieuwe dag vraagt nieuwe ideeën en hij is er nooit zeker van of hij die zal krijgen. Na twee uur schrijven is deze schrijver totaal uitgeput. Twee uur lang is hij mijlenver weg geweest, is hij ergens anders geweest, op een plaats met totaal andere mensen, en het kost hem grote moeite om weer terug te zwemmen naar zijn normale omgeving. De schrijver loopt afwezig zijn werkkamer uit. Hij wil een borrel. Die heeft hij nodig. Het is een feit dat bijna iedere romanschrijver ter wereld meer whisky drinkt dan goed voor hem is. Hij doet het om zichzelf vertrouwen, hoop en moed in te drinken. Wie schrijver wordt is gek."
Dat weet ze dan ook weer.

Die Haydn moet ik in de gaten houden

The Sex Pistols

Ik vind muziek goed te verdragen als die niet uit alle macht probeert mijn ziel te raken.
Bijvoorbeeld Engelse dansliedjes uit het interbellum.
En liedjes van The Sex Pistols.
En de Koreaanse wereldhit van dit jaar.
Ook wel volksliederen, zoals The Star Spangled Banner.
En God Save The Queen.
En Haydn's strijkkwartet opus 76 nr. 3 in C groot (van 6 min. 39 sec. tot 13 min. 22 sec.).
Die Haydn moet ik in de gaten houden trouwens. Die is goed.

Over deze blog

Mijn blog (deze blog) bestond dinsdag drie jaar.

Melk of puur?

"Pap?" zei M. (11) vanmorgen met een dun stemmetje.
"Ja," zei ik.
"Heb jij ook wel eens dat je steeds hetzelfde woord in je hoofd hebt, de hele tijd maar door?"
"Ja, dat heb ik ook wel eens, maar alleen als ik koorts heb, zoals jij nu."
"Ik heb al de hele tijd het woord Tony's Chocolonely in mijn hoofd."
"Melk of puur?''
"Melk." 

Filmpje over Tony's Chocolonely

Ik was op de hoek van de Archangelkade en de Rigakade

Vanmorgen was ik op de hoek van de Archangelkade en de Rigakade. Daarna had ik een afspraak in de Danzigerbocht. Wat een mooie dromerige straatnamen. Ik dacht even dat ik in Odessa was! En ik moest denken aan de schrijver Konstantin Paustovski, die hierboven op de foto te zien is.

De verwondingen die ze toebrengen

Bij mij in de straat wonen tien Marokkaanse jongens. Zij zijn vriendjes van elkaar en broertjes van elkaar.
Ik leerde ze kennen toen ze drie of vier jaar waren. Nu zijn ze dertien of veertien jaar.
Wat me opvalt is de hardheid waarmee ze van jongs af aan met elkaar omgaan.
Regelmatig slaan ze elkaar half dood en vloeit er bloed.
Maar de slachtoffers huilen of klagen niet als ze geslagen en geschopt worden.
En de daders schrikken niet van de verwondingen die ze toebrengen. Bloed en pijn horen erbij.
Er is iets Spartaans aan de kinderen.
Deze zomer, op de steiger – waar de hele buurt zwemt – zag ik hoe een tengere Marokkaanse jongen een lange aanloop nam om een geweldige duik in het water te nemen. O, het ging een prachtig mooie zweefduik worden. Hij ging een verpletterde indruk maken op de meisjes. Hij rende op volle snelheid over de steiger en juist toen hij wilde aanzetten voor zijn machtige duik, werd hij pootje gehaakt door een andere Marokkaanse jongen. Met een smak viel hij op de ruwe houten rand van de steiger. Bloed gutste in golven uit zijn wonden.
Ik schoot hem te hulp, maar van hulp wilde hij niks weten (hoewel ik merkte dat iets in hem het waardeerde). Huilen deed hij niet, klagen ook niet.
De jongen die hem pootje had gehaakt glimlachte. Niet veel later zag ik die twee weer samen over straat lopen.
Toen dacht ik: mijn Marokkaanse straatgenootjes hebben een ander gevoel van lichamelijke en psychische "integriteit" dan ik als kind had (en nu nog heb). Het gevoel van fysiek en psychisch gekwetst-zijn komt bij hun in een later stadium dan vroeger bij mij. Niet dat ik een huilebalk was, maar mijn grenzen, en die van mijn vriendjes vroeger, waren veel eerder bereikt: niet pas als de botten eruit staken, maar al bij de eerste duw. Bloed was een teken dat er onderling iets grondig mis was gegaan.
Misschien is er tussen Marokkanen en Hollanders niet zozeer sprake van een botsing van culturen, maar van een botsing van neurosystemen. Marokkaanse jongens worden misschien geboren met een net iets andere nociceptie (pijnzin), waardoor ze het incasseringsvermogen van Hollandse jongens en mannen overschatten. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat het de bedoeling was om die arme grensrechter dood te slaan.

Over de verschroeide vlakte

"Over de verschroeide vlakte loopt een olijfboom."

 

 


 

 

Federico García Lorca

Later kwam er ook een meisje bij

Op de middelbare school was ik bevriend met de harde werker uit onze klas. Hij zat helemaal vooraan. Hij was altijd goed gekleed. Hij had schone en geknipte haren. Hij droeg gepoetste schoenen. Hij was een aardige jongen. Ik mocht hem graag.
Helemaal achter in de klas zat een lui, verwaarloosd varken dat zich uur na uur verveelde, behalve als hij piano mocht spelen in het muzieklokaal. Hij was de beste van de klas.
In de pauzes liepen we vaak met ons drieën door het park bij de school. Later kwam er ook een meisje bij. Wat er van mijn twee vrienden en mijn vriendin is geworden weet ik niet. Naar verluid werd het luie varken organist in een afgelegen, vervallen kerkje in Noord-Oost Groningen, en werd Gepoetste Schoenen advocaat.

Nu nog voorbij goed en kwaad, Jan

De advocaat Jan Vlug

"Ook goede mensen doen beestachtige dingen."
Dit zei de advocaat Jan Vlug gisteravond op tv.
Het is geen opzienbarende uitspraak.
Maar zoals Jan Vlug het zei klonk het niet als een moreel cliché of als een juridische formule.
Het klonk als iets wat hij met zijn eigen verstand en gevoel had uitgevonden in twintig jaar advocatuur.
"Het kwaad zit ook in goede mensen."
Nu nog voorbij goed en kwaad, Jan.

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1310958 v.a. 3 min. 47 sec.

De ontgoocheling na afloop

Facebook doet denken aan het festival Wood-stock dat in 1969 werd gehouden op het land van boer Max Yasgur.
Het feestelijk delen van ervaringen, de roes van de communicatie, het blij en massaal opgeven van de privacy.
En straks de ontgoocheling.