Het woeden der gehele wereld

Thierry Baudet

Thierry Baudet heeft twee gezichten: een gezicht zónder een baardje van een paar dagen en een gezicht mét een baardje van een paar dagen.
Het eerste gezicht is vol boosaardigheid, het tweede gezicht is vriendelijk en rustig.
Ik ben benieuwd met welk gezicht Thierry Baudet straks uit de puinhopen en de stofwolken van de ineenstorting tevoorschijn zal komen.

Zijn spreken is zijn denken

Links Baudet, rechts Rutte

Ik zag vanavond het debat tussen premier Rutte en Thierry Baudet.
Baudet wilde graag weten of Rutte de laatste jaren wel eens gehuild had.
Rutte antwoordde dat hij gehuild had
– om de dood van zijn vader,
– om de dood van zijn broer,
– om de dood van zijn zus.
Baudet wilde weten hoe lang de dood van zijn zus geleden was.
Rutte antwoordde dat zijn zus vier maanden geleden overleden was.
Ik kon goed zien dat Baudet veel oefent voor de spiegel.
Rutte heeft de spiegel niet meer nodig.
Ik kon ook zien dat Baudet telkens wat tijd nodig heeft om na te denken voordat hij begint te spreken. Door zichzelf te horen spreken komt hij op stoom. Er is sprake van een zekere mate van zelfbedwelming.
Rutte schiet meteen uit de startblokken.
Zijn spreken is zijn denken.
Verder houdt Baudet graag een monoloog.
Hij schuwt grote woorden en grote gebaren niet.
Hij raakt daardoor van slag als hij onderbroken wordt.
Rutte raakt nooit van slag.
Hij hecht aan het debat, de tussenwerping, het overleg, het compromis, de afspraak, de deal, de regeling.
Hij gebruikt kleine, korte, lichte woorden. Samen vormen zijn woorden een soort zwerm.
De woorden van Baudet vormen – daarbij vergeleken – meer een optocht.

Een momentje alsjeblieft

Baudets grootvader

Als ik Thierry Baudet hoor praten moet ik altijd denken aan deze passage uit De man zonder eigenschappen van Robert Musil:
"Wie  gewend is zijn zaken met de rekenlineaal op te lossen, kan eenvoudig ruim de helft van de menselijke beweringen niet serieus nemen. De rekenlineaal, dat zijn twee ongelofelijk scherpzinnig met elkaar vervlochten systemen van getallen en streepjes, met behulp waarvan je de ingewikkeldste opgaven in een mum van tijd kunt oplossen zonder één gedachte nutteloos te verliezen. Als je een rekenlineaal bezit en er komt iemand met boude beweringen of grote gevoelens, dan zeg je: 'Een momentje alsjeblieft, we zullen eerst de foutenmarges en de waarschijnlijkheidsgraad van dat alles eens berekenen.'"¹
Toch is exactheid niet geheel vreemd aan de wonderlijke romanticus Thierry Baudet. Hij is een achterkleinzoon van de wiskundige Han Baudet (1891-1921) – een man, nota bene, met een vermoeden.²
Het vermoeden van Baudets overgrootvader werd in 1927 bewezen door de wiskundige Bartel Leendert van der Waerden.
Het bewijs werd gepubliceerd in een uitgave van het Koninklijk Wiskundig Genootschap onder de titel: "Beweis einer Baudetschen Vermutung."

¹ Uit: Robert Musil, De man zonder eigenschappen, deel 1: Een soort inleiding, hoofdstuk 10: De tweede poging. Aanzetten tot een moraal van de man zonder eigenschappen.
² Een vermoeden is iets zeer mysterieus en mede daardoor het hoogst bereikbare in de wiskunde.

Ook hij heeft de sprong met de polsstok gewaagd

De uil van Minerva op een munstuk

In de Europese geschiedenis wemelt het van de rechtse politici die met een lange polsstok de sprong over het christelijke "drasland" wagen naar de "rotsgrond" van de Grieks-Romeinse oudheid. Op zich is politieke achting voor de antieke wereld niet rechts of populistisch. Tenslotte is de democratie ontstaan op de pleinen en in de polytheïstische tempels van het oude Athene en Rome, en niet in de kerken, de synagogen en de moskeeën van het monotheïsme, waar het democratische ei vermoedelijk nooit zou zijn uitgebroed. Hierover later meer in m'n beoogde wijsgerige hoofdwerk Het Niets, het Ene, het Vele en Alles.
Zo ook Thierry Baudet. Zijn idioom, het logo en de naam van zijn partij – alles laat zien dat ook hij de sprong met de polsstok heeft gewaagd.
Ja, en daar hangt hij nu, hoog boven het drasland. Zal hij erin plonzen? De Russische schrijver Michael Saltikov zei dat een goed politicus iemand is die veel mensen de hand schudt, vriendelijke omgangsvormen cultiveert en geen enkele wet uitvaardigt. In zijn satire De geschiedenis van een stad komt slechts één zo'n goede politicus voor: "Het enige wat hij deed was vrouwen versieren en ermee vrijen. De verlichting en de daarmee gepaard gaande executies zette hij tijdelijk stop."

Probeer niet van je stoel te vallen van het lachen

De uil van Minerva op een muntstuk

De verkiezingen van gisteren zijn gewonnen door Forum voor Democratie. Tegen middernacht hield de leider van de partij, Thierry Baudet, een overwinningstoespraak. Zoveel kolder voor democratie heb ik nog nooit gehoord (terwijl ik als kolderkundige toch het nodige heb meegemaakt).

Hierbij de door mij samengevatte toespraak in letterlijke citaten. Het is een historische toespraak, dus probeer het serieus te lezen en niet van je stoel te vallen van het lachen:

"De uil van Minerva spreidt z'n vleugels bij het vallen van de avond. Hier staan we dan, te midden van wat ooit de mooiste en grootste beschaving was die de wereld heeft gehad. Een beschaving die alle uithoeken van de wereld bestreek, die vol zelfvertrouwen was en die de mooiste architectuur, de mooiste muziek en de mooiste schilderkunst heeft voortgebracht die ooit onder de sterrenhemel heeft bestaan. Maar net als al die andere landen van de boreale wereld worden we kapot gemaakt door de mensen die ons juist zouden moeten beschermen: onze universiteiten, onze journalisten, onze kunstenaars, onze architecten en bovenal onze bestuurders – mensen die nog nooit een boek hebben gelezen. Wat is hier aan de hand? Men gelooft niet meer in Nederland, niet meer in de Westerse beschaving. En in dat ongeloof, in dat immense vacuüm, is ongemerkt een grandioze ketterij binnen gedrongen, een nieuwe immanente religie, een politieke theologie. Onze bestuurders – ze geloven niks meer, maar vereren tegelijkertijd een afgod genaamd duurzaamheid. Honderden miljarden willen zij offeren op het altaar van deze afgod. In de vorm van windmolens, warmtepompen, zonnepanelen en andere projecten die ons niks brengen en alleen maar geld kosten en ons dus heel erg straffen. Ja, het is een masochistische ketterij, dit geseculariseerde zondvloedgeloof dat zich in onze tijd heeft meester gemaakt van de harten en geesten van onze bestuurders. Een manie, vergelijkbaar met de doodscultus die ooit Paaseiland teisterde. En deze duurzaamheidsafgoderij stort niet alleen onze economie in de totale ondergang, hij is ook bedoeld om onze geest, ons zelfbewustzijn nog verder te krenken. Inderdaad, deze klimaathekserij voedt zich met schuldgevoel. Wij moeten boeten. Het is een schuldcomplex dat blijkbaar een uitweg nodig heeft. Maar, beste vrienden, dit is vandaag allemaal afgelopen! Want op deze dag, nu we in deze crisis verkeren, in deze schemer, in deze zonsondergang – op deze dag is de uil van Minerva dan toch opgestegen. De kiezers van Nederland hebben net als de uil van Minerva hun vleugels uitgespreid. De uil der wijzen is gaan vliegen en heeft de hele aardkring in beweging gebracht, want deze vleugels zijn niet alleen vleugels om mee te vliegen, het zijn ook wieken om veranderingswind in gang te zetten. Beste vrienden, wij zijn het product van driehonderdduizend jaar evolutie. Wij hebben meerdere ijstijden overleefd, wij hebben mammoeten gevloerd, en nu zijn wij weer naar het front geroepen, om te vechten, te strijden."