Wanneer de tennisser Roger Federer een compliment geeft aan de jonge tennisser Félix Ausser-Aliassime, dan is dat voor Félix Ausser-Aliassime waardevol.
Andersom zou een tikje potsierlijk zijn, om een uitdrukking te gebruiken die een lange en magere figuur die ik ken vaak gebruikt.
"Je bent zelf een tikje potsierlijk," zei iemand eens tegen hem.
Een waardevol compliment bevestigt dus en passant en op vriendelijke wijze de hiërarchie.
Anders dan in de sport bestaat er in de kunsten geen onbetwiste hiërarchie. Daar is alles een kwestie van smaak en zelfinschatting (vooral van zelfoverschatting en zelfonderschatting).
Mijn eerste hypothese is dat complimenten (op professioneel gebied) alleen waardevol kunnen zijn in hiërarchisch geordende werelden. Mijn tweede hypothese is dat complimenten buiten die werelden schendingen van de wellevendheid of zelfs beledigingen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten