Wat een mooie, fanatieke muziek en dans is toch de flamenco. Het is een klagen en huilen en dwingen en stampen! Het is de enige dans die de aarde zóekt in plaats van eraan te willen ontsnappen.¹
Het Spaanse fanatisme is gedurende eeuwen ontwikkeld door een rijke, verfijnde, artistieke elite en zigeuners. Het is een fanatisme van het geven, niet van het nemen. Een fanatisme van de etiquette, van de hoffelijkheid.
Het is de uitdrukking van een wonderlijke, omgekeerde trots, vaak verkeerd begrepen, die zegt (de Spanjaarden hebben een fijn zintuig voor het groteske): "Hier, ik onderwerp me aan jou, accepteer het, of ik zal je doden."
¹ A.J., die er verstand van heeft, merkte op dat ook de (Japanse) Butoh-dans de aarde zoekt ("En ook de dansen van Martha Graham").
Geen opmerkingen:
Een reactie posten