Hij leek wel een orthodoxe Rus

Vroeger kende ik S. Hij was diep gelovig. Vlak voor het eten, bij mij aan tafel, begon hij te prevelen met z'n ogen gesloten en z'n handen gevouwen, terwijl ik de gebraden kippenbout al in m'n mond had gestopt.
Dan deed ik de bout gauw weer terug op het bord, tot hij klaar was met bidden. Wat duurden zijn tafelgebeden lang! Hij leek wel een orthodoxe Rus, zoveel kwam erbij kijken. Het was me het goede ogenblik ook wel. Mijn bout koelde helemaal af. Maar ik durfde hem niet in m'n mond te stoppen tot S. helemaal klaar was met z'n geprevel. Hij was een goede kennis van de paus, moet je weten. Pas wanneer hij amen had gezegd en een kruis had geslagen en het voedsel had gezegend, wat hij heel mooi deed, durfde ik de kippenbout weer aan m'n vork te prikken.
Ook al was het door mij bereide voedsel nog zo gewoontjes, hij zei altijd dat het hem zeer goed gesmaakt had (waarbij hij met z'n handen over z'n buik wreef). Daarna deed hij een gebed van dankbaarheid voor het genuttigde voedsel. Dan voelde ik ook allerlei soorten van dankbaarheid.
Maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Ik wilde het hebben over een vrouw die ik eens zag bidden in de Notre Dame. Ik was in Parijs en ik kwam toevallig lang de kathedraal. Het was zondag, er was een mis. Een koor zong prachtig uit volle borst. Terwijl de mis aan de gang was, stroomde de Notre Dame vol met toeristen die almaar rondliepen en dingen fotografeerden, hoewel dat niet mocht. Die vrouw was de enige die aan het bidden was. Ze zat naast een bord in de vorm van een pijl waarop geschreven stond: "Gelovigen, die kant op."
Prachtig licht, paars, blauw en rood, stroomde door de ramen naar binnen.