Ik beleefde achter elkaar twee moderne wonderen.
's Ochtends zag ik iemand die ik van tv ken in het echt.
En 's avonds zag ik iemand die ik in het echt ken opeens op tv.
Ik kan niet zeggen dat het ene meer indruk op me maakte dan het andere.
Beide gebeurtenissen bezorgden me een schokje. Ik werd bij mezelf een verhoogde alertheid gewaar, ongeveer zoals bij een of andere dreiging.
Ik meende in de twee schokjes de quintessens van de roem op de staart te trappen. Maar voor ik het onder woorden had gebracht, was de quintessens me alweer ontglipt.
Zou het zo kunnen zijn, dacht ik, dat de quintessens ons per definitie ontglipt? Dat zij eenvoudig te vluchtig is – als een geurtje? En dat de mensheid daardoor in ketenen zucht, zoals geschreven staat in het hartstochtelijke volkslied van de Colombianen?
's Ochtends zag ik iemand die ik van tv ken in het echt.
En 's avonds zag ik iemand die ik in het echt ken opeens op tv.
Ik kan niet zeggen dat het ene meer indruk op me maakte dan het andere.
Beide gebeurtenissen bezorgden me een schokje. Ik werd bij mezelf een verhoogde alertheid gewaar, ongeveer zoals bij een of andere dreiging.
Ik meende in de twee schokjes de quintessens van de roem op de staart te trappen. Maar voor ik het onder woorden had gebracht, was de quintessens me alweer ontglipt.
Zou het zo kunnen zijn, dacht ik, dat de quintessens ons per definitie ontglipt? Dat zij eenvoudig te vluchtig is – als een geurtje? En dat de mensheid daardoor in ketenen zucht, zoals geschreven staat in het hartstochtelijke volkslied van de Colombianen?
Ja, al het essentiële ontgaat ons. Daarom zijn onze boeken zo dik¹ en zitten we tot onze nek in de stront. (Mogelijk heeft Rabelais weet gehad van de quintessens).
¹ Het Vermoeden van mevrouw Duifjes: "Hoe dikker het boek, hoe onmachtiger de schrijver."
¹ Het Vermoeden van mevrouw Duifjes: "Hoe dikker het boek, hoe onmachtiger de schrijver."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten