 |
| Glazen traan van Man Ray |
Het is Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Márquez.
Ik herinner me het snikken van meer dan dertig jaar geleden goed. Het was een waterballet. Het hield niet op. Het stroomde van de trappen af naar beneden, door de voordeur de straat op, de stad in. De straten werden rivieren.
Ik had het boek 's ochtends vroeg gekocht bij boekhandel Athenaeum op het Spui. Ik was meteen gaan lezen en om een uur of vier in de middag kwam ik bij de passage die het snikken veroorzaakte.
Vandaag vond ik de passage bij toeval terug. Ik had de passage wel eens gezocht, maar ik kon hem niet vinden omdat ik ervan overtuigd was dat hij in het midden van het boek stond op een linkerpagina. Maar hij stond aan het einde van het boek op een rechterpagina (pagina 457). Waaruit maar weer eens blijkt dat zelfs een goed geheugen feilbaar is en je op dwaalsporen kan brengen. Hier is de passage:
(…) Er waren twee weken van stilte voorbij gegaan, toen een van de dienstmeisjes haar tijdens de siësta wakker maakte met een alarmerend gefluister. 'Mevrouw, zei ze, 'daar is don Florentino.'
Daar was hij. (…)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten