Toet!

Toen ik zeer jong was, had ik een vriend die W. heette.
Ik schreef al eerder over hem.
W. had een trompet. Daar kon hij niet op spelen, maar hij kon er wel heel hard in blazen:
"Toet!"
Toen de vader van W. op een ochtend jarig was en nog sliep (en nog donker) ging W. hem feliciteren door heel hard in zijn slapende oor te toeteren.
"Toet!"
Ik dacht altijd dat het daardoor kwam dat W.'s vader zijn gedichtenbundel Stilte, woedende trompet had genoemd.
Maar die gedichtenbundel is uit 1959 en toen was W. nog niet eens geboren.
Toet!