Het digitale is niet kapot te krijgen

Ik moest heel vroeg opstaan.
Ik mocht me niet verslapen.
Voor de zekerheid kocht ik een digitale wekker in een Chinese winkel.
Ik stelde de wekker in op 06.35 uur.
Ik zette hem op een stoel in de gang, zodat ik hem niet kon uitzetten vanuit het bed (en daarna doorslapen).

Toen het alarm op het ingestelde tijdstip afging, sprong ik zoals ik me had voorgenomen met een nietsontziende sprong uit bed.
Ik bracht de wekker tot zwijgen door op Alarm off te drukken.
Ik dacht er verder niet meer aan.
De volgende ochtend wekte de wekker me opnieuw om 06.35 uur!
Ik smeet hem direct het raam uit, zoals ik eerder met m'n Blackberry gedaan had.
Ik had al spijt toen hij nog onderweg naar buiten was.
De daaropvolgende ochtend werd ik opnieuw gewekt door die wekker!
Of was het m’n verbeelding? Nee, ik hoorde hem en het was 06.35 uur. Het geluid kwam van buiten, van de straat, uit de goot waarin de wekker na de val terecht was gekomen.
Ik kleedde me vlug aan.
Ik ging de straat op.
Ik gooide wat er over was van de wekker (een trosje lampjes, knopjes, draadjes en weerstandjes) keurig netjes in de ondergrondse vuilnisbak.
En pas toen die een paar dagen later geleegd was, toen hoorde ik de wekker niet meer. Zo is de aard van al het digitale. Het is niet kapot te krijgen. Het weet van geen ophouden.