Hij kwam altijd te laat aan en ging altijd te vroeg weer weg. Hij meed begin en einde, begroeting en afscheid.
2.
Eén keer zwaaien (ten afscheid) was niet genoeg. Hij zwaaide altijd nog een tweede keer. En op een lange rechte weg zwaaide hij zelfs nog een derde keer.
3.
Je staat versteld hoeveel mooie woorden er zijn. Dit zei Joseph Brodski (volgens J.).
4.
Als reporter was hij een mythologische figuur van het vrije westen. Hij droeg altijd een schoudertas met daarin een microfoon en een recorder. Het waren de enige twee elektrische apparaten die hem niet de stuipen op het lijf joegen.
5.
Vragen die hij zich stelde:
Hoe moet je binnen komen in een met mensen gevulde ruimte?
Hoe zwaai je naar iemand die je leuk vindt?
Wat betekent het als een aantrekkelijke vrouw bij het weggaan naar je zwaait?
6.
Door te praten stampte hij – als een vogel – de wurmen uit de grond.
7.
Na een treinreis van bijna vierentwintig uur vielen we uitgeput
in slaap op het strand van het Italiaanse kustplaatsje Viareggio. Het was
zomer, het was heet, de zon brandde aan de hemel. Maar denk je dat we in zee gingen?
8.
Over een tijdje zal alles anders zijn. Toch zullen zij door de
geleidelijke overgangen en door hun enorme talent voor zelfbedrog het
gevoel hebben dat er niks is veranderd. Zij zullen zeggen dat het altijd
zo geweest is en altijd zo zal blijven.
9.
Toen ik zeventien of achttien was las ik Ecce homo van professor Nietzsche. Ik had het boek niet zelf gekocht, ik had het gekregen. De toon was zo helder! Zoiets had ik nog nooit gelezen. Kon taal, leven, ook zo vrolijk, zo gevaarlijk, zo energiek zijn? Wat een slaperigheid en herfstige mistigheid en nattigheid was me tot dan toe voorgeschoteld zeg. Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle daglicht.
10.
Aanvankelijk wilde ik alles worden. Toen dat onhaalbaar bleek besloot ik om niets te worden. Toen ook dat onhaalbaar bleek besloot ik te wachten.
 |
| Samuel Pepys (1633-1703) |
Ik moet alle dagboeken van Samuel Pepys nog lezen!
12.
Ik ben twee jaar beroemd geweest, namelijk van 1996 tot 1998. Maar ik zei er niets over, geen woord, tegen niemand. Ik zweeg erover als het graf.
13.
Een geheim van iemand kunnen bewaren, willen bewaren, is iets zeer hoffelijks.
14.
In Italië heb ik aan de zee gevraagd of ze me wilde adopteren. Vele jaren later, in Spanje, heb ik de zee een huwelijksaanzoek gedaan. Het betrof de azuren zee van de Costa Brava, glinsterend tussen de rotsen als een sieraad.
Toen we daar zaten, aan het strand onder onze parasol, in het hete zand, begon het plotseling heel hard te regenen uit één enkele donkergrijze wolk die over dreef in de heldere blauwe lucht. Naast de wolk brandde de zon. En iedereen op het strand begon te lachen.
15.
Lissabon is een wereld van trappen en trappetjes. Als je helemaal beneden bent, onderaan de trappen (onderaan de stad), sta je in zee.
16.
Midden in de nacht (in het holst van de nacht) werd er aangebeld. Ik deed open door aan het touw te trekken. Iemand riep van beneden dat ik een schuld had. Wilde ik nu meteen beginnen met afbetalen, of wilde ik het nog een jaar uitstellen?
"Liever uitstellen!" riep ik.
Maar toen zij weer weg was dacht ik: waarom zou ik eigenlijk betalen? En waarvoor? Ik raadpleegde m'n geheugen. Ik wist niks van een schuld.
Ik rende alle trappen af naar beneden, maar de mysterieuze midder-nachtelijke bezoekster was al weg, de straat uit. Zij zou ongetwijfeld over een jaar terugkeren.
17.
Moet je zien:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten