U bent geen hond, meneer

Curzio Malaparte (1898-1957)

Steeds vaker hoor je de roep om empathie. Het lijkt wel alsof een uitgestorven vogel weer tot leven is gekomen.
"Empathie! Empathie!" roept hij vanaf een tak (van een boom).
En de ornithologen zijn verbaasd, want inderdaad was de vogel uitgestorven.
Empathie – inleving in het andere of de ander – is wezensvreemd aan de drie monotheïstische religies.
Zij kunnen het andere (of de ander) niet op waarde schatten. Zij hebben er geen zintuig voor. En zij hebben al zo weinig zintuigen.
In deel IV, hoofdstuk 7, van m'n wijsgerige hoofdwerk Het Niets, het Ene, het Vele en Alles¹ zal ik aandacht besteden aan het vraag- en waagstuk van de empathie, in samenhang met:
–  de natuur,
–  de metamorfose,
–  de muziek,
–  het pantheïsme,
–  het polytheïsme,
–  het monotheïsme,
–  de moraal en
–  het kapitalisme.
Later meer hierover. Nu eerst een sterk staaltje empathie door de Italiaans-Duitse schrijver Curzio Malaparte:
“Gisteravond, net aangekomen in dit logementje in het sparrenbos boven Crans, heb ik de honden uit de buurt geroepen. Ik ben het terras op gelopen en ben gaan blaffen. Vanmorgen kwam de politie van Crans naar me toe met het verzoek niet meer ’s nachts te blaffen.
‘U bent geen hond, meneer.’
‘Ik mag graag ’s nachts met de honden mee blaffen. Ik doe niks verkeerds.’
‘In Zwitserland doet men zulke dingen niet, meneer, dat is tegen de regels.’
‘Ik zal het niet meer doen. Maar ik blijf niet in Zwitserland. Ik ga terug naar Frankrijk. Daar mag je ’s nachts zoveel blaffen als je wilt.’
‘Dat trek ik niet in twijfel meneer, Frankrijk is een land van lichte zeden.’
‘Wie ’s nachts blaft hoeft nog geen lichte zeden te hebben.’
‘Het begint met blaffen meneer, en het eindigt met bijten. Zwitsers worden niet graag gebeten.’”² 

¹ Uitgeverij Opera Non Scripta, dd als de maan drij teuten heeft
² Dagboekaantekening uit het jaar 1948