PIËTA MET HOND
27 (slot)
Wat heb je gedaan?
De kliniek van dokter Ping lag in een park. Het was daar zo stil en het rook daar zo lekker naar bloemen, dat ik er ontroerd door werd.
Een konijn met een witte staart maakte een dubbele salto in de lucht. Daarna rende hij achter een ekster aan. Een veldmuis zat ernaar te kijken.
Ik rook kamperfoelie en jasmijn en de ouderwetse geur van rozen. In de vijver, op het blad van een waterlelie, zat een gespierde groene kikker te kwaken.
En wat was dat voor een concert in de bomen? Merels soms?
Ik had zin om op m'n rug in het gras te gaan liggen met een grasspriet in m'n mond en een hoed over m'n ogen tegen de zon. Ik herinnerde me een melodie van heel vroeger.
Ik rende naar binnen, de kliniek van dokter Ping in. Wat een toepasselijke naam was Ping. Het was precies het geluid dat ik me voorstelde bij het verwijderen van een embryo:
Pingg!
Zo heel licht en zangerig, met een definitief begin en een open einde – ongeveer zoals een kristallen glas klinkt als je er met je nagel tegenaan tikt.
De portier van de kliniek rende achter me aan, maar hij kon me niet bijhouden. Door het roken was hij binnen een paar seconden buiten adem.
Daar lag Lisa, op de operatietafel, haar benen wijd. Arme Lisa.
En daar was dokter Ping.
'Wat komt u hier doen?' vroeg hij. Hij was z'n instrumenten aan het slijpen. Hij had enorm behaarde armen.
Ik sloeg 'm meteen op z'n kaak. Dat kon geen kwaad.
Voor de zekerheid deed ik het nog een keer. Wat een soejang. Daar had hij niet op gerekend.
'Lisa! Hier ben ik! Kijk eens wat ik voor je heb! Een ring, een jurk, parfum!'
Ik geloof niet dat ze me herkende. Ze hadden haar een spuitje gegeven, of een paar pilletjes.
Dokter Ping richtte zich op, hij was groggy. Ik gaf hem nog een soejang. Ik tilde Lisa van de tafel en droeg haar in m'n armen naar buiten.
'Je weet toch wel wie ik ben?' vroeg ik toen we buiten waren.
Eindelijk herkende ze me. Ik legde haar voorzichtig in het zachte gras.
'Wat is er met je gebeurd?' vroeg ze.
'Met mij? Niks.'
'Je lijkt wel een gewonde soldaat uit een oorlog, of een gewonde bokser na een boksgevecht. Kom eens dichterbij met je gezicht.'
Ik kwam dichterbij.
'Wat is er met je gebeurd?' vroeg ze nog een keer.
'Niks,' zei ik. Ik had geen zin om de waarheid te vertellen en ook geen zin om te liegen.
Lisa pakte m'n hoofd tussen haar handen en kuste m'n wonden. Daarna was ze een poos stil. Ze was aan het nadenken, dat kon ik wel zien.
'Wat heb je gedaan?' vroeg ze.
'Het lot in eigen hand genomen,' zei ik. 'Ons kind gered van de ondergang.'
'Maar het is jouw kind niet,' zei Lisa. 'Het is van die andere, die je in elkaar hebt geslagen op de markt. Daarom wilde ik het weghalen. Ik durfde het niet te zeggen. Maar ik dacht dat je het wel wist. Dat je het daarom wel goed vond. Want je kunt toch rekenen, jij sufferd. We hadden het al een tijd niet meer gedaan. En kijk nu eens in wat voor toestand je ons hebt gebracht met je heldendaad. Nu krijg ik van iemand anders een kind.'
Ik wilde haar weer terugbrengen naar dokter Ping en m'n excuses maken vanwege de vergissing, maar dat wilde Lisa niet.
We lagen naast elkaar in het zachte groene gras. Een eekhoorntje kwam heel voorzichtig naderbij.
'Zullen we op reis gaan?' vroeg ik.
'Ver weg?' vroeg Lisa.
'Ja,' zei ik, 'heel ver weg.'
'Goed,' zei ze.
We gingen linea recta naar Schiphol en kochten tickets naar de verst verwijderde lastminute bestemming. Wachtend op onze vlucht, zittend in de gate, zag ik een Boeing 747 opstijgen (ook wel Jumbo Jet genoemd). En weet je wat er op die Boeing stond, op de zijkant, in levensgrote hanenpoten?
Wolf 183
Dat vond ik zo goed van Bram.
We stegen op uit onze levens. We vlogen over de oceaan en over Amerika. We vlogen negenduizend kilometer door de lucht, voor de nacht uit, naar de andere kant van de wereld.
Halverwege de vlucht haalde de nacht ons in. We vielen in een diepe, bodemloze slaap, tien kilometer boven het aardoppervlak, tien kilometer boven onze bedden. We werden pas wakker toen we geland waren.
'Naam?' vroeg de receptionist van de Holiday Inn.
'Herman Lips,' zei ik.
Ik stotterde niet meer. Het kwam doordat we zo ver weg waren.
We hadden honger en gingen wat eten in een sjiek restaurant. Maar liefst drie bedienden liepen er rond onze kleine tafel te knipmessen, een voor de drank, een voor het voedsel, en een om te vragen of alles naar wens was en of het wel smaakte allemaal.
'Is alles naar wens en smaakt het wel allemaal?'
Lisa werd er zenuwachtig van, dus vroeg ik beleefd aan die bediende of hij niet liever bij een andere tafel wilde gaan staan.
Ik nam bouillabaise, een soep met daarin vele soorten vissen. Het leek net of ze nog rondzwommen in het bord, zo vers waren ze, die vissen. En wat smaakten ze lekker. Het leek wel of er voor elke vis – voor de poon, de wijting, de zeeduivel en god mag weten wat er nog meer in die soep rondzwom – een aparte wereldberoemde, gespecialiseerde Franse kok was ingevlogen. Werkelijk, geen graatje was er te vinden in die soep.
En moet je eens horen wat Lisa nam: gebakken reuzengarnalen, zogenoemde
Giant Shrimps
Wat een grote garnalen waren dat, het leken wel kleine persoontjes met een eigen vader en moeder, een eigen karaktertje en al, zo groot waren ze. Lisa at haar vingers er zowat bij op.
Toen we klaar waren met alles nam ik een glas wodka om een einde te maken aan de feestmaaltijd en tevens ter herinnering aan de oude Wolf. Ik sloeg het glas in één keer achterover en bestelde er nog een met de woorden: 'Nog eentje graag. Kom op, schenken man.'
Als je maar blijft drinken, ga je niet dood.
Lisa nam een groot glas Coca Cola, een zogenoemde
Giant Coke
Daarna gingen we een eindje wandelen door El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de Los Ángeles del Rio de Porciúncula, oftewel Het Dorp van Onze Vrouwe de Koningin der Engelen van de Rivier de Porciúncula, oftewel Los Angeles, L.A.
Want daar waren we geland.
© Peter Bekkers, Amsterdam 1997/2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten