Geen Dommelsch?

Warfsteiner Pilfener viltje

Ik ben graag in winkels.
In winkels komen aanbod en vraag (vraag en aanbod) bij elkaar.
Er hoeft niet meer onderhandeld te worden over de prijs (die gevechten zijn in een eerder stadium geleverd).
Ik koop al zeventien jaar voedsel en drank in dezelfde Albert Heijn.
Ik heb daar tussen honderdvijftigduizend en tweehonderdduizend euro uitgegeven.
Als ik in die zeventien jaar niet gegeten en gedronken had, dan was ik nu rijk geweest.
Gisteravond was ik er weer en ik had vier blikjes bier van het merk Dommelsch op de lopende band van de kassa gezet. Ik was vergeten om een scheidingsbalkje te plaatsen tussen mijn boodschappen en die van de klant vóór mij.
"Die zijn van mij," zei ik tegen het kassameisje toen mijn blikjes aan de beurt waren.
"Dat dacht ik al," zei ze.
"Hoezo?" vroeg ik, "zie ik er soms uit als iemand die veel drinkt?"
"Nee, maar u koopt 's avonds altijd vier blikjes Dommelsch."
Ze is een lief meisje dat op een innige manier door alles geamuseerd is.
In supermarkten is het eigenlijk niet de bedoeling dat het personeel iets van de klant weet.
Vanavond was het innige kassameisje er weer. In plaats van vier blikjes Dommelsch zette ik vier blikjes Warsteiner op de lopende band. Langzaam hobbelden ze achter de boodschappen van mijn voorganger aan in haar richting.
"Geen Dommelsch?" vroeg ze.