Het valt me op hoe langzaam en moeizaam sommigen van de ene in de andere gemoedstoestand raken. Het is een tocht door de woestijn.
Een tocht van weken.
Een tocht van maanden.
Een tocht van jaren.
Soms lukt het zelfs binnen een leven niet.
Het valt me op dat de donkere gemoedstoestan-den (zoals somberheid of wrok) bestendiger zijn dan de lichte (zoals vrolijkheid).
Er hoeft maar iets te gebeuren en weg is de vrolijkheid.
De somberheid en de wrok laten zich veel minder makkelijk vermurwen op te krassen.
Tegen deze stroperigheid of plakkerigheid van de donkere gevoelens helpt geen psycholoog of therapeut of psychiater.
Het enige wat helpt is theater.
Geen "mens uit één stuk" zijn, maar meerdere levens leiden. Onberekenbaar worden, op de eerste plaats voor jezelf.
En dansen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten