We waren in een uitgelaten stemming

Gisteravond was ik met M. en J. in een café. We dronken veel. We namen het ervan, hup, de ene na de andere.
Ik denk dat ik binnenkort moet stoppen met drinken. Dan moet ik iets anders verzinnen. Hierover later meer.
We waren in een uitgelaten stemming.
Aan het einde van de avond kwamen er twee jonge vrouwen bij ons staan, eentje in een lange jas en eentje met een pony. Niet zo'n klein paard, bedoel ik, maar zulk haar.
Ze zeiden: "Harry Mulisch is totaal vergeten en dat is volkomen terecht." 
Waarom ze dat zeiden wisten we niet.
Wij hadden het helemaal niet over Harry Mulisch gehad.
Wij hadden het alleen maar over onszelf. Daar wisten we nou eenmaal veel van.¹
Totaal en volkomen zijn woorden die J. niet goed kan verdragen. Ze werken bij hem als een rode lap op een stier. Hij houdt van preciezere woorden.
Er groeiden meteen twee machtige horens uit z'n hoofd en hij stormde op de rode lap af.
Olé!
En olé!

¹ Het is dus veel bescheidener om over jezelf te praten dan over anderen.