Over de hoogste vorm van roem

Al Pacino

Vanavond was de film Scarface uit 1983 op tv.
De film geeft een realistisch beeld van Amerika.
Ik had M. (18) uitgenodigd om samen met mij naar de film te kijken, wat ze deed.
Ze keek niet met volle aandacht.
Ze zat tegelijkertijd een boek te lezen. 
"Hoe heet die man die de hoofdrol speelt?" vroeg ze, opkijkend uit haar boek.
Het bloed spatte in het rond. Niet bij ons, maar in de film, in Amerika.
Zijn naam lag op het puntje van m'n tong.
Je hele leven lang zeg je zo'n naam zonder erbij na te denken en dan ben je zo'n naam opeens vergeten– doordat je er nooit bij nadenkt, snap je? De acteur is zo bekend, dat je z'n naam niet meer weet. Vergetelheid is dus de hoogste vorm van roem.
Mijn algemene geheugentheorie luidt:
– hoe goedmoediger de mens, hoe slechter z'n geheugen;
– hoe wraakzuchtiger de mens, hoe beter z'n geheugen.
Mijn speciale geheugentheorie verklaart de uitzonderingen.
"Al Pacino," wist ik ineens weer.