Zou het dan zo eenvoudig zijn?

Huilende wolf

De hond begon altijd hartverscheurend te blaffen wanneer zijn eigenaar de deur uit ging.
Hij stond in de gang achter het raampje van de voordeur naar buiten te kijken en blafte net zo lang tot hij door het raampje zijn eigenaar terug zag komen (dit kon soms lang duren). 
De eigenaar besefte dat dit geblaf voor de andere bewoners in het gebouw ondraaglijk was en dus probeerde hij er iets aan te doen.
Hij ging met de hond naar een dierenarts.
Hij ging met de hond naar een hondentrainer.
Hij ging naar een hondenpsycholoog.
Maar de hond hield niet op met blaffen.
Daarbij moet je je niet het blaffen voorstellen van een goede oude lobbes, maar een janken, een joelen, een huilen – ongeveer zoals een gek in een gekkenhuis of een wolf naar de maan.
Een paar dagen geleden was het opeens opgehouden. Het was stil. Ik ging op onderzoek uit en zag dat het raampje van de voordeur waarachter de hond altijd zat te blaffen, was afgeplakt met twee A4-tjes, waardoor hij niet meer naar buiten kon kijken. 
"Zou het dan zo eenvoudig zijn?" dacht ik.
En voordat je nu gaat denken wat een domme beesten honden toch zijn: met ons – ons mensen, bedoel ik – is het net zo. De twee A4-tjes doen met de hond precies wat literatuur, poëzie, filosofie, muziek etcetera met ons doen: ze blinderen, genadiglijk, het uitzicht.
Woef!

Op de foto: huilende wolf, tevens het logo van uitgeverij Opera Non Scripta.