Moet je dit eens lezen

Publius Ovidius Naso

Heb je er wel eens van gehoord dat een vrouw die op de vlucht voor een haar begerende en achtervolgende man – dat zo'n vrouw verandert in een rietstengel en daarna in een blaasinstrument waarop die man begint te spelen? Met andere woorden: hoe achtervolgde en achtervolger veranderen in instrument en muzikant, kortom: in muziek?
Nee zeker.
Dan moet je dit eens lezen: 
"Toen de veelgezochte nymf Syrinx een keer van de Lycaeus kwam, kreeg de god Pan haar in 't oog en riep haar; sparrepunten omkransten zijn hoofd. De nymf was doof voor zijn geroep en vluchtte door de velden tot ze de zandbank in de vriendelijke Ladonstroom bereikte. Gestuit door water smeekte ze dat haar waterzusters haar onvindbaar zouden maken. En net toen Pan dacht haar goed beet te hebben, hield hij geen nymfenlichaam, maar moerasriet in zijn handen. Hij zuchtte zo spijtig, dat zijn adem door de stengels een dun geluid teweegbracht, een soort klagelijk gesuis, en door die nieuwe klank, de zachte toon, werd hij zo getroffen dat hij haar zei: 'Dit zal voortaan onze gesprekstoon zijn'. En zo bleef haar meisjesnaam leven in de rietfluit, stengels met bijenwas aaneengevoegd, van groot naar klein."¹
Ik heb nu niet veel tijd want het is alweer laat en ik moet naar bed om morgen weer vroeg op te kunnen staan, maar ik zal later in m'n beoogde wijsgerige hoofdwerk Het Niets, het Ene, het Vele en Alles (uitgeverij Opera Non Scripta) de grootschalige morele implicaties van het magistrale narratief van de metamorfose uit de doeken proberen te doen. Hiertoe moet eerst de geboorte, de wording en de betekenis van het trieste gebod tot onveranderlijkheid – mogelijk een derivaat van het begrip eeuwigheid – verhelderd worden. Geen eenvoudige opgave!
Er bestaat een vrolijke, vitale metamorfose. Niet de verziekte, sombere metamorfose van de in een afschuwelijke kever veranderde Gregor Samsa uit Franz Kafka's vertelling De gedaanteverandering. Maar een metamorfose die een bevrijding, een ontsnapping is – geen gevangenschap, geen eschatocol – en waarop de moraal geen enkele vat heeft.
Je moet je leven veranderen!

 ¹ Uit: Publius Ovidius Naso (710-770 AUC (43 voor het begin van de christelijke jaartelling - 17 na het begin van de christelijke jaartelling)), Metamorfosen, uitgeverij Athenaeum Polak en Van Gennep, Amsterdam 1993, Boek I, regel 689-712