Waarom zou je een bries opsluiten?

Narcis (voorheen mens)

Vorige keer schreef ik over de nymf Syrinx die op de vlucht voor de god Pan in een rietstengel veranderde.
In de Griekse wereld van de metamorfose kan alles in alles veranderen.
Een paard in een lawine.
Een storm in een god.
Een god in een rivier.
Een vogel in een melodie of in een bries.
En andersom.¹
Niets heeft een bestendige vorm. Alles is tussentoestand, voorlopig, wordend. Identiteit is zo vluchtig dat je nauwelijks nog van identiteit kunt spreken. Alles is op doorreis.
Laten we in deze wereld, waarin alles voortdurend verandert, eens twee mensen introduceren, een rechter en een beklaagde. 
De rechter zal de beklaagde allereerst moeten verbieden om gedurende de periode van het proces en de mogelijke straf te veranderen. Wat zou het immers voor zin hebben om
– een rivier,
– een melodie,
– een bries
te berechten?
Een bries kun je niet opsluiten. Het laat zich door tralies niet tegenhouden!
Het is, kortom, voor een ordelijke rechtsgang van groot belang dat de beklaagde onderwijl zichzelf blijft.
Ziedaar in het kort het gebod tot onveranderlijkheid.
Dit (ongeschreven) gebod is een van de belangrijkste (en laagste) uitvindingen geweest van het monotheïsme. Ik voeg het daarom hierbij toe als elfde gebod: gij zult niet veranderen.²
Tot zover dit moppie theorie. Volgende keer over Amerika, The Land of the Free. Het land met de meeste en volste gevangenissen van de wereld.

¹ Voorbeelden: Narcissos en Hyacinthos veranderden in een bloem. Smyrna in een boom. Pyramos in een rivier. Thisbe in een waterbron. Tiresias (een man) in een vrouw. Leukippos (een vrouw) in een man.
² Dit gebod is zeer fundamenteel in strijd met de vitale ontdekking van Charles Darwin (1809-1882) dat er zonder verandering geen leven mogelijk is. (Je zou kunnen zeggen dat de Griekse mythologie een dichterlijke voorafschaduwing is van Darwins evolutieleer).