De verwondingen die ze toebrengen

Bij mij in de straat wonen tien Marokkaanse jongens. Zij zijn vriendjes van elkaar en broertjes van elkaar.
Ik leerde ze kennen toen ze drie of vier jaar waren. Nu zijn ze dertien of veertien jaar.
Wat me opvalt is de hardheid waarmee ze van jongs af aan met elkaar omgaan.
Regelmatig slaan ze elkaar half dood en vloeit er bloed.
Maar de slachtoffers huilen of klagen niet als ze geslagen en geschopt worden.
En de daders schrikken niet van de verwondingen die ze toebrengen. Bloed en pijn horen erbij.
Er is iets Spartaans aan de kinderen.
Deze zomer, op de steiger – waar de hele buurt zwemt – zag ik hoe een tengere Marokkaanse jongen een lange aanloop nam om een geweldige duik in het water te nemen. O, het ging een prachtig mooie zweefduik worden. Hij ging een verpletterde indruk maken op de meisjes. Hij rende op volle snelheid over de steiger en juist toen hij wilde aanzetten voor zijn machtige duik, werd hij pootje gehaakt door een andere Marokkaanse jongen. Met een smak viel hij op de ruwe houten rand van de steiger. Bloed gutste in golven uit zijn wonden.
Ik schoot hem te hulp, maar van hulp wilde hij niks weten (hoewel ik merkte dat iets in hem het waardeerde). Huilen deed hij niet, klagen ook niet.
De jongen die hem pootje had gehaakt glimlachte. Niet veel later zag ik die twee weer samen over straat lopen.
Toen dacht ik: mijn Marokkaanse straatgenootjes hebben een ander gevoel van lichamelijke en psychische "integriteit" dan ik als kind had (en nu nog heb). Het gevoel van fysiek en psychisch gekwetst-zijn komt bij hun in een later stadium dan vroeger bij mij. Niet dat ik een huilebalk was, maar mijn grenzen, en die van mijn vriendjes vroeger, waren veel eerder bereikt: niet pas als de botten eruit staken, maar al bij de eerste duw. Bloed was een teken dat er onderling iets grondig mis was gegaan.
Misschien is er tussen Marokkanen en Hollanders niet zozeer sprake van een botsing van culturen, maar van een botsing van neurosystemen. Marokkaanse jongens worden misschien geboren met een net iets andere nociceptie (pijnzin), waardoor ze het incasseringsvermogen van Hollandse jongens en mannen overschatten. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat het de bedoeling was om die arme grensrechter dood te slaan.