Die kerel staat daar wel heel stil

Er stond een kerel te plassen in de sloot bij het voetbalveld.
Ik wendde m'n blik af – iemand moet rustig kunnen plassen, vind ik – maar ik dacht, terwijl ik er voorbij fietste: die kerel staat daar wel heel stil. Dus keek ik nog een keer om. En verdomd, hij stond er nog net zo. Die kerel is of de onbeweeglijkheid zelve, dacht ik, of ik moet eens naderbij sluipen, kijken wat er aan de hand is. Dat laatste deed ik.
Het was een standbeeld!
Hij plaste tegen de wind in.
Homo sapiens non urinat in ventum.
Dat geldt ook voor standbeelden.
Het is een goed standbeeld. Beter dan al die grootheden te paard. Ik had helaas geen tijd om te kijken of er ook bij stond wie het was. Thorbecke, Multatuli, Willem van Oranje? Ik kom erop terug.