De laatste der Mondkappianen

Mondkapje

Ik draag nog altijd een mondkapje.
Ik ben de laatste der Mondkappianen.

Het is nu tijd voor tweeduizend jaar excuses

De paus op 25 juli 2022 in Canada

De paus was in Canada om excuses te maken voor de christelijke wreedheden tegen Canada's oorspronkelijke bewoners.
Na tweeduizend jaar christelijke misdaden is het nu blijkbaar tijd voor tweeduizend jaar christelijke excuses (zelfs als misdaadorganisatie en dictatuur is het christendom mislukt).¹
Na afloop van de spijtceremonie kreeg de paus een verentooi op zijn pauselijke hoofd gezet.
Misschien moet de paus die voortaan altijd opzetten wanneer hij verschijnt in het openbaar. 

¹ "In onze geciviliseerde wereld [leren wij] bijna alleen de verkwijnde misdadiger kennen, verpletterd onder de vervloeking en minachting van de samenleving, zichzelf wantrouwend, vaak zijn daad kleinerend en er kwaad van sprekend, een mislukt type misdadiger" – professor Nietzsche.

Ademhaling van een zomerdag

Het is middag. Het is 36 graden. Elk apart worden de dingen zeer helder maar er gaat samenhang verloren. 

Een reusachtig schip voer langs

M. vertrok in de vroege ochtend uit Wenen en arriveerde twee uur later in Amsterdam alsof er geen afstanden bestaan (alsof Amsterdam en Wenen gewoon naast elkaar in een weiland liggen).¹
Steunend op zijn kruk wandelde hij binnen in het restaurant aan de overkant van het water, waar we hadden afgesproken.²
Zoals gebruikelijk ontstond er een lichte opwinding onder de in het restaurant aanwezige meisjes en vrouwen bij het zien van hem.
Terwijl we aten voer een reusachtig schip langs het restaurant.
Nooit eerder voer zo'n reusachtig schip zo dicht langs ons. 
Anders dan voorheen gingen wij na de maaltijd niet tot diep in de nacht aan de bar zitten drinken en roken en praten. Door het wegvallen van al onze tijdrovende verslavingen en het daardoor ontstaan van nieuwe zeeën van tijd (en nieuwe kusten en nieuwe stranden) moeten M. en ik ons anders gaan verhouden tot de tijd. Wij doen daartoe op kleine schaal experimenten.  

¹ Wenen woordt ook wel, terecht, de Stad der Dromen genoemd.
² De kruk is een geliefd voorwerp van Salvador Dalí ("For Dalí the crutch is first and foremost a symbol of reality and an anchor in the ground of the real world"). Het water is het water van het IJ.

Ik hoorde zomerse geluiden

George Boole (1815-1864)

Zoals gezegd heb ik op aanraden van mijn uitgever besloten om een boek van honderdvijftig pagina's te schrijven in de mij nog resterende, onbekende hoeveelheid tijd (een jaar, een decennium, een eeuw, een millennium?).
Daarna zal ik grootgrondbezitter worden.
Toen ik vandaag achter mijn bureau ging zitten om aan mijn nieuwe taak te beginnen, zat ik al meteen met de handen in het haar, want wat voor een boek moest het eigenlijk worden?
Een pamflet?
Een beginselverklaring?
Een gezangenboek?
Een roman?
Een traktaat?
Dus ging ik naar buiten kijken.
Door het open raam stroomde geurige lucht naar binnen en ik hoorde zomerse geluiden van spelende kinderen en kwetterende vogels.
Ken je George Boole's Verhandeling over de Analyse van Eindige Verschillen uit 1860?
Een tot de verbeelding sprekende titel!
Eerder schreef ik zelf een zeer korte Verhandeling over toenemende verschillen bij toenemende overeenkomsten.
Nou ja, vlug maar aan de slag. Nog honderdvijftig pagina's te gaan.

En dan gaat het beginnen

Jean-Francois Millet (schilder van de heldere
mystiek van de grond)

Mijn uitgever, P., zegt dat ik een nieuw literair genre heb uitgevonden, namelijk het genre van het plan.
Dit klopt.
Hij, P.,  heeft er hoogte van gekregen dat ik van plan ben om grootgrondbezitter te worden en hij vroeg me hoe ik dat wilde gaan aanpakken.
Een zeer terechte vraag waarop ik geen realistisch antwoord kon formuleren.
Hij stelde daarom voor dat ik in de tussentijd – tot ik het antwoord weet – een bestseller ga schrijven over mijn plan en met de opbrengst daarvan grond ga kopen.
"Met boeken schrijven heb je ervaring," zei hij, "en je kunt het bovendien goed."
P. is een optimistisch man.
Als ik elke dag honderd woorden schrijf, zal ik bij leven en welzijn over vierhonderdvijftig dagen klaar zijn. Ik verheug me nu al op al het geld dat straks binnen zal stromen. 
P. heeft vier dochters. De jongste heet A. Ze is vier jaar en altijd goedgemutst. Ze zei vanmorgen bij (en over) het wakker worden: "Eerst is het zwart en dan gaat het beginnen."

Hé, die titel bestaat al

Louis Daguerre (1787-1851)²

Vandaag begint de zevende fase van mijn leven. Ik dacht even dat het de zesde fase was, maar het is de zevende.
Mijn leven kent in totaal negen fases. De eerste drie fases behoren tot de periode die "jeugd" genoemd wordt. De laatste drie fases tot de periode die "ouderdom" genoemd wordt.
Ik bevind mij dus aan het begin van de ouderdom.
Een jaar geleden is vastgesteld dat de kans dat ik leukemie krijg vrij groot is. Sindsdien vindt mijn zus dat ik te weinig om haar geef.
Daarom ga in in deze zevende levensfase een boek schrijven van maximaal honderdvijftig pagina's getiteld: La Comédie humaine.
"Hé, die titel bestaat al," zul je misschien denken. Dat klopt, zo heet ook het werk van de Franse schrijver Honoré de Balzac die leefde van 1799 tot 1850.¹
Voorts ga ik nu al mijn aandacht richten op de grond (de aarde). Ik heb aan A. gevraagd of er behalve de flamenco nog andere dansen zijn die niet de hemel, maar de grond zoeken (net als ik), en hij zei dat die er zijn. Hij noemde het werk van de choreografe Martha Graham en de Butohdans (uit Japan).
Aan de ene kant is er de zwaartekracht.
Aan de andere kant is er de bloem die op een stengel omhoog wordt getild precies tot het punt waar hij begint te bloeien.  

¹ Ik heb eens mijn auto geparkeerd tegenover het Parijse huis van Honoré de Balzac.
² Louis Daguerre nam een foto, pardon, een daguerrotype van Balzac