Nooit meer achter een smakelijke gazelle aan

Eens per vijf jaar moet ik de steven wenden, zoals dat heet. Dan heb ik mezelf weer in een hoek geverfd. De laatste jaren bijvoorbeeld zit ik te veel op m'n stoel, achter de computer, te schrijven. Ook zit ik te veel te lezen en te studeren. Ik voel me net een gevangen dier dat heen en weer loopt in z'n kooi, langs de tralies, elke dag hetzelfde. Nooit meer in de wildernis achter
een frisse, jonge, warme, welriekende, smakelijke, razendsnelle, wendbare gazelle aan. Die gazelle vangen na een schitterende jacht. Die opeten.
Nee, verveeld knagen aan een mij toegeworpen stuk vlees. En 's avonds naar bed zonder dat er die dag werkelijk iets op het spel heeft gestaan. Dat gevoel heb ik nu weer. En P. vertelde gisteren dat hij dat gevoel ook heeft. Ja, ik ga de steven wenden. Ik ben Steven van de Wending!