Over kazen, wijn, fazanten en rode kolen

Rode kool

Stanislas Wawrinka de tennisser heeft opnieuw de finale van een groot toernooi bereikt, namelijk op Roland Garros.
Ik hou er van naar tennis te kijken.
Pok pok pok.
Ik doe dit niet vaak, want ik heb het druk. Maar als ik het niet druk had, zou ik het vaker doen.
Ik ben geen liefhebber van de uitdrukking: "Ik heb het druk". Dus vermijd ik de uitdrukking waar ik kan.
Verder is er niets in de wereld waarnaar ik zo lang naar kan kijken als naar tennis. Naar de Toren van Pisa kan ik vijf of tien minuten kijken. Naar de David van Michelangelo twee minuten. Ik noem deze twee voorbeelden omdat ik net in Italië ben geweest.
In het Stedelijk Museum begin ik naar de uitgang te zoeken zodra ik binnen ben. In het Rijksmuseum verblijf ik wel ietsje langer. Dat komt doordat ik mij heel moeilijk kan losrukken van de zeventiende-eeuwse stillevens met kazen, wijn, fazanten en rode kolen.
Onderweg van Italië naar Nederland, in de trein, heb ik uren achtereen in het boek De Churchillfactor van Boris Johnson gekeken. Maar dat is geen kijken, dat is lezen.