Het volgende station is het Walhalla

Bologna (Universiteit)

Donderdag 28 mei om 13.00 uur vertrok ik met de trein uit Florence naar Bologna Centrale. Vandaar ging het om 15.52 uur richting München Hauptbahnhof, een mooie tocht door de Povlakte en de Alpen. Om 22.50 uur kwam ik aan in München, waar ik overstapte op de City Night Line naar Amsterdam. Ik sliep de hele nacht niet. 
Om 05.33 uur stopte de trein langdurig om van locomotief te wisselen. Ik rookte op het perron een sigaret. De treinmachinist rookte er eentje met me mee en zei:
"Ich glaube nicht ins Paradis, ich glaube ins Walhalla."
Waarop ik zei:
"Alles, woran Sie glauben müssen, ist der nächste Bahnhof."

Vrijdagochtend 29 mei om 08.56 uur stond ik op Amsterdam Centraal Station. Wat is het Noord-Europese licht toch schel aan de ogen! 

Nadat ik dus vanuit Toscane was teruggekeerd in het vaderland (een reis van twintig uur) nam ik een snelle douche en ging meteen aan het werk. Er moest veel gebeuren. Meerdere mensen hadden tijdens mijn afwezigheid een zenuwinzinking gekregen.

Om 20.00 uur die avond verloor ik het gevecht tegen de slaap. Om 24.00 uur werd ik wakker.

"Het feest!" riep ik tegen M. (42)

M. (57) was jarig en gaf die avond een feest. Ik was uitgenodigd en kon niet weg blijven. Ik had mijn kosmopolitische reiskleren nog aan en fietste pijlsnel naar zijn huis. Het feest was goddank nog bezig. E. was er ook.

E. is schilderijenrestaurator. Rond 03.30 uur die nacht vertelde zij het volgende verhaal. Ze heeft een smakelijke stem, die moet je erbij denken. Ze had van een galeriehouder opdracht gekregen een bloemstilleven van niemand minder dan Brueghel te restaureren (ik ben vergeten te vragen welke Brueghel, de helse of de fluwelen). In de afgelopen eeuwen hadden verschillende restaurators voor de versteviging steeds weer nieuw doek achter het schilderij geplakt. Die lagen doek moesten allemaal verwijderd worden en vervangen door een nieuw doek. Na maanden van meticuleus krabben had E. alle lagen verwijderd. Het enige wat er nog op haar tafel lag was Bruegels verf. Alleen nog de eeuwenoude verf, zonder doek!