You are here, so am I

Affiche van het festival Boulevard of Broken
Dreams (1984-1987)

Als ik iemand mocht interviewen, dan zou ik graag Stanislas Wawrinka de tennisser interviewen. Vroeger heb ik allerlei mensen geïnterviewd voor een krant. Ik kreeg een bandrecordertje mee van de krant en dan nam ik het hele gesprek op. Thuis werkte ik het uit. Het was monnikenwerk. Stanislas Wawrinka heeft zondag het Parijse tennistoernooi Roland Garros gewonnen. In de finale versloeg hij de nummer 1 van de wereld, Novak Djokovic. De nummer 1 zei na afloop dat Wawrinka moedig had gespeeld. Dat klopt. Verschillende kranten uit binnen- en buitenland gebruikten het woord "magistraal" om Wawrinka's overwinning te typeren. Hij speelde in een pyjamabroek.

Eerder schreef ik al over Stanislas Wawrinka. Wat een mooie naam. Het begint krijgshaftig, met het geharnaste Stanislas en dan gaat het over in het feestgedruis van Wawrinka.

Ik zou hem vragen: "Stanislas, je hebt een paar jaar geleden een zin op je arm laten tatoeëren. De zin komt uit het boek Worstward Ho van Samuel Beckett. De zin luidt: 'Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.' Stanislas, volgens velen komen je huidige successen door je nieuwe coach, maar denk je niet dat die magische zin de oorzaak is? Ik vraag dit omdat ik de magische kracht van zinnen meen te kennen. Mijn zinnen staan weliswaar niet in mijn huid gegrift, maar wel in mijn geheugen. Bijvoorbeeld de mooie zin: You are here, so am I uit het lied I Only Have Eyes For You van de Italiaanse immigrant Harry Warren en de Russisch-joodse immigrant Al Dubin. Harry Warren was het elfde kind uit een gezin van twaalf kinderen!
Die twee schreven ook het beroemde lied The Boulevard of Broken Dreams. Stanislas, neem me niet kwalijk dat ik al meteen aan het begin van dit interview zo afdwaal, maar ken je die liedjes toevallig? En wat is denk je het verschil tussen een zin die in de huid gegrift staat en een zin die in het geheugen gegrift staat?"

Ja, zo ongeveer zou ik beginnen.