Heb je dat toen gemerkt?

Straatje in Napels

Ik was met de trein naar Napels gegaan. In de hal van station Napoli Centrale stond een meisje van zestien jaar. Ik herkende haar onmiddellijk. Het was Marion. Toen ze bij mij in de klas zat, op het gymnasium, erg lang geleden, was ik – in stilte – verliefd op haar.

"Marion!" riep ik.

Ik kon gewoon niet geloven dat ze nog steeds zo jong was, terwijl ik ondertussen al meer dan veertig jaar ouder was geworden.

"Ik ben het, P.," zei ik, "uit Z., herinner je je niet?"

"O ja, nu zie ik het. Je was zo verliefd op me."

"Heb je dat toen gemerkt?" vroeg ik.

"Ik merkte dat je iets verborg, en ik wist dat het verliefdheid was. Meisjes weten zulke dingen."

Ze gaf me een arm, we liepen het station uit en staken het Piazza Garibaldi over. Mijn hart bonsde.

"Marion," vroeg ik, "waarom ben je nog altijd zestien? Waarom ben je niet ouder geworden, net als ik?"

"Heb je tijd?" vroeg ze.

"Een zee van tijd," zei ik.  

Uit: mijn droom van vannacht