We zweetten als otters

Moker

De laatste jaren van de vorige eeuw had ik een aannemerij met E.
We deden veel sloopwerk.
We deden het met volle overgave.
Hout kraakte onder de slagen van de moker en het wrikken van de koevoet. Glas brak.
Onder onze schoenen knarste het puin.
We zweetten als otters terwijl de Makita bouwradio van onder een dikke laag stof popliedjes ten gehore bracht.
Met een welgemikte mokerslag aan het einde van de dag stortte alles in.
Alles moest instorten.
We sloegen intuïtief op de vlucht voor de uitdijende pyroclastische stofwolk.
We kwamen moe thuis, onder het stof, ruikend naar puin en met handen vol splinters uit Afrikaans teakhout, uit Braziliaans paardenvleeshout, uit Aziatisch bangkirai.
De splinters brandden verschrikkelijk.
Als we de splinters er niet uit haalden ging het 's nachts spoken in ons hoofd (de wraak van het oerwoud).
E. was erg gesteld op goede manieren, hoewel hij het gouden tijdperk van de goede manieren eigenlijk nooit had meegemaakt. Uiterlijke verzorging vond hij belangrijk. Ik wist niet hoe hij het klaarspeelde, maar zijn nagels en handen leken wel gemanicuurd. Zelfs op een doordeweekse werkdag, als we de materie ervan langs gaven met de moker en de koevoet, zag hij eruit als een gepoederde aristocraat, de onstuimig bruisende krullen strak achterover gekamd, behalve achter de oren, waar ze de vrijheid kregen.