Schicken Sie doch das Geld

Het beeldmerk van de Zil (ЗиЛ)

Ik hoorde een kras verhaal over een vriend van mijn vader.
Hij was een wiskundige.
Hij kwam bijna dagelijks bij mijn vader over de vloer, zoals wel meer mensen (mijn vader had altijd veel gasten; dan gingen ze praten en drinken).
Hij was jonger dan mijn vader, ik denk dat hij ongeveer half zo oud was. Hij hield van snelle auto's, waarin hij veel harder reed dan wettelijk was toegestaan.
Mijn vader hield juist van Wartburgen en Zillen (gepantserde auto's voor Sovjetleiders).
Toch konden ze het goed met elkaar vinden.
Wat hij precies deed wist ik niet. Wel had hij me eens verteld dat hij "zo nu en dan" slecht lopende bedrijven opkocht en daarna in stukjes weer verkocht. Een keer hoorde ik hem zeggen aan de telefoon: "Schicken Sie doch das Geld."
Hij had een hond. Die nam hij overal mee naar toe, behalve naar belangrijke zakenafspraken.
Op een avond kregen we bericht dat hij een auto-ongeluk had gehad. Hij was met 200 kilometer per uur uit de bocht gevlogen en tegen een boom tot stilstand gekomen. Hij en de hond leefden nog. Door de klap was de bril van zijn neus gevlogen, en – dit is het krasse – precies op de neus van de hond beland.