"Laten we onszelf eens bespieden en afluisteren, in de minuten waarin we een stelling horen of aantreffen die nieuw voor ons is. Misschien bevalt zij ons niet, omdat zij er zo fier, zo eigengerechtig bijstaat: onbewust vragen we ons af of we het tegendeel ervan er niet als vijand aan vast kunnen knopen, of we er niet een 'misschien', een 'soms' aan kunnen toevoegen; zelfs het woordje 'waarschijnlijk' schenkt ons genoegdoening, omdat het de voor onze persoon hinderlijke tirannie van het categorische breekt. Als die nieuwe stelling daarentegen in een mildere vorm optrekt, fijngevoelig, verdraagzaam en deemoedig, alsof zij de tegenspraken al in de armen valt, proberen we het met een ander staaltje van onze eigengerechtigheid: wat denk je, kunnen we dit zwakke wezen niet te hulp schieten, het strelen en voeden, het kracht en volheid, ja zelfs onvoorwaardelijkheid verlenen?"
Uit: Friedrich Nietzsche / Menselijk, al te menselijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten