De duivel weet wat me bezielde

In een vorige notitie zei ik dat ik graag openhartiger zou willen zijn. Alleen de duivel weet wat me bezielde. Ik zou juist graag geslotener willen zijn: niets prijsgeven, met niemand op vertrouwde voet staan.
"Spreken is zilver, zwijgen is goud."
Die spreuk hing bij mijn grootmoeder aan de muur. De buurvrouw in het bejaardenhuis had de spreuk voor mijn grootmoeders negentigste verjaardag geborduurd en ingelijst. Je kon aan het werkje wel zien dat ze weinig ervaring had met borduren. Het bood een droeve aanblik van totale ontreddering.
De vraag is natuurlijk: hoeveel openhartigheid of zwijgzaamheid kan men zich veroorloven.