De stemming was gelaten

Er stond een lange rij bij de kassa, tot ver voorbij de koekjes.
De stemming was gelaten. Men had zich erbij neergelegd dat het lang ging duren.
Maar helemaal achteraan stond Lisa, met een netje sinaasappels en een pak koffie. Ze had vreselijke haast.
Voor haar stond een wat oudere man. Zijn winkelwagen was tot de rand toe gevuld met etenswaren die Lisa een gevoel van misselijkheid bezorgden. Bastognekoeken, kokosbrood.
De man had haar opgemerkt – inclusief haar sinaasappels en haar koffie – maar hij had niks gezegd.
Nu moest ze het dus vragen. Of ze voor mocht.
Haar vader had haar vroeger ingepeperd nooit om een gunst te vragen, want ook in de allerkleinste gunst gaapte de peilloze afgrond van de afhankelijkheid.
Liefde, respect en zelfs zoiets alledaags als voorrang in een rij moest je verdienen. Dat was het toverwoord.
De haast is een krachtige detector van onzin. Haastige mensen nemen over het algemeen betere beslissingen dan mensen die alle tijd van de wereld hebben, en ze maken zich terecht vrolijk over de zogenoemde "denkers", die over zeeën van tijd lijken te beschikken en daardoor vanzelf op allerlei gedachten komen die er óf helemaal niet toe doen, óf een mens maar in de war brengen, óf gewoon totaal geschift zijn. Tijd is een geschenk van de duivel.
Lisa tikte de man op de schouder.

Uit de serie Sinaasappels en koffie