Over de perceptie van de werkelijkheid

Gras (van opzij)

Op de derde etage van ons appartementencomplex woont een jonge Ameri-kaanse professor met zijn gezin.
Op de tweede etage wonen wij.
Op de eerste etage woont een fysiotherapeute.
Op de begane grond woont een fotografe met haar kinderen.
En op zolder woont nog een filmmaakster. Zij is er nooit.
Het zijn geen luxe-appartementen, dat moet je beslist niet denken. We leven in de Verelendungsfase van het kapitalisme. Iedereen kan de eindjes maar net aan elkaar knopen.

De moeder van de fotografe op de begane grond zei dat het zinloos was om gras te zaaien op het binnenplaatsje van ons appartementencomplex. Er kwam geen zon op het binnenplaatsje, zei ze. Vroeger was ze lerares Frans op een middelbare school. Gras zou daar nooit kunnen groeien, zei ze ("L'herbe ne pourra jamais y pousser").
Ze is een aardige en verstandige moeder.
Ik heb het gras toch gezaaid, en het groeit!
Het grasperkje ziet er vooral weelderig uit als je plat op de grond gaat liggen en er van opzij tegenaan kijkt. Als je gewoon rechtop staat, dan ziet het er nogal armoedig uit. Waarmee maar weer eens duidelijk wordt aangetoond dat de perceptie van de werkelijkheid volledig afhankelijk is van het perspectief dat je kiest.