Ik ben dood

Mieren

Vanavond was op tv een interview te zien met de schrijver Hugo Brandt Corstius.
Het moet een herhaling van een eerdere uitzending geweest zijn want de geïnterviewde is een paar dagen geleden overleden en wie heeft er na zijn dood nou nog zin in een interview?
Het interview ging over mieren. Die scheiden na hun dood een stofje af waarmee ze de andere mieren laten weten: ik ben dood.
De andere mieren ruimen de dode mier dan op, dat wil zeggen, ze leggen hem een beetje terzijde, net zoals wij ook doen met onze doden.
Ik had altijd een zwak voor Hugo Brandt Corstius. Niet zozeer vanwege zijn geschriften en ideeën, maar omdat hij net als ik stotterde en dit probeerde te verbergen.
Heb ik dan sympathie voor iedereen die stottert en het probeert te verbergen?
Het antwoord is ja.
In zeer zeldzame gevallen komt het voor dat door een kleine fout het doodsignaal al tijdens het leven wordt afgescheiden: "Dan komen de begrafenismieren en die dragen 'm weg, terwijl die mier zich verzet, maar daar hebben ze geen boodschap aan."