Vroeger heetten veel jongens Hans

Houten tennisracket (geperst hout)

Ik stond in een grote tennisfinale. Groot naar kinderbegrippen bedoel ik.
Ik moest tegen een jongen die veel ouder was dan ik.
Hij heette Hans.
Vroeger heetten veel jongens Hans.
Tegenwoordig wordt de naam niet meer aan jongens gegeven.
Ik was zenuwachtig voor de finale. Mijn rackets legde ik 's avonds bij me in bed.
Ik won.
De beker stond al klaar op een tafel. Ernaast lag de zilveren medaille voor de tweede plaats.
De uitreiker van de prijzen hing de zilveren medaille om de nek van Hans. Daarna gaf hij de beker aan mij en ik hield hem in de lucht. Hij glinsterde in het zonlicht. 
Het was een magische beker. Hij was klein. Maar wat leek hij toen groot!