Het menselijk geheugen gaat achteruit

Ik kon niet op de titel van een film komen.
Eerst wilde ik Google erbij halen.
Ik besloot om het niet te doen.
Ik probeerde de titel op eigen geheugenkracht te vinden.
Na een poosje riep ik M. (40) erbij. Die wilde ook meteen op Google gaan zoeken.
"Niet doen," zei ik, "dit is een test."
Net als ik zoekt M. steeds minder in haar eigen geheugen.
Ons geheugen gaat daardoor achteruit.
Over een paar decennia bestaat het alleen nog maar extern.
Dan tikken we onze naam in (als we die nog weten) en geeft Google ons een lijst van:
– telefoongesprekken die we gevoerd,
– films die we gezien,
– boeken die we gekocht,
– boodschappen die we gedaan,
– feestjes die we bezocht,
– mensen die we ontmoet (hebben).
Op een goede dag zullen we voor ons geheugen moeten betalen.
"Het was iets met show," zei M. na een poosje.
"The Truman Show!"
Het is een zeer goeie film.
Het is een voorafschaduwing van Facebook.
Het gaat over een leven zonder onbekenden, zonder vreemdelingen, zonder vijanden.
Louter vrienden met de duimen omhoog.