Ik verkoop geen gratis worsten, daar zijn ze te lekker voor

Nog niet zo lang geleden was op de KNSM Sociëteit Fredie Beckmans te gast, met in zijn kielzog zowat de hele worstelite van Nederland. Het was een legendarische avond. Ook "Meneer Wateetons" was er. Hij zat vooraan, voor zover dat mogelijk is in een opstelling zonder kop of staart, en hij lette goed op wat Fredie allemaal zei en deed. Terecht, want Fredie is een geleerde op het gebied van worst. Ook heeft hij een mooie worsttatoeage op zijn arm. Hij stroopte zijn mouw op om de tatoeage aan de barkeepster te laten zien.
Hij wilde nog meer getatoeëerde lichaamsdelen ontbloten, maar dat vond ik niet goed.
We aten door Diny Schouten gemaakte worst, die erg lekker was. We kregen een stukje Zwitserse legerpaardenworst en speciale zuurkool en Fredie hield ook nog een verkiezing waarbij de worstheilige van het jaar gekozen werd.
Deze week staat er een verhaal van hem in de Amsterdamse Daklozenkrant die ik heb gekocht van een man die regelmatig bij de ingang van de Albert Heijn aan de Oostelijke Handelskade staat. Als hij er niet staat, dan staat er een vrouw. Zij is mooi opgemaakt en goed gekleed en zij heeft een glimmend rode lach van de lipgloss.
Als je dat verhaal van Fredie leest, dan weet je meteen dat er in de Lage Landen maar één schrijver is die de eretitel "Erfgenaam van Rabelais" verdient, en dat is Fredie Beckmans. Zijn verhaal had zo in Gargantua en Pantagruel gekund.
Hier een stukje uit Fredie Beckmans' verhaal, zodat je weet wat ik bedoel:
"Mijn vriend Harry had een kunstenaarsclub en deelde iedere donderdagavond gratis leverworst en ossenworst uit. Toen hij die leverworst en ossenworst een keer bij slagerij Rodrigues ging kopen, wilde de lieve oude megadikke slager weten wat Harry met zoveel worsten van dezelfde soort ging doen. Had hij soms zelf een slagerij? (Harry lijkt wel een beetje op een slager). En ging hij die worsten soms stiekem onder zijn eigen naam verkopen? Harry vertelde de slager over zijn kunstenaarsclub en dat hij de worst 's avonds in dikke plakken gesneden gratis wilde uitdelen. Fout. Rodrigues griste de worsten weer van de toonbank. 'Ik verkoop geen gratis worsten, daar zijn ze te lekker voor.' Die man was al dik in de zeventig, maar nog heel scherp."