Niemand wist waar hij was

Rhododendron

In Brussel is een drukke rotonde met in het midden een grote rhododendron. 
Niemand komt daar ooit.
Op een avond ging een man (een Brusselaar) op zijn motor de stad in en hij kwam nooit meer terug. Niemand wist waar hij was.
Er werd naar hem gezocht door familie en vrienden.
En door de politie.
Maar hij werd niet gevonden.
Hij werd als vermist opgegeven.
Een paar jaar later ging de gemeentelijke plantsoenendienst de rhododendron snoeien.
De rotonde werd afgesloten.
Diep in het struikgewas vonden ze een geraamte op een motor, de handen nog aan het stuur.
Het was de vermiste. 
Hij was met grote vaart de rhododendron in gereden (zeker een slokje op) en de takken hadden zich weer gesloten achter hem.

Over een speciaal soort geduld

Vijf planken moesten op exact dezelfde lengte gezaagd worden door mij.
Ik legde de planken boven op elkaar en ik zaagde ze in één keer af in plaats van één voor één.
Ik deed dit om tijd te winnen.
Toen ik klaar was waren alle planken ongelijk.
Echte timmerlui weten dat vijf planken die op exact dezelfde lengte gezaagd moeten worden één voor één gezaagd moeten worden.
Echte timmerlui hebben daar het geduld voor (zij zijn de uitvinders van dit geduld).

Later zal hun smaak veranderen

Claude Debussy (1862-1918) op het
strand met een parasol

Vandaag hoorde ik op de radio het lied Clair de lune van Claude Debussy.
Vandaag is de geboortedag van Claude Debussy.
Het mooiste gedeelte van Clair de lune is het gedeelte waar de muziek uit wandelen gaat.
Ik laat de muziek van Claude  Debussy wel eens horen aan M. en Z.
Ze vinden One Direction beter.
Later zal hun smaak veranderen.

Claire de Lune gespeeld door Claude Debussy

Over liefde

Cover van het glossy magazine Grazia

Als je de bordjes Toiletten volgt kom je bij de vliegtuigen

De Panhard van mijn vader was lichtgroen

In de Jubelark op het Jubelplein in Brussel zijn twee musea.
Het museum in de rechtervleugel is gewijd aan oorlogen.
Het is het bekende Brusselse Oorlogsmuseum.
De toegang is gratis en als je de bordjes Toiletten volgt kom je bij de vliegtuigen.
Het museum in de linkervleugel is gewijd aan oude auto's uit de verzameling van een Belgische industrieel.
Daar staan precies de auto's die in mijn jeugd langs de stoep van onze straat geparkeerd stonden!
Sommige waren toen al oldtimers.
De auto die ontbreekt is de Panhard van mijn vader.

Het is heel schoon in Disneyland Parijs

Minni en Mickey Mouse

Disneyland Parijs ligt vijftig kilometer buiten Parijs.
Disneyland Parijs is zo groot als een kleine stad.
Als je de auto geparkeerd hebt moet je op een lopende band gaan staan. Die vervoert je naar de ingang.
Terwijl je op de lopende band staat is er is muzikale begeleiding van bekende Disneyliedjes.
Het is heel schoon in Disneyland Parijs. 
Overal klinken de bekende liedjes.
Ze klinken niet luid, maar ook niet zacht. 
Altijd hoor je drie of vier liedjes tegelijk (door elkaar heen). 
Dit is zowel onverdraaglijk als onontkoombaar.
Op dit punt begint een mentale toestand die ik zou willen omschrijven als wezenloosheid.
Het is de toestand die vereist is om het in Disneyland Parijs te kunnen uithouden.
Het is de toestand waar de bedenkers van Disneyland Parijs op aansturen met alle middelen die hun ter beschikking staan.

Over het christendom

Tijgerkat uit het familiewapenvan Giuseppe Tomasi 
de Lampedusa

"Zeven kinderen heb ik met haar, zeven. Maar haar navel heb ik nooit gezien."

 

 

 

 

 

Uit: Giuseppe Tomasi de Lampedusa / de Tijgerkat (Il Gattopardo)

Over de Partij van de Arbeid

Wittenburg aan het begin van de 20-ste eeuw

G. werd in 1964 geboren
op het eiland Wittenburg.
Hij groeide daar op.
Wittenburg is een van de drie Oostelijke eilanden.
De andere twee zijn Kattenburg en Oostenburg.
In de jaren tachtig moesten alle bewoners van de Oostelijke eilanden verhuizen.  
Zij werden door de gemeente Amsterdam gedwongen om te verhuizen.
Toen alle bewoners uit hun huizen waren verdreven werden hun huizen gesloopt.
Om een lang verhaal kort te maken, de Partij van de Arbeid mag van G. de komende duizend jaar niet meer deelnemen aan het gemeentebestuur van de stad Amsterdam.

Ze begonnen harder te praten

Afstandsbediening van de tv

Ik zat tv te kijken met de afstandsbediening in de hand.
Ik zat op de bank.
Ik zat languit.
Zoals gewoonlijk was er niks op tv, maar ik bleef toch kijken (ook zoals gewoonlijk).
Door het open raam hoorde ik flarden van een gesprek op straat.
De flarden klonken zeer interessant.
Het ging over liefde en overspel.
Ik zette de tv zacht door middel van de afstandbediening, maar toen kon ik nog steeds niet goed horen wat er op straat gezegd werd.
In een reflex, een automatisme, meer van mijn hand dan van mijzelf, richtte ik de afstandsbediening op het gesprek op straat en ik drukte op luider.
En weet je wat?
Ze begonnen harder te praten. Wat een interessant en schunnig gesprek was het zeg! Ik ga het je allemaal niet vertellen, want iedereen heeft recht op privacy.

De steiger dreunde onder zijn passen

Bodybuilder (Arnold Schwarzenegger)

Tegen het middaguur gingen we naar de steiger. Er lagen al wat mensen te zonnen. Sommigen waren zo rond en spekkig dat ze wel leken op walrussen die op de steiger waren geschoven om een paar uur van de warme zon te genieten, op doortocht naar koudere wateren elders op de planeet. Anderen waren zo mager als een spijker, bruin en tanig, met een gelooide, geplooide huid als van een oude hagedis. Ook waren er mensen met zo'n smakelijke, gladde, glanzende huid en zo'n soepele wendbaarheid in het water (als een zeehond of een otter) dat het gewoon een genot was om naar te kijken.
Om een uur of twee verscheen er op de steiger een bodybuilder in een nauwsluitende streepjeszwembroek. De steiger dreunde onder zijn passen.
Zijn lichaam was een indrukwekkend vlechtwerk van spieren.
Evengoed leek het alsof hij met een fietspomp was opgepompt.
Hij had geen handdoek bij zich, geen eten of drinken of flesjes zonnebrandcrème. Hij liep rechtstreeks naar de rand van de steiger en dook, zonder ook maar even te aarzelen, in het water.

Magisch denken verlicht het lijden

Groen stoplicht (stoplicht, groen)

Ik stond voor het stoplicht te wachten.
O, wat duurde het lang.
Na een tijdje zei ik (tegen het stoplicht):
"O, schiet toch op!"
En het stoplicht sprong op groen.

De ogen van de baas keken boos

Glaasjes water met ijs

Ik had een afspraak met de baas van een groot hotel. We gingen zitten aan een tafel in het restaurant van het hotel. Buiten regende het.
Wat ik wilde drinken, was de vraag.
Koffie verkeerd, was het antwoord.
Een jong meisje van de bediening bracht de koffie. Er zat een glaasje water bij en een koekje. Alles stond op een dienblad.
Maar het meisje had het helemaal niet goed gedaan!
De koffie was een espresso.
Het glaasje water was leeg (er zat geen water in).
Alleen het koekje was, nou ja, een koekje.
Natuurlijk zei ik er niks van.
Maar de ogen van de baas keken boos.
Hij zei dat het een espresso was en geen koffie verkeerd.
Hij zei dat er geen water in het glaasje zat.
Op zich waren dit juiste constateringen.
Ik word altijd zenuwachtig van zulke situaties. Om redenen die ik zelf niet kan verklaren vereenzelvig ik mij steevast met degene die alles fout doet.