Dat ik zes jaar geleden geboren werd

Hoogtepunten uit het jaar 2010 volgens Z. (6):

1.
"Liedjes uit het jaar toen iemand geboren werd. Toen mama geboren werd."

2.
"Dat ik zes jaar geleden geboren werd."

3.
"Romeinen."

Er is niks tegen in te brengen

Mijn plannen voor een Chinasium in plaats van een gymnasium kunnen niet op veel enthousiasme rekenen.
Iedereen is het erover eens dat Latijn en Grieks belangrijke talen zijn.
Als iedereen het met elkaar eens is, weet je zeker dat niemand goede argumenten heeft, en dan is er dus niks tegen in te brengen.

Ik ben dus ik denk

"Je pense – hik – donc je suis"

Descartes was dronken toen
hij de onsterfelijke woorden: 

Je pense, donc je suis 

schreef. Hij bedoelde natuurlijk: 

Je suis, donc je pense 

In eenzelfde dronken bui schreef hij ook dat de ziel in de pijnappelklier zetelt.

De scène met de muntplant uit Pane e Tulipani

Scène zonder de muntplant uit Pane e Tulipani

Ik heb geen toptien van filmscènes.
Als ik zo'n toptien had, dan zou de scène met de muntplant uit Pane e Tulipani erop staan.

Waar het ene lichaampje was, was het andere ook

Een paar jaar geleden wilden M. en Z. een huisdier en toen heb ik een goudvis voor ze gekocht. Eigenlijk waren het er twee, maar ze gedroegen zich als één. Ik bedoel, ze leken net één wezen, bestaande uit twee lichamen. Overal waar het ene vissenlichaampje was, was het andere ook. Ze zwommen voortdurend achter elkaar aan. Dat was een vrolijk gezicht, net alsof ze met een onzichtbaar touwtje aan elkaar vast zaten. Maar toen viste de kat er een lichaampje uit. En nu zwemt er nog maar één vis in het grote aquarium, eenzaam en verdrietig.
"Zo eenzaam, zo vrevrevreselijk eenzaam."¹
Het waterpeil in het aquarium stijgt door zijn vissentraantjes. Zelfs de kat toont geen belangstelling meer voor hem. Enfin, wij kunnen het niet meer aanzien. Wij gaan geen nieuwe goudvis kopen. Wij gaan de nog levende goudvis ook niet door de wc spoelen of de kop afhakken. Wat te doen?

¹ Kurt Schwitters

Over een speelgoed genaamd "Snotty Snotter"

Over de bokser Mike Tyson

Links Mike Tyson, rechts Evander Holyfield

1.
Mike Tyson over plannen maken:
"Alle mensen hebben een plan, tot ze op hun bek geslagen worden."

2.
Mike Tyson over de liefde:
"Iedereen met een greintje verstand weet dat als ik mijn vrouw zou slaan, ik haar dood zou slaan. Het zijn allemaal leugens, ik heb haar nooit met een vinger aangeraakt."

3.
Mike Tyson over mensen:
"Ik hou ervan mensen te slaan."

4.
Mike Tyson over lichamelijke verzorging:
"Ik ga een bad nemen in z'n bloed."

5.
Mike Tyson over conflictbeheersing:
"Ik probeer zijn neusbeen in zijn hersenen te slaan."
"Ik wil zijn maag eruit rukken en zijn kinderen opvreten."
"Als ik met iemand vecht wil ik zijn wil breken. Ik wil hem zijn mannelijkheid afnemen. Ik wil zijn hart eruit rukken en het hem laten zien."

6.
Mike Tyson over zichzelf:
"Mijn grootste zwakte is mijn gevoeligheid."

Zijn ouders hadden een reizend theatergezelschap

De ouders van Julian Assange hadden een reizend theatergezelschap.

De muren hebben oren

Wikileaks is de omgekeerde wereld.
Vroeger luisterden de machthebbers ons af.
Wij zeiden: "Zachtjes praten, de muren hebben oren."
Nu luisteren wij de machthebbers af.

We zijn er niet bij gebaat om alles te weten

Julian Assange de oprichter van Wikileaks

Iets anders zeggen dan wat je werkelijk denkt (of het niet zeggen) is het geheim van alle soepele communicatie, zowel tussen mensen als tussen staten. Dat valt te lezen bij Clausewitz, Machiavelli, Nietzsche, Churchill, Toynbee, Freud, Bismarck etcetera, en je kunt het ook wel op je eigen vingers natellen.
Het is een misvatting om te denken dat je erbij gebaat bent om alles te weten.
Volledige openheid is een open wond.
Ik wil bijvoorbeeld beslist niet weten wat mensen allemaal over mij gezegd hebben in hun boosheid. En ik moet er ook niet aan denken dat ze te weten krijgen wat ik allemaal over hun gezegd heb in mijn boosheid.

Zo kan het ook (de werkwijze van Anselm Kiefer)

Je koopt een groot stuk grond van twintigduizend vierkante meter op het Franse platteland.
Je zet er een aantal gebouwen neer die je met elkaar verbindt door een stelsel van ondergrondse gangen.
In een van die gebouwen ga je wonen, in een ander ga je werken (dat is je atelier).
De rest van de gebouwen laat je leeg en vul je gaandeweg met werk dat je ter plekke maakt.
Als je klaar bent koop je een nieuw stuk grond, je bestelt honderdtien verhuiswagens (long vehicles) en je vertrekt weer.
De grond en de met werken gevulde gebouwen laat je na aan de Franse staat.
Ondertussen zeg je dingen als: "Ons bloed heeft dezelfde samenstelling als zeewater."

China is een schelp

Schelpen op het strand

Ik zag een documentaire over Chinese scholieren.
Ze waren bezig met hun eindexamen.
Ze vochten voor een plaats op de beste universiteiten van het land.
Een van de scholieren zei: "China is een schelp die open en dicht gaat voor de wereld."

Neem nooit de trein (wees er voorzichtig mee)

Anna Drijver

De uitreiking van de Grote Jongeren Literatuurprijs was vrijdag op het Crossing Border Festival in Den Haag. Het ging er sympathiek aan toe.
John Green was er, een Amerikaanse schrijver, en Erland Loe, een Noor. Dave Eggers was er niet. En verder was Erna Sassen er, die vroeger een zuster speelde in Medisch Centrum West, en Philip Huff. 
Philip Huff is 26 jaar, precies de helft van mij. Hij kon mijn zoon zijn, wat leeftijd betreft. Zijn uitgever of redacteur arriveerde te laat, want die had de trein genomen. Neem nooit de trein, nou ja, wees er voorzichtig mee. Beter een voertuig dat je zelf kunt besturen. Als dat niet voorhanden is, ga dan te paard.
Eerst gingen we wat eten in een restaurant en daarna was de uitreiking in de Haagse Stadsschouwburg. De zaal zat helemaal vol, ik zag ook Anna Drijver, de nieuwe actrice aan het firmament. Tot mijn verrassing zei Hedy d'Ancona de voorzitter dat de jury voor Erlend Loe en mij gekozen had. De volgende ochtend stond het in veel kranten.
"Oh my God, papa," zei Z. (6), "je bent beroemd."
En toen ik 's avonds geen zin had om de tafel te dekken, zei iemand die op bezoek was:
"Dat is zeker te min voor meneer de Beroemde Schrijver."

Over ondubbelzinnigheid

Ik ben op zoek naar evenwicht

Ik zoek al mijn hele leven naar het perfecte evenwicht tussen ultieme verzorging en totale verwaarlozing.

Mijn schoenen zijn Beatle boots, maar zonder Cubaanse hak

 

 

Je moet door de puntjes heen

"Papa mama..."
"Pap?! Mama?"
"Papa..."
"Uhmmmuhmuhm..."
"Kan niet!"
"Jaaa dat kan wel..."
"Nee kan niet, want anders zou je... zoooo... gaan."
"Ok, zooo..."
"Neehee, dat kan niet, kan niet, kan niet... Het kan alleen maar... Eh kijk, je moet alleen maar... zo... door deze... puntjes heen..."*

*Z. (6) en A. (6)

Mijn vader en moeder hebben me altijd gewaarschuwd

"Geen schoenen op tafel!" – mijn moeder

Dit is hem, de linker schoen, waarover zoveel te doen is geweest in het warenhuis. Wat me bevalt, afgezien van de vorm en het materiaal, is het lusje aan de achterkant.
Omdat ik te dikke sokken aan had om de schoen goed te kunnen passen, kreeg ik van de verkoopster speciale warenhuissokken. Het waren lekkere sokken, heerlijk zacht, maar ik wilde ze toch niet kopen, omdat ze een Schots ruitmotief hadden.
Mijn vader en moeder waren allebei kleermaker en ze hebben me altijd gewaarschuwd voor het Schotse ruitmotief.
Ik voelde me bezwaard dat ik die sokken niet kocht. Anders dan een broek of een hemd, of schoenen, kun je sokken, vind ik, niet teruggeven als je ze eenmaal aan hebt gehad. Dat geldt ook voor onderbroeken. Dat is de reden waarom mensen sokken en onderbroeken meestal niet eerst passen voordat ze ze kopen. De voet en het geslachtsdeel zijn nogal, eh, persoonlijke en geurige lichaamsdelen.

Ze vond het er niet pluis

Christelijk werkje in de kathedraal van Laon

Mijn volgende boek speelt zich af in de nabijheid van de stad Laon in Noord-Frankrijk. Ik ben er nog nooit geweest, mogelijk ga ik Laon een bezoekje brengen.
Er is daar een kathedraal. Ik ben nooit een liefhebber van kathedralen geweest.
Vier maanden geleden was ik met M. (9) in een kathedraal. Ze vond het er niet pluis.
Morgen ga ik het boek Windstilte van de ziel kopen. Het is geschreven door Joke Hermsen. Mogelijk is het een goed boek. Het is op het Zuid-Franse platteland geschreven. Het telt tachtig pagina's. Ik hou ervan als een boek niet dik is.

Hm, zou dit de ingang zijn?

"Hm, zou dit de ingang zijn?"

O ja, dat is waar ook

Andijvie

Ik was in het warenhuis om schoenen te kopen. Binnen een minuut had ik m'n keuze gemaakt, zoals gewoonlijk.
"Die lichtbruine daar, en deze donkerbruine hier, maat 43 alstublieft."
Ik had mijn oude afgetrapte schoenen al uitgedaan en zat op het bankje te wachten op de komst van de dozen.
Het begon ermee dat de winkelbediende, een oudere heer, de linkerschoen van het lichtbruine paar nergens kon vinden.
"Maar die kan toch niet weg zijn? Of is hij soms op eigen houtje de winkel uit gewandeld?"
"Ik heb hem een half uur geleden nog gezien."
"Die linkerschoen bedoelt u?"
"Ja, die linker."
"Samen met de rechter?"
"Eh, ja, dat dacht ik wel ja."
"Waar dan?"
De oudere heer keek me hulpeloos aan.
"Bestelt u ze dan maar bij een ander filiaal. Hoe lang gaat dat duren, denkt u?"
"Tja, dat weet ik niet, ik vermoed een week, twee weken... Ik weet het niet."
Hij schreef de codes van de schoen op een papiertje dat hij uit zijn broekzak haalde, met mijn naam en telefoonnummer erbij. Er stonden ook allerlei andere aantekeningen op, zoals:  

Andijvie 

En:  

Dokter G., half zes 

Toen hij klaar was stopte hij het papiertje weer in zijn zak.
"Kunt u niet toch nog een keer gaan kijken in het magazijn, voor de zekerheid? En neemt u dan meteen die andere schoenen mee, die donkerbruine."
"O ja, dat is waar ook."
Een kwartier later kwam hij terug met lege handen.
"Ik kan die donkerbruine ook niet vinden. Ze zijn wel op voorraad. Maar aan het einde van het seizoen kloppen de voorraadindicaties vaak niet meer."
"Bestelt u die dan ook maar bij een ander filiaal."
Weer kwam het papiertje uit de broekzak.
"En hoe gaat het nu verder?" vroeg ik een tikje bezorgd.
Dat wist hij ook niet. Hij zou mijn bestelling om vijf uur doorgeven aan een meisje dat hij kende.
"Heeft u een telefoonnummer van haar?"
"Geen telefoonnummer. U moet wachten tot u gebeld wordt."
Naderhand schoot me te binnen dat die man misschien helemaal geen winkelbediende was, maar een verwarde klant. Hij zag er wel precies zo als een winkelbediende uit.

Op de foto: Andy Warhol kocht een keer schoenen van Ferragamo en er kwamen verfspatten op de neuzen. Na zijn dood kocht de familie Ferragamo de met verf bespatte schoenen van Warhol terug (op een veiling) en bracht een replica ervan op de markt. Die zou ik wel willen hebben.

Er moet minstens honderd kilo af

Omslag van Vrijheid (detail)

Ik heb nu 38 pagina's gelezen uit het boek Vrijheid van Jonathan Franzen.
Ik lees het omdat er juichend over geschreven is in de pers (meester-werk).
Maar wat is dat boek dik!
Veel te dik!
De obesitasepidemie is ook de Amerikaanse literatuur binnengeslopen.
Er moet minstens honderd kilo af.

Je mag maar één boek meenemen

Jaroslav Hasek (1883-1923)

Gisteren vroeg iemand wat het mooiste boek was dat ik ooit gelezen heb.
Dat is een gemakkelijke vraag om te stellen, maar geen gemakke-lijke vraag om te beantwoorden.
Ik zei: "Ik hou van Ecce homo van professor Nietzsche, van Gargantua en Pantagruel van Rabelais, van Dode Zielen van Nikolai Gogol die op 1 april werd geboren en van De lotgevallen van de brave soldaat Svejk van Jaroslav Hasek. Dat zijn geloof ik mijn mooiste boeken, samen met..."
Ik wou nog een serie boeken noemen, waaronder enkele van Robert Musil en Konstantin Paustovski, en Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Marquez.
Dat was niet de bedoeling.
"Je mag maar één boek meenemen naar het onbewoonde eiland."
Het zou interessant zijn om eens te onderzoeken wanneer het onbewoonde eiland een rol is gaan spelen in de verbeelding en de conversatie.
Om ervan af te zijn zei ik dan:
"Dode Zielen uit 1842, basta."

Waarom heet een olifant (eigenlijk) een olifant?

Als het herfst is moet ik altijd denken aan dit zinnetje: "Een vlinder is een herfstblaadje dat kinds is geworden."
Degene die dit zei heeft ook een keer gezegd: "Poëzie en poëzie zijn drie heel verschillende dingen."
En toen zijn dochter aan hem vroeg waarom een olifant eigenlijk een olifant genoemd wordt, antwoordde hij: "Omdat hij daar nog het meest op lijkt."

Het is een geweldig idee

Vergeetmenietjes

Morgen ga ik een idee bespreken met twee mensen aan de overkant van het water.
Het idee is geheim.
Ik kan er niet over uitweiden.
Het is een goed idee, dat verzeker ik je.
Het idee kan een revolutie veroorzaken in mijn portemonnee, en ook in de portemonnee van enkele anderen.
Ja, onze portemonnees kunnen er dik van worden.
Het is mijn overtuiging dat ideeën die je portemonnee dun maken geen goede ideeën zijn.
Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik moet mezelf hier tegenspreken. In de werken van bijvoorbeeld professor Nietzsche vind je het ene goede idee na het andere, maar toch werd zijn portemonnee er niet dik van. En toch waren het goede ideeën.
Omdat mijn idee geheim is kan ik er zoals gezegd niet over uitweiden. Ik kan je wel zeggen dat het een idee is waar ik al langere tijd mee rondloop – of dat al langere tijd met mij rondloopt, zo kun je het ook zeggen. Steeds verzet het idee zich ertegen om door mij vergeten te worden.

Zijn zelfverzekerdheid was te opzichtig

Het omslag van Voer voor psychologen

Twintig jaar geleden ben ik gestopt met bewonderen. Ik droeg het bewonderen ten grave. Vroeger vond ik het leuk om te bewonderen. Naarmate ik ouder werd begon het me te vervelen. 
Harry Mulisch was iemand die zich graag liet bewonderen. Hij liet zich bewonderen op een manier die ik niet onsympathiek vond. Een tikje aristocratisch, hoewel zijn zelfverzekerdheid te opzichtig was. Ik las op mijn zestiende het boek Voer voor psychologen. Ik vond het omslag mooi. Daarna heb ik weinig meer van Harry Mulisch gelezen. Ik vond Harry altijd een vreemde naam voor iemand die Mulisch heet. Ik ga dat boek over de hemel van hem kopen (hij is dood).

Ik word op 19 november in Den Haag verwacht

Erik Erikson de psycholoog

De Grote Jongeren Literatuur Prijs geeft prijzen aan boeken die geschreven zijn voor young adults.
Wat is een young adult?
Volgens Erik Erikson¹ is het iemand tussen twintig en veertig jaar oud.
Ik zou zeggen: dan is een boek voor young adults een boek voor mensen tussen twintig en veertig jaar oud.
Maar dat is niet zo.
Op 19 november, op het Crossing Border Festival in Den Haag, wordt de prijs uitgereikt door Hedy d'Ancona².
En weet je wie is uitgenodigd om te komen?!
Ik word op 19 november in Den Haag verwacht.
Mijn boek heet Trouw is de andere wang en het is geen boek voor young adults.

¹ Een psycholoog
² Een ex-minister

Een beer wandelt in het park

Over de trompet

Wat ik vanmorgen zag toen ik uit het raam keek

Ik wil je voorstellen aan een rijke Engelsman

Salvador Dalí

Aan mij is nog nooit een bommenwerper aangeboden.
Misschien komt dat nog.
Maar aan de filmer Luis Buñuel is er een aangeboden tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939).
Salvador Dalí kwam op hem af in een restaurant en zei:
"Luis, ik wil je voorstellen aan een rijke Engelsman met veel sympathie voor de Spaanse Republiek. Hij wil je een bommenwerper aanbieden."

We ontdekten bij toeval...

... dat er in al die papieren parapluutjes...

... geheime noodkreten verstopt zitten.

Al die jaren, op al onze vrolijke taarten: "Help...!"

Hm, zou dit de ingang zijn?

"Hm, zou dit de ingang zijn?"

Over mijn boek

Mijn boek is een ding.
Mijn boek dingt mee naar de AKO Literatuur Prijs 2009.
Mijn boek dingt ook mee naar de Grote Jongeren Literatuur Prijs 2010.

Hij woont bij mij in de straat

In het tijdelijk geopende Stedelijk Museum is een kunstenaar bezig van elke bezoeker de lengte op te meten.
Hij heeft een hele zaal ter beschikking.
De bezoeker moet tegen de muur gaan staan en er wordt er een streepje op de muur geplaatst boven het bezoekershoofd, met de naam en de datum erbij.
Zo ontstaat langzaam een Saturnusring van streepjes, namen en data.
Het ziet er mooi uit.
Het maakt vrolijk.
Degene die het bedacht heeft woont trouwens bij mij in de straat.
Niet dat dat belangrijk is, maar op een of andere manier is het toch het vermelden waard.
Ik geloof tenminste dat hij bij mij in de straat woont.
Ik weet het niet helemaal zeker.
Het zou kunnen.
Het is niet ondenkbaar, laat ik het zo zeggen.
 

Doden kunnen niet overlijden

Ton van Duinhoven (1921-2010)

Ton van Duinhoven is overleden.

Ik dacht dat hij al dood was.
Als kind vond ik hem zielig.
Nu ik zelf kinderen heb weet ik dat "zielig" in kindertaal "ontroerend" betekent.
Ik weet niet precies waarom ik hem zielig vond. Het had iets te maken met zijn mooie stem. En met zijn vermoeide ogen, die altijd dicht waren en alleen open gingen voor de televisie.

Het museum is vernieuwd

De nieuwe roltrap in het Stedelijk museum

Het museum is vernieuwd, de kunst is precies hetzelfde gebleven.
Andersom was beter geweest ("Museum weer open na verbouwing moderne kunst").

Ik kon haar alleen aankijken door niet naar haar te kijken

Embleem van de Zonnekoning (1638-1715) in
het hek rondom het kasteel van Versailles

Ik was aan het skypen met O. 
Om haar aan te kijken moest ik in de camera kijken en niet naar haar gezicht op het scherm.
Ik kon haar alleen aankijken door niet naar haar te kijken!
Telecommunicatie is anders met een camera erbij dan zonder een camera erbij.
Er gaat iets verloren.
Wat gaat er verloren?
De absolute monarchie van het woord.

Vandaag fietste ik over de tijdelijke drijvende weg

Wat een mooie zin

Donker woud

Tomas Tranströmer uit Zweden schrijft in het gedicht Madrigaal: 

Ik erfde een donker woud waar ik zelden kom.

Wat een mooie zin.
Een madrigaal is een gezongen lied over een niet-godsdienstig onderwerp.
Ook is madrigaal een mooi woord.

Het was prachtig mooi en vreselijk saai

Er was vuurwerk.
Ze hadden er veel geld en moeite in gestoken.
Het was prachtig mooi en vreselijk saai.
"Hoe maken ze vuurwerk?"
Nou, ze stoppen saaiheid en schoonheid bij elkaar (in poedervorm) en dan laten ze het ontploffen.
Daar is niks anders voor nodig dan een lucifer.

Over eilanden en elanden

Geen elanden

Op onze archipel is het vier dagen lang feest.
Er is een tijdelijke drijvende weg tussen twee eilanden aangelegd.
Waar nooit een weg was, is nu vier dagen lang een weg.
Morgen ga ik eroverheen fietsen.
P. zal eroverheen gaan rijden in zijn Volvo.
Er zijn geen elanden zijn uitgezet op onze eilanden.

Het communisme komt voort uit een afkeer van verschillen

Oude vlag van de Sovjet-Unie

Het communisme komt voort uit een afkeer van verschillen.
Het communisme wil de verschillen tussen mensen vernietigen.
In het communisme is de afkeer de baas, net zoals in het Christendom.
Maar het kapitalisme komt juist voort uit een passie voor verschillen.
Het kapitalisme wil de verschillen juist vergroten.
In het kapitalisme is de passie de baas.
Dat is ietsje beter.

De bijl staat rechtop in de knie

De bijl staat rechtop in het hout

Ik zag een fragment uit een film.
De dochter achtervolgt de vader met een bijl.
Ze slaat de bijl in de vaderlijke knie.
De bijl staat rechtop in de knie.

Rijke mensen zijn zeldzaam

Goud

Als je niet genoeg geld hebt om een huis te kopen kun je twee dingen doen: geld lenen of een huis lenen.
Als je geld leent betaal je rente aan degene van wie je het geld leent.
Als je een huis leent betaal je huur aan degene van wie je het huis leent.
Als je de rente of de huur niet kunt betalen moet je het huis uit.
Maar sommige mensen zijn rijk, en die kunnen een huis betalen zonder iets te hoeven lenen.
Zulke mensen zijn zeldzaam.

Ik zal niet snel een volgende roman schrijven

Double Elvis door Andy Warhol

Mijn laatste roman had natuurlijk Roem moeten heten.
Nog beter: De roem. Zoals in:
De Da Vinci Code;
De huisvrouw;
De weduwnaar.
Mijn volgende roman zal heten:
De Beheersing.
Ik zal niet snel een volgende roman schrijven.

Druk op vergrendelen om te ontgrendelen

Op het scherm van mijn nieuwe Blackberry staat: "Druk op vergrendelen om te ontgrendelen."
Wat te doen?
Een Blackberry is een merk mobiele telefoon.
Blackberry betekent braam.

Tegenover het huis van Honoré de Balzac

We kwamen uit Bretagne.
We namen de afslag Porte d'Italie op de Boulevard Péripherique.
We parkeerden de auto in het sjieke zestiende arrondissement, tegenover het huis van Honoré de Balzac.
We wandelden naar de Eiffeltoren, die heel groot is. Meer valt er over de Eiffeltoren eigenlijk niet te zeggen.
We wandelden terug naar de auto langs de Seine.
We dronken ergens café au lait.
Daarna reden we via de Arc de Triomphe terug naar de Boulevard Péripherique.
Daar namen we de afslag Lille.

De klank van elk muntstuk

Europa op de stier (muntstuk van 2 euro)

De schoonmaakster was het urinoir aan het schoonmaken toen ik mijn muntstuk op het schoteltje legde.
Zij kon niet zien dat het een muntstuk van twee euro was, maar toch zei ze: "O, dank u wel hoor!"
Zij kan natuurlijk horen wat voor een muntstuk er op haar schoteltje gelegd wordt.
Zij kent de klank van elk muntstuk.

Wie je bent

M. (9): "Mama, wat is identiteit?"
M. (38): "Dat is wie je bent, schat."
M. (9): "O, dank je."

Nee dat doe ik niet

We kwamen dichter bij de oceaan. Het werd warmer.
"Ik heb het zo warm," zei Z. (5 jaar).
We reden op de snelweg. We reden hard.
"Doe dan je T-shirtje uit," zei M (38).
"Nee dat doe ik niet," zei Z., "dan zien ze m'n tieten."

We hebben nog niet gezwommen

We zijn op vakantie. We hebben nog niet in de Atlantische Oceaan gezwommen. Wel al een teen erin.

Over een paar dagen gaan we naar de Atlantische Oceaan

Wat een mooie naam voor een tijdschrift is The Atlantic Monthly!
Het tijdschrift werd opgericht in 1857 door Ralph Waldo Emerson en Henry Longfellow.
Ralph Waldo Emerson en Henry Longfellow zijn ook zulke mooie namen!
Namen die languit in het gras liggen.
Over een paar dagen gaan we op vakantie naar de Atlantische Oceaan.
Sommigen zeggen: als je aan de Europese westkust een aspirientje in de Atlantische Oceaan gooit en even later krijgt iemand aan de Amerikaanse oostkust een slokje oceaanwater binnen, dan gaat zijn hoofdpijn over.

Ze is onderweg

De Yuccaboom wordt duizend jaar oud

M. is nu negen. Ze is niet klein meer. Maar ze is ook nog niet groot. Ze is onderweg.

Neville Chamberlain was een kettingroker

Neville Chamberlain in 1939

In 1938 vloog de Britse premier Neville Chamberlain naar München om met Adolf Hitler over de toekomst van Tsjechoslowakije te praten.
Hitler verbood het roken in het kasteel waar de gesprekken plaatsvonden.
Chamberlain was een kettingroker.
Na een uur was hij bereid Engeland te ruilen voor een sigaret.

Als je dood gaat

"Weet je wat dat is?" vroeg Z. (8) geheimzinnig toen we langs het luik in de grond kwamen.
"Nou?" vroeg ik.
"Het is een doodslift. Als je dood gaat komt er een lift uit de grond omhoog en die neemt je mee naar beneden, heel diep, naar een plek onder de grond."
"Hoe weet je dat?"
"Dat weet ik van A. En die weet het weer van mij."