Over dagdromen

Het is wonderlijk dat een mens tegelijkertijd heel veel kan willen en niks doen.
Ik bedoel, uit het oogpunt van efficiënt energieverbruik is het vreemd dat er geen chemisch-elektrisch automatisme in de hersenen bestaat dat deze combinatie eenvoudigweg uitsluit. Zoals het uitgesloten is om, bijvoorbeeld, tegelijkertijd te slapen en wakker te zijn.
Al houd ik wel erg van de activiteit die samenhangt met het tegelijkertijd veel willen en niks doen, namelijk het dagdromen. En ook van het type mens dat zich graag overgeeft aan deze vorm van energie- en tijdverspilling.
Misschien is de menselijke soort wel helemaal niet ingesteld op zelfbehoud, zoals Darwin beweert, maar juist op zelfverkwisting. Dat zou niet gek zijn en een hoop verklaren.
Ik denk dat de dagdromer voornamelijk van de zogenoemde doener verschilt op het gebied van de perceptie van tijd (zoals misschien bekend ben ik bezig met het formuleren van een nog nooit eerder vertoonde, zuiver op navelstaren gebaseerde psychologie op basis van onze perceptie van tijd).
Sommige mensen worden geboren met het gevoel dat ze maar weinig tijd hebben. Anderen met het gevoel dat de hun bemeten tijd oneindig is. Onder die laatsten bevinden zich de dagdromers, de besluitelozen en de knagers aan eigen vleugels.
Als ex-dagdromer durf ik de stelling te verdedigen dat het dagdromen, het besluiteloos-zijn en het knagen aan eigen vleugels ophoudt wanneer eindelijk het zegenrijke besef van de eindigheid – de twijfel aan de onsterfelijkheid – zich aandient.

Uit de serie Bijdrage aan een psychologie op basis van onze perceptie van tijd
Uit de serie De tijd

Ik hoorde de sirenes van meerdere ambulances

De zon scheen. Het was warm. Plotseling sloeg het weer om. Zware, donkere wolken dreven het luchtruim binnen en het begon te regenen. Ik hoorde de sirenes van meerdere ambulances.
Het was niet de eerste keer dat ik ambulances hoorde na zo'n weersomslag.

Ivan Krastev is een geboren optimist

Ivan Krastev

Ivan Krastev is een Bulgaars filosoof. Hij zei gisteren in de krant: "In Bulgarije hebben we een iets andere definitie van optimisme en pessimisme dan jullie. Een pessimist is in Bulgarije iemand die gelooft dat de situatie onmogelijk nog erger kan worden. Een optimist is iemand die er vertrouwen in heeft dat de situatie wel degelijk erger kan. Ik ben een geboren optimist."

Ik trad naderbij

Ik zag grofvuil staan bij een ondergrondse vuilnisbak. Dat is op zich niets bijzonders, maar in onze buurt mag je alleen op vrijdag grofvuil aan de straat zetten. En het was geen vrijdag, het was donderdag. Van een afstand zag ik dat er op het afval een gele stikker was geplakt.
Ik trad naderbij om te zien of het misschien een stikker van hogerhand betrof. In onze buurt worden door allerlei instanties nogal imponerende stikkers op spullen geplakt, zoals een stikker met de tekst Dit hoort hier niet te staan als iets ergens staat waar het volgens de instanties, eh, niet hoort te staan. Of een stikker met daarop Deze fiets wordt over twee weken weggehaald als ergens een fiets staat die een wrak is.
Inderdaad bleek het te gaan om een stikker van hogerhand, namelijk van de Dienst Handhaving, kortweg de Handhaving. Er stond op geschreven: "Dit afval is gecontroleerd door de Handhaving. Het wordt verwijderd op de aangewezen inzameldag."

In de straat van P. is een woord neergestort

In de straat waar P. woont is een woord neergestort. P. ontdekte de catastrofe zelf, doordat hij er langs liep.
De toedracht is nog onbekend, mogelijk is er sprake van een botsing met een lantaarnpaal.
Ook is nog onbekend welk woord het was. De letters D, R en Z hebben het overleefd. Voor het leven van de andere letters wordt gevreesd.
Helikopterbeelden van het rampgebied zijn inmiddels vrijgegeven.

In de koele schaduw van de ketapangboom zat de Griek

Bladeren van de ketapangboom

M. vertelde de volgende twee verhalen. Hij vertelde ze door elkaar heen, heel knap, maar dat doe ik bij nader inzien niet. Dus hier zijn die twee verhalen, ontward. 

De neef 

De neef was nooit getrouwd omdat zijn hart al op jonge leeftijd was gebroken. Hij sprak zelden. In gezelschap bracht hij alleen af en toe een korte anekdote of een aardig weetje ter sprake.
Terwijl het ging over de vakantie, het eten, de toestand in de wereld, of waarover je ook maar kunt praten in gezelschap, zei hij bijvoorbeeld: "Weet je dat Chinezen hersenen eten uit de opengezaagde schedels van levende aapjes?"
Na een geschokte stilte nam het gesprek dan weer zijn normale loop, de neef deed er weer het zwijgen toe, tot er opnieuw zo'n soort weetje in hem opkwam.
Toen hij al ver in de zeventig was trouwde hij alsnog met het meisje dat in zijn jeugd zijn hart had gebroken. Hij had zijn hele leven op haar gewacht. 

De Griek  

De Griek woonde in Indonesië, waar hij schatrijk was geworden met de handel in antiek.
M. ontmoette hem in zijn winkel, een omheind terrein met een kleine poort aan de achterkant en een grote poort aan de voorkant. Midden op het terrein, in de koele schaduw van een ketapangboom, zat de Griek.
Door de kleine poort aan de achterkant bracht de verarmde Indonesische adel de antiekspullen binnen – een stroom goederen die in een halve eeuw nooit was opgedroogd. De Griek betaalde ze naar verhouding goed. Maar als de spullen door de grote poort aan de voorkant weer naar buiten gingen om verscheept te worden naar Europa en Amerika, dan was de prijs verduizendvoudigd. Zijn leven lang had hij alleen maar op zijn gat op die stoel gezeten. Hij was een doorgeefluik, zei hij.

F. heeft gezegd dat koeien gebouwen zijn

Vanmorgen stond ik op met een zeer negatieve gedachte.
Er was geen enkele aanleiding om zo negatief te denken. Het was prachtig weer, koel nog, maar met een belofte van hitte in de lucht. Ik had er zin in. Waarin? Dat weet ik niet precies. Ik had er gewoon zin in. En toch dacht ik de zeer negatieve gedachte. Het deed me op een of andere manier plezier, die gedachte. Als je het al een gedachte kon noemen.
Het viel me op, bij het vroege opstaan, dat er geen vogels te horen waren. Wel hoorde ik het stromen van het verkeer over de ringweg, in de verte. Het leek net een rivier.
Bij mijn zus, die aan de rand van een weiland in een bos woont, maken de vogels 's ochtends zoveel lawaai dat je wel kunt spreken van een concert. Vroeger stonden er koeien in het weiland, maar de boer heeft een hersenbloeding gehad en nu heeft hij al zijn koeien weggedaan. Daardoor hoor je geen geloei meer, wat jammer is, vind ik. (F. heeft gezegd dat koeien gebouwen zijn).
De boer kijkt nu de hele dag tv.

Is het nog wel de moeite waard?

De Kampioen uit de maand
dat ik 1 jaar werd

De polikliniek voor het stoppen met roken zit in een ziekenhuis in Amsterdam-Noord.
Ik was er vandaag voor metingen aan mijn longen.
Voordat ze je gaan helpen, willen ze eerst weten of het nog wel de moeite waard is allemaal.
Terwijl ik zat te wachten tot ik aan de beurt was, las ik het tijdschrift de Kampioen.
Ze konden aan het volume, de zuigkracht en de souplesse van mijn longen zien dat ik veertig jaar had gerookt. En ze konden het ook aan de stootkracht zien.
Maar, zei de longarts: "Als je nu stopt, dan is er niks aan de hand en kun je nog makkelijk marathons lopen, als je dat zou willen."
Dat laatste is niet het geval. Langdurig hardlopen is slecht voor de gezondheid. 

Wat zullen we nu eens gaan doen?

M. (12) en Z. (8) waren een week uit logeren bij hun opa en oma.
Na een paar dagen zei M. (41) tegen mij: "Wat zullen we nu eens gaan doen?"
We zaten op de bank.

Kijk, daar in de struiken

Z. (8), fluisterend, ernstig: "Kijk, daar in de struiken is een zwerversnest. Zie je het? Er liggen een paar dekens. De zwervers zijn er nu niet. Ik denk dat ze op jacht zijn."

You're gona miss me when I'm gone

Hoe de voetballer Xavier Hernandez Creus aan zijn bijnaam kwam

1.
Xavier Hernandez Creus is een van de drie beste voetballers van de wereld. De andere twee zijn Andrés Iniesta en Lionel Messi.
Zij spelen alle drie bij Barcelona.
Zij zijn het hart van Barcelona.
De bijnaam van Andrés Iniesta is Het Bleekgezicht.
De bijnaam van Lionel Messi is De Vlo.
Xavi's bijnaam is al sinds zijn jeugd Penishaar (Pelopo).  

2.
Deze week moest ik denken aan mijn jeugdvriend R.. Eigenlijk was hij meer een kennis. Ik kende hem ongeveer van mijn zesde tot mijn elfde jaar. We waren even oud en hij bezat een kraai. Zo bijzonder was dat achteraf nou ook weer niet.
R. had net als Xavi dik zwart haar. Zijn wenkbrauwen waren net als die van Xavi dik en zwart en er verscheen al rond zijn elfde jaar haar op zijn wangen en op zijn kin. We gingen wel eens samen naar het zwembad, met nog wat andere kennissen.
Op een dag was het zo druk in het zwembad dat er niet voldoende kleedhokjes vrij waren om er elk apart een te nemen en ik belandde met R. in een kleedhokje. Wat ik daar zag was zo opzienbarend dat ik het thuis gewoon niet voor me kon houden. R. had niet alleen op zijn hoofd een enorme bos zwart haar!
Zo ongeveer, denk ik, moet de voetballer Xavi Hernandez Creus aan zijn opmerkelijke bijnaam gekomen zijn.

De wereld is groot

In Het Parool las ik:
"Meer windmolens op zee."
Ik moest hierdoor denken aan de vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha, die zoals bekend niet helemaal goed bij zijn hoofd was en windmolens voor vijandige reuzen aanzag.
Naast het bericht over windmolens stond het bericht dat het Kremlin voor honderdduizenden roebels ouderwetse schrijfmachines heeft besteld: "Een anonieme bron binnen het Kremlin bevestigt dat de machines moeten dienen als afweersysteem tegen elektronische spionage."
Ook ik overweeg om een schrijfmachine te kopen en, in nauwe samenwerking met een stencilmachine, voortaan alleen nog maar op papier te verschijnen. Ik ben op zoek naar een verkooppunt. De wereld is groot, er moet een verkooppunt te vinden zijn.

Over teruggave

P. zat aan de rand van de zee met zijn voeten in het zand.
Er dreef een plastic zakje in de branding.
Telkens kwam het zakje naar hem toe en dan dreef het weer van hem weg.
Tenslotte bleef het voor zijn voeten in het zand liggen.

Schicken Sie doch das Geld

Ik hoorde een kras verhaal over een vriend van mijn vader.
Hij was een wiskundige.
Hij kwam bijna dagelijks bij mijn vader over de vloer, zoals wel meer mensen (mijn vader had altijd veel gasten; dan gingen ze praten en drinken).
Hij was jonger dan mijn vader, ik denk dat hij ongeveer half zo oud was. Hij hield van snelle auto's, waarin hij veel harder reed dan wettelijk was toegestaan.
Mijn vader hield juist van Wartburgen en Zillen (gepantserde auto's voor Sovjetleiders).
Toch konden ze het goed met elkaar vinden.
Wat hij precies deed wist ik niet. Wel had hij me eens verteld dat hij "zo nu en dan" slecht lopende bedrijven opkocht en daarna in stukjes weer verkocht. Een keer hoorde ik hem zeggen aan de telefoon: "Schicken Sie doch das Geld."
Hij had een hond. Die nam hij overal mee naar toe, behalve naar belangrijke zakenafspraken.
Op een avond kregen we bericht dat hij een auto-ongeluk had gehad. Hij was met 200 kilometer per uur uit de bocht gevlogen en tegen een boom tot stilstand gekomen. Hij en de hond leefden nog. Door de klap was de bril van zijn neus gevlogen, en – dit is het krasse – precies op de neus van de hond beland.

Hoe ik vandaag mijn sigaret aanstak

Over oude mannen

Tony Bennett (87)

Oude mannen zijn de aristocraten onder de zangers.

Elk jaar om deze tijd

Omslag van het album Beggars
Banquet (1968) van de Rolling Stones

In Glastonbury traden zaterdagavond de Rolling Stones op.
Elk jaar om deze tijd wordt in Glastonbury het grootste openluchtfestival ter wereld gehouden.
Dus niet het kleinste, maar het grootste.
Je kon goed zien hoe oud de Stones waren geworden.
Ik kreeg een gevoel van deernis.