Ik had de storm in de rug

Ik fietste op de Oostelijke Handelskade in oostelijke richting. Ik had de storm in de rug. Ik kreeg me toch een duw van die storm! Wat een zwiep! Ik vloog naar huis.

Drie meeuwen vliegen mee met het Oostveer voor hun plezier

Dezelfde afstand tot de wereld

Autoreparatie

1
Hij bestreed de demonen uit zijn verleden met de lichtgevende zwaarden van zijn ambitie.

2.
Zodra hij iets wilde, kwam er een even krachtige of nog krachtiger wil tevoorschijn die iets geheel anders of zelfs het tegenovergestelde wilde.¹

3.
Wanneer er iets mis ging, bijvoorbeeld:
wanneer hij de trein miste,
wanneer de auto het begaf,
wanneer hij vastzat in een sneeuwstorm,
wanneer een hoorcollege niet doorging,
wanneer een etentje werd afgezegd –
dan had hij het zekere gevoel dat het echte leven zich toonde.
Dan voelde hij zich zeer goed.

4.
Moderne roem bestaat pas sinds de opkomst van de massamedia, dus ongeveer sinds Hitler. Wij hebben nog niet goed geleerd ermee om te gaan (veel mensen bezwijken eraan). Roem is in zekere zin de opvolger van het klooster of de kluis (dezelfde stilte, dezelfde afstand tot de wereld). 

¹ "De wil wil," zegt Heidegger.

Heeft ons geheugen de vorm van Lissabon?

Teun Hocks / Zonder titel

1.
Toekomstvrees (futuro-fobie).

2.
Hij had een gespierd lichaam. Hij vergat zijn lichaam. Deze periode van vergeten duurde twintig jaar.

3.
Hij dacht dat hij te licht gebouwd was voor de toekomst.
(Hij was te licht gebouwd voor de toekomst).
Hij kwam mannen tegen die veel zwaarder waren dan hij. Hun voetstappen deden de grond trillen. Hij zag dat ze volledig vertrouwden op hun zwaarte.

4.
Hij bouwde een stad.
("O fortunate ones, who's city walls are now rising"¹)

5.
Heeft ons geheugen de vorm van een stad? Met doodlopende steegjes en stervormige pleinen? Met lege huizen en flatgebouwen barstensvol nieuwsgierige bewoners? Met trappen en trappetjes? Heeft ons geheugen de vorm van Lissabon?

6.
Hij woonde in een doodlopende steeg midden in de stad.

7.
Het elftal – zijn elftal – ging aanrakingsloos door het andere elftal heen en scoorde (uit de leegtes tussen de spelers vormden zich voortdurend nieuwe spelers). 

¹ "O fortunati, quorum iam moenia surgunt" – Vergilius (683-742 AUC²) / Aeneis.
² AUC is een afkorting van  Ab Urbe Condita, wat betekent: vanaf de stichting van de stad Rome. De stad Rome werd gesticht in het jaar 1, wat overeenkomt met het jaar 753 voor het begin van de christelijke jaartelling. Zie ook hier.

Ik kreeg een vacht

Achter de Dam

1.
Amsterdam, 1977
Op een dag stapte ik uit op de Dam.
Uit de tram, bedoel ik.
Ik stapte op de Dam uit de tram en ik ging kijken wat er achter de Dam was.
Op dat moment begon er iets nieuws.
In het midden van de tekening hiernaast zie je het pluisje der onmogelijkheid.
Zie je het?

2.
Amsterdam, 1980
Ik stak de Stadhouders-kade over. Ik had te veel gedronken.
De Stadhouderskade was oranje verlicht door natriumlampen (ook wel SOX-lampen genoemd). Er werd 's nachts zeer hard gereden.
Ik nam waar hoe een auto met grote snelheid op me af kwam (net een uit de ruimte op mij toesnellende verschrikkelijke oude meteoriet).
Ik stopte met ademen, met bewegen en met denken. Er was niet eens een begin van vluchten.
Ik was een stilstaand hert in het schijnsel van de koplampen.
Ik kreeg een vacht.
In een geurige wolk van verschroeid rubber kwam de auto tot stilstand op nog geen tien centimeter afstand van mij.
Met een paar grote sprongen was ik verdwenen.

Amsterdam, 3 hoog achter

3.
Amsterdam, 1983
Ik moest een immens huis schilderen. Het bevond zich op een derde etage midden in de stad. Het was onbewoond. De plafonds waren zo hoog!
Ik ontdekte dat er in mijn stad een wereld was van verscholen stadspaleizen met tal van vertrekken en weidse uitzichten naar alle kanten en met vele balkons. Sommige vertrekken waren als balzalen.
Elke vrijdagochtend lag er een envelop met duizend gulden¹ klaar.

¹ De gulden was toen de Nederlandse munt

Over sommige straten

Voor sommige straten blijf je altijd een vreemde (ook al kom je er nog zo vaak).

Ferdinand Bolstraat (Amsterdam)

Het heden is waar de bal is

1.
In de ogen van mijzelf als twintigjarige ben ik thans¹ mislukt.

2.
De dermatologe was een mooie jonge vrouw. Over de vlekjes op m'n huid hoefde ik me geen zorgen te maken, zei ze. Het waren ouderdomsvlekjes, heel normaal op mijn leeftijd. Als een normaal gevlekte keerde ik huiswaarts.

3.
De universiteit was een lang, hoog, wit gebouw. Het stak in de stad als een kolossaal zeeschip dat midden in het centrum tot stilstand was gekomen. We stonden in de lift.
"Moet jij er hier niet uit?" zei ze.
"Ja," zei ik, "maar ik ga nog een eindje met jou mee als je het goed vindt."
"Ik ben nog nooit helemaal boven geweest," zei ze. "Jij?"
Op de bovenste etage stapten we uit en we gingen het dak op.
We werden met huid en haar verwelkomd door de brandende zon.
We hadden uitzicht over de hele stad en over het omringende platteland.
"Ik heet J.," zei ze.

4.
Verleden en toekomst bewegen door elkaar als twee voetbalelftallen tijdens een wedstrijd.
Het heden is waar de bal is.

5.
Op 30 augustus 1963 werd er een hotline geopend tussen het Witte Huis en het Kremlin. De lijn stond bekend als de rode telefoon, hoewel het geen telefoon was. Het doel van de hotline was te voorkomen dat de Derde Wereldoorlog uitbrak door misverstanden. Elke dag werden er testberichten heen en weer gestuurd in de vorm van gedichten. Onthoud: gedichten versus misverstanden.

6.
K. vindt het leven kort en een mens iets onbeduidends; N. vindt het leven lang en een mens iets bijzonders. Eén van de twee is ongelukkig.

7.
Een handvol cijfers willekeurig achter elkaar gelegd vormen altijd een getal.
Een handvol letters willekeurig achter elkaar gelegd vormen zelden een woord. 

¹ Thans is een ouderwets woord voor nu.

Over Airbnb

Airbnb rolt de stad binnen

S. had haar huis op Airbnb gezet.
"Ik heb mijn huis op Airbnb gezet," zei ze.
Waarop K. zei:
"Met bedrijven zoals Airbnb is eindelijk de totale oorlog van het geld tegen het leven losgebarsten. Huizen en gebouwen blijven staan, maar de bewoners verdwijnen, en ter vervanging van de bewoners worden grote massa's toeristen aangevoerd door middel van vliegtuigen, treinen, bussen en schepen."
"Hè getver!" zei S. "Maar jouw huis staat toch ook op Airbnb?"

Wil je het rekeningnummer?

1.
Goden mochten niet afgebeeld en benoemd worden. Vrouwen mochten niet gezien worden. Uit welke geestesgesteldheid kwamen zulke voorschrif-ten eigenlijk voort?

2.
Heeft alle "rituele" afstand tenslotte een hygiënische oorsprong? Zijn bijvoorbeeld eerbied, vijandschap, hoffelijkheid ontstaan bij gebrek aan hygiënische middelen, aan zeep?

3.
Hij heeft iets heel moois gemaakt.
Het is zo mooi dat het pijn doet aan je ogen.
Omdat het zo mooi is, is het ook waar en goed, dat snap je zeker wel.
Nu wil je het natuurlijk zien. Maar dat kan niet. Niet omdat hij het niet wil, maar omdat het zien ervan de schoonheid ervan vermindert.
Je mag het ook niet aanraken of benoemen. Maar je mag het wel aanbidden. En je mag het offers brengen. Sterker nog: je moet het offers brengen.
Wil je het rekeningnummer?

4.
De tijd als onafgebroken, langdurige stroom, als eenheid waarin zoiets langzaam groeiends als een religie of een godenwereld kan ontstaan – die bestaat niet meer. De tijd is nu zeer versplinterd. Ook is er niet genoeg vergetelheid, isolement en schaduw meer. Alleen wat snel kan groeien in het volle licht heeft nog een kans. Wat langzaam groeit in de schaduw verscherft en versterft.

5.
Het is waarschijnlijk dat roem in de toekomst onafhankelijk wordt van prestaties en erfelijk wordt, zoals adel of het koningschap. Voor een deel is dat al zo.

6.
Door de sociale media word je losgemaakt van je familie, zelfs uiterlijk (visagie; plastische chirurgie). Je wordt opgenomen in de globale netwerken van het kapitalisme. Dáár ligt je nieuwe solidariteit. Dáár voel je je geborgen. Kapitalisme is liefde.

7.
"En aan het einde van de wijzende vinger ontstond de taal, als een druppel medicijn aan de punt van een injectienaald."
(J. in café De Engelse Reet)

Wat een boek is dat

William S. Burroughs

In 1974 kocht ik de LP Katy Lied van de band Steely Dan. Er stonden mooie nummers op en de cover was een foto van een bidsprinkhaan.
Gisteren las ik dat de LP Steely Dan genoemd is naar een dildo uit William S. Burroughs' boek The naked lunch uit 1959.
Meteen kocht ik het boek. Ik hoefde er maar negen euro voor te betalen. Vandaag al kwam de fietskoerier het hier thuis afleveren:
"Pakketje!"
Daar was William S. Burroughs' The naked lunch. Helemaal uit 1959. Ik vond de dildopassage op pagina 101. Moet je lezen:
"Mary is bezig een rubberen penis met een riempje om te doen: 'Steely Dan III uit Yokahama,' zegt ze en ze streelt de rubberen schacht."
De rest ga je zelf maar lezen. Wat een boek is dat zeg.

Wat zeg je me daarvan?

In The Guardian¹ en The New York Times² las ik dat het zaad van de man in 2017 zestig procent minder spermacellen bevatte dan in 1973.
Erin Brockovich schrijft in The Guardian: "Following the trajectory we are on, sperm counts could reach zero bij 2045."
Geen reproductie meer, geen baby's meer, geen mensen meer.
Nou? Wat zeg je me daarvan?

¹ Plummeting sperm counts, shrinking penises: toxic chemicals threaten humanity, The Guardian, 18 maart 2021
² The everyday chemicals that might be leading us to our extinction, NYT, 5 maart 2021

Wat Elena's vier romans groots maakt

Bandoneon

Ik herlees de Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Wat speelt Elena toch mooi op de harmonica van de tijd! Soms is de harmonica helemaal open, de lucht diep ingezogen om het moment vol te blazen. Soms is de harmonica helemaal dicht; dan neemt Elena Ferrante grote stappen door de tijd.¹ En zo gaat het de hele cyclus door: open en dicht, inademen en uitademen. Dit ademen van de tijd is wat Elena's vier Napolitaanse romans groots maakt. 

¹ Zoals in: "De eerste twee jaren van het gymnasium waren veel zwaarder dan de Middenschool." (De geniale vriendin, p.153)

Goed zo, Amerikanen

Amerika is een failed state. Een revolutie is beslist nodig, maar onder leiding van Donald Trump zal Amerika een dictatuur worden. Amerika is al een dictatuur, maar nu wordt tenminste nog de schijn van democratie opgehou-den (de schijn ophouden is belangrijk). Onder Donald Trump zal dat niet meer het geval zijn.
De televisie vertoonde op 6 januari een reconstructie van de bestorming en inneming van het Capitool door het Amerikaanse volk. Sommige bestormers hadden lang haar met een bandana en een mes op hun heup of tussen hun tanden. Andere hadden buffelhorens opgezet. Het leek alsof ze uit de bossen kwamen als dieren.
Goed zo, Amerikanen, lijk maar op dieren. Zet maar horens op jullie hoofden. Draag maar buffelhuiden. Tooi je maar met veren. Vouw jullie vlag mooi op, ontmantel het vrijheidsbeeld en geef het land terug aan de indianen, die nog maar 168 jaar geleden¹ aan president Pierce schreven: "Wij zijn een deel van de aarde. Het rendier, het paard, de grote adelaars zijn onze broeders. De schuimkoppen in de rivier, het sap van de bloemen, het zweet van de pony en de man – het is allemaal hetzelfde wezen, ons wezen. Als dus de president laat zeggen dat hij ons land wil kopen, vraagt hij wel veel van ons."

¹ In 1854

Wat zeg ik?

We hebben een nieuwe matras gekocht.
Ik heb in decennia niet zo goed geslapen als vannacht.
Wat zeg ik?
In eeuwen.
Wat?
In millennia!

Het beviel me niet

Vanmorgen bij het opstaan herinnerde ik me dat ik vroeger bij sommige vriendjes thuis mijn schoenen moest uittrekken.
Het beviel me niet om op m'n sokken in een vreemd huis te zijn. Net een hert in de grote stad.
Als ik wist dat ik ergens m'n schoenen moest uittrekken, dan ging ik daar niet meer heen.

Het einde en het begin van het leven zwaaiden naar elkaar

De Deventerweg, tien jaar voor wij er renden

Elke ochtend om een paar minuten voor half negen stormden we de trap af en renden we de Rozenhoflaan uit richting de Burgemeester Dijckmeesterweg.
Vandaar staken we de Coehoornsingel over naar de Deventerweg.
Op de hoek van de Deventerweg en de Leeuweriklaan stond een herenhuis waar sjieke oude vrouwtjes woonden.
Ze zaten al klaar achter hun grote ramen als we langs kwamen rennen.
En dan zwaaiden ze naar ons met hun zakdoekjes (sommigen snikten).
En wij zwaaiden terug.
Het einde en het begin van het leven zwaaiden naar elkaar.
En voort renden we.
We hoorden de schoolbel al! 

Het was in de Pompmanstraat

Curieus hakenkruis

Op de eerste dag van het nieuwe jaar trof P. tijdens zijn wandeling het meest curieuze hakenkruis aan dat hij ooit gezien had. Het was in de Pompmanstraat.