Operatie Repatriëring van de Triomfen

Het standbeeld van James Cook op de terugweg naar Europa (Stille Oceaan)

Een tijdje geleden zag ik op het journaal dat Australiërs 
in de aanloop naar een belangrijke nationale feestdag een standbeeld van James Cook hadden besmeurd door verfpotten over zijn standbeeldhoofd leeg te gooien. James Cook (1728-1779) was een Engelse ontdekkingsreiziger die de halve wereld heeft ontdekt, maar uitgerekend niet Australië, en die verder voorzover ik weet geen vlieg kwaad heeft gedaan op zijn reizen. 
Niettemin kan ik me voorstellen dat de feestdag, waarbij ook James Cook geëerd wordt, door aboriginals als onprettig wordt ervaren. Zoals een aboriginalmeisje zei op tv: "Het is alsof je je eigen uitroeiing aan het vieren bent."
Amerikaanse indianen zal het niet veel anders te moede zijn bij het zien van The Statue of Liberty.  
Ik ben geen voorstander van het besmeuren, verwijderen of vernietigen van oude standbeelden en monumenten, maar men moet immer casuïstiek bedrijven.
Midden in de hoofdstad van Namibië, Windhoek, stond tot zes jaar geleden een groot, indrukwekkend monument dat herinnerde aan de Namibische oorlog, waarbij tachtigduizend Afrikanen werden gedood door Duitse kolonisten onder leiding van dr. Ernst Göring (de vader van Hermann) en de bekende generaal Lothar von Trotha. Volgens sommige historici was dit de eerste "ontzegging van het recht van bestaan van een gehele menselijke groep" (genocide) van de twintigste eeuw. Het monument werd in 1909 in Berlijn vervaardigd en vandaar verscheept naar Windhoek, waar het in 1912 werd onthuld als eerbetoon aan... de zeventienhonderd Duitsers die erbij waren omgekomen. Zo'n standbeeld kun je beter weghalen. Dat is ook gebeurd: het werd in 2013 opgeslagen in een oud Duits fort aan de rand van Windhoek. 
Ik stel voor om voor al onze ongewenste en onbegrepen overzeese standbeelden een Europees Museum voor Vergane Glorie op te richten. Het zal een mooi, groot, tikje melancholiek museum worden. En een mooie, grootscheepse, melancholieke maritieme operatie: Operatie Repatriëring van de Triomfen. Europa neemt haar standbeelden terug. 
Ik vermoed dat m'n museum heel vol gaat raken de komende decennia. Ik zal zo snel mogelijk een plan indienen bij de Europese Commissaris van Vergane Glorie. Paul Cliteur en Thiery Baudet mogen solliciteren als suppoosten. Ze zullen de standbeelden vast tot in de puntjes verzorgen.

Het bijna-slachtoffer

Het NOS-journaal heeft vandaag een nieuw per-sonage uitgevonden: het bijna-slachtoffer. 
Zoals bekend is een paar dagen geleden tijdens een storm een deel van het dak van het stadion van de Alkmaarse voetbalclub AZ ingestort. 
Een ramp. 
Alleen: er waren geen slachtoffers. Op het mo-ment van de instorting werd er namelijk geen wedstrijd gespeeld en dus was er ook geen publiek. Het stadion was leeg.
"Ik moet er niet aan denken," zei de voorzitter of trainer van AZ daags na de instorting op het journaal, "wat er gebeurd was als er een wedstrijd aan de gang was geweest en de tribunes vol mensen hadden gezeten." 

Dat was de opmaat tot de uitvinding van het nieuwe personage. Het NOS-journaal zocht en vond mensen die onder het ingestorte dak gezeten zouden hebben als er een wedstrijd aan de gang was geweest. Vandaag kwamen ze in het journaal aan het woord. Ik weet de precieze bewoordingen van de bijna-slachtoffers niet meer, maar het kwam er op neer dat ze wel dood hadden kunnen zijn. De snik was - begrijpelijk - niet ver weg. 

Tijd voor een nieuwe organisatie: Bijna-slachtofferhulp Nederland. "Bijna- slachtofferhulp staat voor u klaar. Jaarlijks helpen wij honderdduizenden bijna-slachtoffers en bijna-nabestaanden hun leven weer op te pakken na een ingrijpende bijna-gebeurtenis."

Een kleine mooie ritselende revolutie

Lucebert, Die viele Alten, 1962

Ik kreeg van J. een bundeltje gedichten van Lucebert uit 1953, getiteld Apocrief, destijds bekroond met de Poëzieprijs van de Stad Amsterdam.  
Ik ken Lucebert niet goed; ik ken hem vooral van zijn tandenrijke schilderijen die altijd naar dezelfde kant (naar rechts) een beetje scheef staan, zoals sommige handschriften doen.* 
Wat een schitterende gedichten en zinnen staan er in Apocrief.
Het lijkt alsof hij de hele moderne vaderlandse poëzie heeft uitgevonden. En toch lijkt zijn werk helemaal niet op de hele moderne vaderlandse poëzie! Ach, wat weet ik er ook van. Hier de opening van een gedicht en twee volledige gedichten uit Apocrief: 

Ballade van de goede gang  
een oud lied

Weer vallen de zon en de seine
De nijl en de elbe voorbij
Duisternis . de duisternis
Vermaakt en vermorzelt mij

Vermaak en vermorzel mij
Zoals mij mijn namen
Mijn maskers en graven zijn
Ik ben goed voor de grond

Ben ik goed voor de grond
Ben ik goed voor de wijn
Ben ik goed voor de wind
(...) 

Moore

Het is de aarde die drijft en rolt door de mensen
Het is de lucht die zucht en blaast door de mensen
De mensen liggen traag als aarde
De mensen staan verheven als lucht
Uit de moederborst groeit de zoon
Uit het vadervoorhoofd bloeit de dochter
Als rivieren en oevers vochtig en droog is hun huid
Als straten en kanalen staren zij in de ruimte
Hun huis is hun adem
Hun gebaren zijn tuinen
Zij gaan schuil
En zij zijn vrij

Het is de aarde die drijft en rolt
Het is de lucht die zucht en blaast
Door de mensen

♦

Ik draai een kleine revolutie af
Ik draai een kleine mooie revolutie af
Ik ben niet langer van land
Ik ben weer water
Ik draag schuimende koppen op mijn hoofd
Ik draag schietende schimmen in mijn hoofd
Op mijn rug rust een zeemeermin 
Op mijn rug rust de wind
De wind en de zeemeermin zingen
De schuimende koppen ruisen
De schietende schimmen vallen

Ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af
En ik val en ik ruis en ik zing


* Ik bedoel niet dat de tanden scheef staan en ook niet dat de schilderijen scheef staan, maar dat het geschilderde vaak een beetje scheef staat, naar rechts hellend, ongeveer zoals de figuren op Die viele Alten of zoals bomen in de passaatwind.

Parkeermeter (3): de omgekeerde parkeermeter

Op donderdag 14 februari en zaterdag 23 februari jl. besteedde ik aandacht aan de roerige geschiedenis van de parkeermeter of Park-O-Meter. Ik kondigde toen de komst aan van de omge-keerde parkeermeter, de door mij uitgevonden Kill-A-Meter of Kil-O-Meter. 
Even in het kort, want ik heb maar weinig tijd: de parkeermeter of Park-O-Meter, een uitvinding uit de jaren '30 van Carl Magee (hoofdredacteur van de Oklahoma City News) en Roger Babson (tegenstander van de zwaartekracht), is zoals bekend een apparaat dat de automobilist laat betalen voor stilstand. Hoe langer z'n auto stilstaat, hoe meer geld hij moet betalen. Een onding natuurlijk in een tijd van klimaatverandering. 
Mijn apparaat, de Kill-A-Meter of Kil-O-Meter, beloont de automobilist juist voor stilstand. Hoe langer z'n auto stilstaat, hoe meer geld hij krijgt, geheel in de geest van de wiskundige en filosoof Blaise Pascal, die schreef: "J'ai découvert que tout le malheur des hommes vient d'une seul chose, qui est de ne savoir pas demeurer en repos dans une chambre"*
De Kill-A-Meter of Kil-O-Meter gaat ervan uit dat belonen beter werkt dan straffen. Veelvuldig psychologisch onderzoek heeft aangetoond dat dit zo is, en je kunt het ook wel op je vingers natellen. Dus geen kilometerstraf ("kilometerheffing"), waar de VVD terecht zo tegen is, maar stilstand-beloning. 
Mijn machine, uitgevonden op de rand van een nieuw paradigma, zal binnenkort op de Dolce Far Niente Academie feestelijk worden onthuld door een beroemde Praat-O-Maat (een talking head van televisie).
Bestel nu alvast je kaartje via Le Club Annulation!

*"Ik heb ontdekt dat alle ellende van de mensen maar één oorzaak heeft, namelijk dat zij niet in staat zijn rustig in een kamer te blijven."

Nóg een visje uit Split

Nog een visje uit Split

Een visje uit Split

Tong (2): liefde voor de mensen

Een tijdje geleden schreef ik hier over de dirigent Leonard Bernstein, die (aldus zijn biograaf) zijn tong ongevraagd in iedere mond stopte, man, vrouw of kind. Ik zou er nog op terug komen.
Vandaag heeft Jeffrey Epstein zelfmoord ge-pleegd in de gevangenis. Hij misbruikte meisjes van arme komaf. Als dank voor het misbruik gaf hij ze een paar honderd dollar.
Ik moest hierdoor weer denken aan de tong van de dirigent. Bernsteins dochter, die als meisje ook vaak haar vaders oude kettingrokerstong in haar mond mocht smaken, zei desgevraagd dat ze het zeer onaangenaam vond. Maar, zei ze: "Mijn vader liep nou eenmaal over van liefde. Liefde voor de mensen."*
Ik vroeg me af of het liefde voor de mensen was. Misschien bedoelde ze liefde voor de mensen op de manier van Jeffrey Epstein?
Hoe gaat het eigenlijk, vroeg ik me rijmenderwijs af, met Harvey Weinstein en diens liefde voor de mensen? 

*Volgens Arnon Grunberg in de NRC was het, zoals ik al schreef in Tong (1), geen liefde voor de mensen maar liefde voor de Amerikaanse ochtend. Hij schreef: "Bernstein werd niet moe te verklaren dat het altijd ochtend was in Amerika. Zijn behoefte om zijn tong overal in te stoppen moet gezien worden als een poging om de ochtend eindeloos te rekken."

Weerzien

Een man die ik al dertig jaar ken, had ik al tien jaar niet meer gezien. Ook mensen die je graag mag kun je uit het oog verliezen. Hij is een geleerde. Hij is vaak aan het protesteren (niet met spandoeken). Waartegen protesteert hij? Tegen wat hij noemt georganiseerd onvermogen. Hij is zo vurig dat het wel lijkt alsof hij het eeuwige leven heeft. Meestal heeft hij gelijk.
Afgelopen donderdagavond zag ik hem weer. Hij zat op een stoel, in een hoek van het feest, geheel in beslag genomen door z'n mobiele telefoon. Hij keek niet op of om, maar hij had wel in de gaten dat ik binnen kwam.
"Wat zit je haar netjes," zei hij.

"The kind of wind that makes you feel alive"

De wind in de wingerd (op ons terras), 10 augustus 2019

Alter ego

Ze had van jongs af aan een alter ego* op internet. Haar alter ego was in vrijwel alle opzichten tegengesteld aan haar natuurlijke zelf, zoals meestal het geval is met alter ego’s. Haar alter ego had bijvoorbeeld blond in plaats van zwart haar, een rond in plaats van een spits gezicht, een bescheiden neus in plaats van een grote neus. Haar alter ego was avontuurlijk in plaats van een huismus, een femme fatale in plaats van een muurbloempje. Ze kreeg veel likes en veel mannen gaven te kennen dat ze graag eens met haar uit wilden (om het netjes uit te drukken). Ze werd zo opgewekt van al die opgestoken duimpjes!
Op een dag had ze er schoon genoeg van. Die ochtend stond ze voor de spiegel en ze zei tegen zichzelf: “Afgelopen nu!”
Nog dezelfde dag belde ze een kliniek voor plastische chirurgie en maakte een afspraak voor een gesprek. Na een groot aantal operaties, die plaats-vonden gedurende een periode van enkele jaren, was de verandering eindelijk voltooid. Als ze nu voor de spiegel ging staan zag ze geen vreemde meer, maar haar vertrouwde alter ego. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel dat alles klopte.

* Tegenwoordig meestal “avatar” of “catfish” genoemd