Zijn zelfverzekerdheid was te opzichtig

Het omslag van Voer voor psychologen

Twintig jaar geleden ben ik gestopt met bewonderen. Ik droeg het bewonderen ten grave. Vroeger vond ik het leuk om te bewonderen. Naarmate ik ouder werd begon het me te vervelen. 
Harry Mulisch was iemand die zich graag liet bewonderen. Hij liet zich bewonderen op een manier die ik niet onsympathiek vond. Een tikje aristocratisch, hoewel zijn zelfverzekerdheid te opzichtig was. Ik las op mijn zestiende het boek Voer voor psychologen. Ik vond het omslag mooi. Daarna heb ik weinig meer van Harry Mulisch gelezen. Ik vond Harry altijd een vreemde naam voor iemand die Mulisch heet. Ik ga dat boek over de hemel van hem kopen (hij is dood).