Ze gingen meteen schommelen

We waren bij mijn tante in B.
We vierden haar 75-ste verjaardag.
M. en Z. ontmoetten daar hun achternichtje D., die ze lang niet meer gezien hadden.
Het was een vrolijk weerzien.
Ze gingen meteen schommelen.
De schommel was zo hoog aan de boom bevestigd, dat het wel leek alsof hij vanzelf bewoog als een slinger van Foucault.
Later op de avond zaten ze op de bank, tegen elkaar aangeleund.
"En, hoe was het weerzien?" vroeg ik in de auto terug naar huis.
"O, heel erg leuk," zei Z., "we kunnen tegen elkaar aanleunen."
Mooi gezegd.

Z. (13) en Z (8). maaien het gras

De persoon in kwestie werd de zaal uitgedragen

De smurf van onze oudste smurf

Vandaag was het afscheidstoneelstuk van M (12). Afscheid van de lagere school, bedoel ik. Ze speelde een smurf. Het was warm en benauwd in de zaal en ze hadden niet beknibbeld op de tijd. Tegen het einde viel er iemand flauw in het publiek. De persoon in kwestie werd de zaal uit gedragen.

Wat een flaporen had Gandhi

Ghandi (standbeeld)

Er was een programma over India op tv.
De camera's filmden allerlei typisch Indiase verschijnselen zoals rivieren, vrouwen en koeien.
In de stad Pondicherri werd een standbeeld van Gandhi gefilmd.
Wat een flaporen had Gandhi zeg.

Bach praat tegen je

Glenn Gould

Mijn vader zei over de muziek van Bach: "Bach praat tegen je."
Ik ken geen betere omschrijving van zijn muziek.
Je moet de toccata's eens opzetten, gespeeld door Glenn Gould. Net of er iemand tegen je zit te kletsen.
Ook de literatuur kent een paar goddelijke kletskousen. Gogol, Rabelais, Montaigne. Zo zou ik ook willen schrijven. Tegen een muurtje geleund er maar wat op los babbelen. Dat is moeilijk.

Mijn longen doen het nog goed

Bacterie

Ik was bij mijn dokter in verband met een hoest. Het was een hoest die ik al eens eerder had gehoest.
Ik heb een hekel aan hoesten.
De dokter luisterde naar mijn longen en kon niks vinden dat duidde op een longontsteking.
Ze vermoedde dat zich een bacterie had genesteld in mijn longen.
Ik zie mijn lichaam niet graag als iets waarin een ander lichaampje, vijandig of vriendelijk, zich zomaar kan nestelen.
Toen ging ze de zuurstofsaturatie meten, dat is de effectiviteit van de ademhaling. Ik moest een paar keer diep ademhalen, waarna ze de saturatiemeter op de top van mijn wijsvinger plaatste. Die gaf een uitslag van 99%. Mijn longen doen het dus nog goed, ondanks de bacterie en een heel leven Kent, the only healthy cigaret (en ook wel andere merken, zoals Montana, Javaanse Jongens en het opa-merk Northstate). Een mooi moment om te stoppen. Met roken, bedoel ik, niet met leven.

Over schoenen

"Die!"

"Deze?"
"Nee, die heeft A. al."
"Deze dan?"
"Die heeft S. al."
"En deze?"
"Ja, maar die heeft W. al. Ik wil die!"
"Maar die vond je toch niet mooi?"
"Nou én?"




Gesprekje met Z. (8)

Heb je wel eens een middag aan de oever van de IJssel gezeten?

Als ik erbij gehaald word om nieuwe goden te introduceren, of oude te herintroduceren, dan zal ik beginnen met enkele riviergodjes.
Het stromen van rivieren is indrukwekkend.
Heb je wel eens een middag aan de oever van de IJssel gezeten?
Nee?
Dan moet je dat eens doen, dan weet je wat ik bedoel.
Ik ken geen rivier die zo mooi stroomt als de IJssel. Hij stroomt krachtig en onweerstaanbaar maar ook heel beweeglijk en lichtvoetig en met een vriendelijk laisser faire lasser passer.
Langzaam maar zeker wordt de enorme, onstuitbaar stromende watermacht vaardig over je geest. Vastgeroeste rottigheid in je kop raakt los en stroomt mee met de rivier.
Is de rivier dan niet genoeg, zul je misschien denken? Zijn daar wel godjes bij nodig?

Al is het maar voor heel even

Rozenkrans

Niemand kan meer een greintje schuld verdragen, ook al is het maar voor heel even. Bij het minste geringste spatje op het schuldvrije blazoen is er meteen een totale opstand van de persoon. Zou het komen doordat er geen religieuze, magische rituelen meer zijn om de onaangename schuldgevoelens langs formeel-bovennatuurlijke weg af te voeren?
Hebben wij de wonderbaarlijke, imaginaire, onuitputtelijke goden misschien toch nodig voor onze geestelijke gezondheid?

Overal waar de man ging, ging ook de vrouw

De gesluierde vrouw liep twee meter achter de man in djellaba.
Ze hoorden bij elkaar. 
Overal waar de man ging, ging ook de vrouw. 
Ik liep vlak achter ze, dus ik kon goed zien wat er tussen hen gebeurde.
Er gebeurde niets.
De man keek niet één keer om of zijn vrouw er nog wel was.
Bij de winkel met hoge hakken, minirokjes en korte truitjes wierp de vrouw een blik in de etalage
Ze kon zo naar binnen glippen en haar sluiers afwerpen.
Ze kon zo kort truitje, minirokje en hoge hakjes aantrekken.

Een middag op het land

We lagen in het gras, er was gekoelde witte wijn. Af en toe schoten we met de windbuks op een blikje bier of cola.
Wat konden we anders doen?
De zon scheen, het was warm. De paarse rododendron stond in zomerse bloei. Omhoog kijkend zagen we tussen de ritselende boomtoppen de heldere blauwe lucht. Om vier uur in de middag ronkte er een vliegtuigje over.

Het leven stroomde terug in ons huis

Internet was er een paar dagen af. Het leven stroomde terug in ons huis. We keken met ons vieren naar een tv-programma voor de hele familie; op de radio was vrolijke dansmuziek; er werd piano gespeeld op de elektrische piano (met ingebouwd applaus); boeken werden opengeslagen op de bladzijde waar ze jaren geleden waren dichtgeslagen; gesprekken kwamen langzaam weer op gang. Mijn dochters, vertelden ze, zijn vrij gelukkig; de oudste gaat al naar de middelbare school!

Als de dokter het zegt

"37.9"

Ik heb koorts.
Het is de vraag of die morgen gezakt is.
Ik denk dat ik een dag moet binnenblijven van de dokter.
Binnen blijven is zeer tegen mijn natuur.
Maar als de dokter het zegt, dan zal ik het doen.

De computer kijkt terug

"Het heelal kijkt terug"

Toen de allereerste foto van de aarde (genomen vanaf de maan) in de krant stond schreef iemand: "Het heelal kijkt terug."
Zo ongeveer is het ook met de computer.
Ik begrijp de ophef niet over de onthullingen van Edward Snowden.

Wij zijn dag en nacht bezig op de computer en de computer is dag en nacht bezig met ons.
De computer kijkt terug.

Als er van de tennisser Nadal alleen nog maar een hand over zou zijn

Hand van The Terminator

Vanmiddag om drie uur speelt de tennisser Rafael Nadal de finale van Roland Garros.
Wat een zenuwpees is hij.
Flesjes water precies recht zetten, etiketten naar de camera's richten, niet op de lijnen stappen.
Onderbroek uit de bilspleet halen, haar achter de oren duwen, tien keer de neus beroeren.
Twintig keer de bal stuiteren, gemeen kijken, opslaan. 
Nooit opgeven, nooit.
Als er van Rafael Nadal alleen nog maar één hand over zou zijn, zoals van The Terminator in The Terminator, dan zou die ene hand, als een grote vogelspin voorkruipend over de baan, nog steeds op zoek gaan naar een racket om de tegenstander te verslaan.

Nu het Westen economisch niet langer de dienst uitmaakt

De inzending van Ai Weiwei

"Op de Biënnale van Venetië zijn veel kunstwerken te zien die niet in overeenstemming zijn met het Westerse schoon-heidsideaal. Misschien is de Biënnale van Venetië een teken dat het Westerse schoon-heidsideaal wereldwijd aan kracht begint in te boeten nu het Westen economisch niet langer de dienst uitmaakt."
Dit stond vandaag in de krant.

Als ik dood ben

"Kom je eten?"
"Ik kom zo."
"Nee, nu."
"Als ik dood ben, ok?"
"Hoe lang duurt dat nog?"
"Nog heel even."






Illustratie: computerspelletje

Er vloog een vliegtuigje over ons huis

Er vloog een klein zilveren vliegtuig met ronkende motor over ons huis vandaag, blikkerend in het zonlicht.
Aankondiging van de zomer, van alle zomers.

Ze waren elkaars gelijken

Stanislas Wawrinka is een zeer goede tennisser..
Hij is een jeugdvriend van Roger Federer.
Toen ze jong waren oefenden ze veel samen.
Ze waren elkaars gelijken.
Later werd Roger Federer de beste tennisser van de wereld en Stanislas Wawrinka wie kent hem?
Een paar maanden geleden liet Wawrinka de volgende tatoeage op zijn arm zetten: "Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again. Fail again. Fail better."

Dit komt uit de korte tekst Worstward Ho van Samuel Beckett.  

Ik overweeg om in actie te komen

De smaakkundigen van Albert Heijn hebben de smaak van de vruchtenmix veranderd. Nu lusten M. en Z. het niet meer. Twaalf jaar smaakte de vruchtenmix hetzelfde. Nooit was er iets onbekends aan te bespeuren. M. en Z. konden de vruchtenmix drinken zonder op hun hoede te zijn, wat een luxe is in een wereld die in vernieuwing de oplossing voor alles ziet.
Ik ben van nature niet iemand die actie voert tegen veranderingen. Ik ben geneigd om het onvermijdelijke van veranderingen in te zien. En het onvermijdelijke beschouw ik als het goede – een anti-fragiele meegaandheid of luiheid (amor fati) die me ongeschikt maakt voor welke vorm van protest dan ook. Maar als de oude vertrouwde smaak van de vruchtenmix niet terugkomt, dan overweeg ik om, eh, eventueel in actie te komen door middel van een brief aan Albert Heijn. 

Over vorm en tijd

Op zondag 8 juli 1984 ging de finale van Wimbledon tussen John McEnroe en Jimmy Connors. Het was heet. Het was meer dan dertig graden.
Jimmy Connors sloeg harder dan welke speler ook, maar John McEnroe was in vorm en zag de ballen heel langzaam op zich af komen als in slow motion of als in water.

Uit de serie Bijdrage aan een psychologie op basis van onze perceptie van tijd
Uit de serie De tijd